อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 805

อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! – ตอนที่ 805 แต่งงานกับผมนะ(2)
ตอนที่ 805 แต่งงานกับผมนะ(2)
โดย
Ink Stone_Romance
พวกเขามาถึงจุดที่เคยมาดูพระอาทิตย์ขึ้นในตอนนั้น

ทุกอย่างเหมือนเคย บนภูเขามีคู่รักอีกหลายคู่ คู่รักวัยรุ่นที่หวานหยดเช่นเคยแต่เธอไม่ต้องอิจฉาอีกต่อไป

ลงมาจากหลังของเย่เซียวแล้วใช้แขนเกี่ยวแขนเขา “คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? เหนื่อยมั้ย?”

เย่เซียวกุมมือเธอมาซุกในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวเอง“ไม่เหนื่อย”

ว่าแล้วก็พูดเสริมอีกประโยค“คุณยังอ้วนกว่านี้ได้อีก ตอนนี้ผอมเกินไป”

“โอเค” หลังพักฟื้นจากความตายที่โรงพยาบาลมานาน ไม่ให้ผอมคงยาก

เย่เซียวกระชับกุมมือเธอแน่น ลมหนาวพัดผ่าน เธอเผลอหดตัวเล็กน้อย เขากางเสื้อโค้ทตัวใหญ่ออกก่อนจะรั้งเธอเข้าไปในอ้อมกอด หน้าอกของชายหนุ่มอบอุ่นแข็งแกร่งช่วยบดบังลมและความหนาวทั้งหมดไป ไป๋ซู่เย่แนบใบหน้าพิงอกเขาอย่างหลงใหล คอยฟังเสียงหัวใจของเขาเต้น สองมือกอดเขาแน่นขึ้น

“เย่เซียว”

“หืม?”

“ถ้ากลับเมืองเยียว คุณพาฉันไปชมพลุดอกไม้ไฟอีกนะ”

“ได้”

“ไปทุกสัปดาห์เลย”

“ได้” เขาไม่สามารถจะปฏิเสธได้เลย

“คุณจะรู้สึกเบื่อบ้างมั้ย?”

“เบื่อ”

“…” ไป๋ซู่เย่เงยหน้าบูดบึ้งขึ้นมา เขาจะตรงเกินไปหรือเปล่า? “แล้วคุณยังจะตอบตกลงพาฉันไปทุกสัปดาห์อีก?”

เพราะ…

เธออยากดูพลุดอกไม้ไฟ เขาดูเธอ อยู่ที่ไหน ทำอะไร ขอแค่มีเธอก็ได้ทั้งนั้น

เย่เซียวตบบ่าเธอ “ไปนั่งที่จุดชมวิวกัน อีกเดี๋ยวพระอาทิตย์จะขึ้นแล้ว”

เบี่ยงประเด็นไป ไป๋ซู่เย่ถูกเขาจูงมือเดินขึ้นจุดชมวิว

——————

หลายชั่วโมงหลังจากนั้น

พระอาทิตย์ขึ้นฝ่าชั้นก้อนเมฆ แสงสีทองอร่ามปกคลุมทั่วทั้งภูเขา

เย่เซียวเริ่มรู้สึกปวดที่หน้าอก แต่เขาไม่ส่งเสียงเพราะไม่อยากขัดอารมณ์เธอ

“เย่เซียว ต่อจากนี้เรามาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่ทุกปีกันเถอะ?”

“…ได้”

เย่เซียวตอบกลับเธอก่อนจะยกตัวเธอมาไว้บนหน้าตักภายใต้สายตาของผู้คน ไป๋ซู่เย่เหลือบมองผู้คนรอบข้างที่มองพวกเขาสองคนแล้วแอบยิ้มจึงก้มหน้ากระซิบเย่เซียว “รีบวางฉันลง คนอื่นมองอยู่นะ”

“ก็ปล่อยพวกเขามองไปสิ” เย่เซียวไม่สนใจ คว้ามือเธอที่พาดไว้ตรงไหล่เขามากุมไว้

ไป๋ซู่เย่ยังอยากจะพูดบางอย่างต่อแต่รู้สึกเย็นวาบที่ปลายนิ้ว เธอนิ่งงันไปครู่หนึ่งถึงสัมผัสได้ชัดเจนว่าของอะไรที่กำลังถูกสวมลงที่นิ้วตัวเอง เลื่อนผ่านข้อกระดูกนิ้วเธอจรดปลาย

เธอรับรู้บางอย่างพลันหัวใจสั่นไหว มองเย่เซียวด้วยดวงตาที่น้ำตาเอ่อคลอ

ก้มมองนิ้วอีกครั้ง เพราะอยู่ใต้แสงอาทิตย์ยามเช้าเลยเห็นได้ชัดสองตาว่าเป็นแหวนเรียบง่ายวงหนึ่ง ไม่มีลวดลายซับซ้อนและไม่มีเพชรเด่นหรา เรียบง่ายแต่สบายตา

มันแฝงความหมายสำคัญไว้

“เย่เซียว…” เธอเรียกขานเขาเสียงหนึ่ง ความรู้สึกร้อนผ่าวหลอมรวมไว้ที่หน้าอกอย่างทะลัก ทำให้เสียงเธอแหบแห้ง

“เรื่องที่เคยสัญญากับผมไว้เมื่อก่อนจะต้องทำให้ได้ ผมจำมันได้มาโดยตลอด” อดีตเธอเคยบอกว่าจะแต่งงานกับเขา สิบปีแล้ว เขาไม่เคยลืม

ไป๋ซู่เย่หางตาเปื้อนน้ำตา ยิ้มมองเขา “นี่คุณขอแต่งงานเหรอ?”

“อืม”

“มีอย่างคุณที่ไหน? ไม่พูดแม้แต่ ‘แต่งงานกับผมเถอะ’” ฟังดูคล้ายกำลังบ่นไม่พอใจแต่ความจริงความสุขมีอยู่ล้นอก เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวน้อย ไม่ยึดติดกับการขอแต่งงานที่ต้องทางการอะไร ขอแค่อีกฝ่ายเป็นเขา เธอยินดี

เย่เซียวอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนแท่นชมวิว หันหลังให้เธอ เธอจึงรีบทิ้งตัวบนหลังเขาเพื่อให้เขาแบกโดยอัตโนมัติ ได้ยินเขากล่าวเพียง“สิบปีก่อนเคยบอกแล้ว สิบปีก่อนคุณเคยตกลงแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่เราต้องทำตามสัญญา”

“…” ไป๋ซู่เย่ไม่ขัดขืน แค่ยกมือขึ้นชื่นชมแหวนวงนี้ ภายใต้แสงอาทิตย์เธอยิ้มกว้าง ดวงตาสดใส

เย่เซียวแบกเธอลงเขา

เดินไปได้สักระยะ อยู่ๆ เขาก็เรียกเธอ “ซู่ซู่…”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!