“ยังจะมีใครได้อีก? หรือว่า…” เย่เซียวหยุดเว้นช่วงเมื่อพูดถึงตรงนี้ “คุณอยากให้เป็นคนอื่น”
สิ้นคำของเขาอยู่ๆ ไป๋ซู่เย่ก็เผยยิ้มกว้างสดใส เสริมให้ใบหน้าดวงเล็กดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
ราวกับแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านเข้ามาในห้องจากนอกหน้าต่าง…
เย่เซียวคอยมองอยู่อย่างนั้นรู้สึกเพียงแค่ความมืดครึ้มที่สุมอยู่ในอกถูกรอยยิ้มน้อยๆ ของเธอชะล้างไปมากโข
“คุณออกไปเถอะ ฉันจะรีบออกไป” เธอไม่ได้ตอบกลับเขาโดยตรงแต่รอยยิ้มร่าเริงบนหน้าได้อธิบายถึงความในใจเธอ ณ เวลานี้มากพอแล้ว
เย่เซียวเองก็มีสีหน้าที่ดูดีขึ้น รับคำ ‘อืม’ ถึงย่ำเท้าเดินออกไป
ไป๋ซู่เย่คอยมองแผ่นหลังนั่นพาลนึกไปถึงเมื่อคืน ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาเสี้ยวหัวใจที่ขาดหายไปราวกับถูกเติมเต็ม หันไปยิ้มให้ตัวเองในกระจกเล็กน้อยถึงลงมาจากเคาน์เตอร์กระจกเคลือบและเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้โรงพยาบาลเขา
………………
ก่อนเธอออกมาเย่เซียวนั่งรอตรงโซฟาเดี่ยวและเปิดประวัติคนไข้ของเธอ หัวคิ้วขมวดเป็นปมแน่น มองจากมุมข้างยังดูออกว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวถึงวางประวัติคนไข้ลงย้ายไปข้างๆ
“ไปกันเถอะ”
“ไปไหน?”
“ไปตรวจร่างกาย”
เย่เซียวตอบสั้นๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงเพียงแค่หยิบเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองคลุมไหล่เธอเงียบๆ มือใหญ่กอบกุมมือเธอ
ฝ่ามืออุ่นร้อนของชายหนุ่มแล่นผ่านปลายนิ้วส่งมาถึงหัวใจเธอ หลังชะงักไปอึดใจเธองอนิ้วกุมมือเขาตอบ
เพียงแค่การกระทำเล็กน้อยนี้แต่ทั้งคู่กลับใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะชัดเจนได้เพียงนี้
โลกใบนี้นอกจากอีกฝ่ายคงไม่มีใครที่มีความพิเศษเท่านี้อีกแล้ว…
ทั้งสองคนกุมมือเดินไปยังห้องตรวจด้วยกัน
มาถึงห้องตรวจคอยมองเหล่าคุณหมอพยาบาลที่ยืนเรียงรายหลายคน ไป๋ซู่เย่อดหันมามองเย่เซียวไม่ได้ “ร่างกายฉันมีตรงไหนสาหัสเหรอ?”
“ตรวจแล้วถึงจะรู้” ว่าถึงนี่เย่เซียวก็หยุดชะงัก สีหน้าขรึมลง “ทางที่ดีก็อย่ามี”
“ความจริงกระทรวงเรามีการตรวจสุขภาพทุกปี ฉันแข็งแรงมาตลอดนะ”
“แข็งแรงจริงจะมีสภาพอย่างคุณในตอนนี้เหรอ?” เย่เซียวยังนึกภาพที่เธอนอนให้น้ำเกลือบนเตียงเมื่อคืนได้ดี—อ่อนแอ อ่อนล้า ทรุดโทรม ทำให้เขาเป็นห่วงอย่างห้ามไม่ได้
สีหน้าเขาขรึมลงอีก “ตามคุณหมอเข้าไป ผมจะรออยู่ข้างนอก”
ไป๋ซู่เย่รู้ว่าตัวเองค้านเย่เซียวไม่ไหวแต่ได้ตรวจสุขภาพก็ไม่แย่ จากสภาพร่างกายของเธอในตอนนี้สู้เมื่อก่อนไม่ได้จริงๆ
เธอพยักหน้าแล้วเดินตามคุณหมอเข้าไปข้างใน
คุณหมอที่รับผิดชอบได้จัดตารางตรวจทุกส่วนของร่างกายทีละอย่างๆ ไม่เว้นแม้แต่หูคอจมูก
“ต้องตรวจกระทั่งหูคอจมูกเลยเหรอ?” ไป๋ซู่เย่นั่งลงแล้วถามคุณหมอผู้รับผิดชอบ
“ค่ะ คุณเย่ได้เน้นย้ำเป็นพิเศษว่าไม่ให้ละเว้นที่ใดสักที่”
“ไม่ต้องละเอียดขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ? ฉันแค่เกิดอาการอักเสบ คุณหมอน่าจะรู้ดีที่สุด”
คุณหมอยิ้ม“พอดูออกว่าคุณเย่เป็นห่วงคุณเกินไปเลยกังวลนิดหน่อย คุณตรวจไป เขาถึงจะสบายใจได้บ้าง”
เป็นห่วง?
กังวล?
ไป๋ซู่เย่มองออกไปข้างนอกผ่านกระจกหน้าต่างแวบหนึ่ง เย่เซียวในขณะนี้กำลังนั่งรอเธออยู่ เขาจะนั่งรอต่อไปเรื่อยๆ หรือเปล่า?
การตรวจร่างกายทั้งหมดมันต้องใช้เวลาจริงๆ เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนในการรอ อดีตเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันนั้นทุกครั้งที่เธอจะออกจากบ้านต้องเสียเวลาในการเลือกชุดทำให้สุดท้ายเขาต้องหมดความอดทนแล้วจับโยนใส่ทันทันที ไม่สนใจว่าเสื้อผ้าที่เธอเลือกเหมาะจริงๆ หรือเปล่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!