อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 789
ตอนที่ 789 รักที่มาจากความจริงใจ (2)
โดย
Ink Stone_Romance
สิ้นเสียงของเธอ เย่เซียวรู้สึกเพียงความเย็นที่จ่อตรงหน้าอกตัวเอง ปืนหนึ่งกระบอกกำลังจ่อเขาไว้อย่างแรง
ร่างเย่เซียวสะท้านรุนแรง ดวงตาที่จดจ้องเธอวูบไหวด้วยหยาดอารมณ์ชั่ววูบ
ที่แท้…
เธอยังคิดจะฆ่าเขาอยู่…
ต่อหน้าภาระหน้าที่ ทางเลือกของเธอคือการสูญเสียของเขาเสมอไป!
เดิมที่เย่เซียวคิดว่าตัวเองไม่สนใจจริงๆ แล้ว หัวใจได้ตายไปแล้ว น่าจะไม่เจ็บแล้ว…
แต่เมื่อปลายกระบอกปืนจ่อที่ตัวเองนั้นเขายังรู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ถูกคนทอดทิ้ง เขายังคงคาดหวังอยู่เพียงนิดอย่างน่าอนาถ แล้วก็ถูกเธอผลักตกเหวลึกที่มืดมนไร้แสงสว่างอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้ง…
“ทะ…ทำไม?” ครู่ใหญ่เขาถึงเปล่งเสียงออกมาได้…
กลีบปากขาวซีดเริ่มสั่นระริก เขาเหมือนบุคคลที่ใกล้ตาย น้ำเสียงแหบแห้ง แหบเสียจนประโยคสั้นๆ นี้ยังเปลี่ยนโทนเสียงไป
ภาพตรงหน้าไป๋ซู่เย่พร่ามัว มือที่กำปืนของเธอไว้เองก็สั่นอย่างรุนแรง ดวงตาจ้องชายหนุ่มตรงหน้านิ่งราวกับจะสลักเขาลงที่หัวใจตัวเอง สลักลงที่กระดูก…
เย่เซียว…
ต่อให้ระหว่างทางสู่โลกอเวจี เธอได้ดื่มซุปของคุณยายเมิ่ง[1]ไป ชาติหน้าเธอก็จะไม่มีวันลืมว่าเคยมีคนที่รักเธอเยี่ยงชีวิตตัวเอง…
เธอถือปืนก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ไม่รู้ว่าด้วยความที่ดื่มเหล้าหรือเพราะอารมณ์ที่รุนแรงเกินไปทำให้เธอยืนไม่ค่อยนิ่ง ปลายกระบอกปืนยังคงจ่อหน้าอกเขาเช่นเดิมไม่เคลื่อนสักนิด
“กรี๊ด จะฆ่ากันแล้ว!”
“จะฆ่ากันแล้ว!”
คนรอบข้างเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติต่างตะโกนร้องเสียงดังและเอามือทึ้งหัววิ่งกระเจิง
“สไนเปอร์เตรียมพร้อม!” หลี่สือตวาดเสียงดังที
หยูอันได้สลัดตัวคู่เต้นรำทิ้งพลางหยิบปืนขึ้นเล็งศีรษะไป๋ซู่เย่ไว้ด้วยความเยือกเย็น
ตรงมุมไป๋หลางกำลังตะเกียกตะกายสุดชีวิต คอยมองภาพตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่แทบจะพังทลาย
“…ผมให้โอกาสคุณอีกครั้งได้นะ” เย่เซียวเอ่ยปาก สีหน้าเขาเรียบตึงคล้ายซาตานในวันมืดค่ำ แต่…กับเธอยังคงไว้ซึ่งความปราณี “ไปตอนนี้ คุณไม่ต้องตายที่นี่”
หยูอันตะลึงไปที ไม่คิดว่าเย่เซียวจะยอมปล่อยเธออีกครั้ง แต่ราวกับก็อยู่ในความคาดหมายได้
ไป๋ซู่เย่คือใคร?
สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเย่เซียวด้วยซ้ำ!
สำหรับเย่เซียวแล้วการฆ่าเธอนั้นเจ็บปวดลำบากใจยิ่งกว่าฆ่าตัวเองมาก!ต่อให้เธอย่ำยีเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำร้ายเขาซ้ำๆ…
ไป๋ซู่เย่หัวเราะ ยิ้มจนน้ำตาซึมจากหางตา ทั้งที่เธอเป็นฆาตกร แต่ขณะนี้ทั้งตัวของเธอกลับถูกปกคลุมด้วยความเศร้าหมองอย่างไร้ที่สิ้นสุด
“เย่เซียว…ไว้พบกันใหม่…”
ไม่สิ…ไม่พบกันอีกต่างหาก…
ปากของเธอขยับกล่าวอย่างยากลำบากคล้ายหมดสิ้นเรี่ยวแรงทั้งหมด ทุกคำที่กลั่นออกมาเบาหวิวจนฟังแทบไม่ชัด ดุจดั่งควันลมที่แสนเบาหวิวที่มือจับต้องไม่โดน เย่เซียวมองเธอที่เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกหน้าอกบีบครั้นอย่างแรงเหมือนถูกคนชกต่อยหนักๆ หนึ่งมัด กระแทกแรงให้อวัยวะภายในของเขาแหลกเป็นชิ้นๆ
เธอ…คิดจะทำอะไรกันแน่?
แต่ไม่รอให้เขาคิดให้กระจ่าง เธอได้ยกปืนขึ้นจ่อ จากนั้นก็เหนี่ยวไกปืนอย่างคล่องมือ
“ปัง–” เสียงดังสนั่น หน้าอกเย่เซียวยังอยู่ดีแต่เธอที่อยู่ตรงหน้าร่างกระตุกล้มคุกเข่ากับพื้น
ปืนนัดนั้นเหมือนยิงโดนตัวเย่เซียวด้วยเช่นกัน ร่างสูงตระหง่านของเขาสั่นสะท้านอย่างแรง
ตามด้วยอีกเสียง ‘ปัง–’เลือดพุ่งกระฉูดจากหน้าอกของเธอ เลือดสีสดย้อมกระโปรงสีน้ำเงินให้เป็นสีเข้มวงกว้าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!