ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 220

“เอาละ หมอเทวดาเจียงพูดแบบนี้ผมก็ค่อยสบายใจ” ไป๋เว่ยกั๋วถอนหายใจทันทีด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาจึงพูดคุยกับเจียงเฉิงต่ออย่างสบายๆ

“ไม่ต้องเรียกผมว่าหมอเทวดาหรอกครับ เรียกผมว่าน้องเจียงก็พอแล้ว จะได้ดูสนิทสนมกันหน่อย” เจียงเฉิงเองก็ไม่ใช่คนถือดีจนหยิ่งยโส ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะรู้สึกห่างเหินจากคนอื่นมากเกินไป

“ได้สิ อย่างนั้นผมจะเรียกคุณว่าน้องเจียงก็แล้วกัน” เห็นได้ชัดว่าไป๋เว่ยกั๋วเองก็พอใจมากที่ได้ยินเจียงเฉิงพูดแบบนั้น

หลังจากพูดคุยกันไปสักพัก คนขับรถของไป๋เว่ยกั๋วก็ขับรถมาถึงประตูโรงแรมแชงกรี-ลา

เจียงเฉิงกับไป๋เว่ยกั๋วลงจากรถและเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม เวลานี้ในโซนพักผ่อนของแขกวีไอพีมีคนสองสามคนนั่งอยู่ รอบๆ กันนั้นยังมีบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำคอยคุมกันอยู่จำนวนมาก

“ตรงนั้นไง” ไป๋เว่ยกั๋วว่าแล้วจึงพาเจียงเฉิงเดินเข้าไป

เมื่อทั้งสองคนเดินเข้าไปใกล้ บอดี้การ์ดชุดดำจึงเข้ามาตรวจค้นร่างกายของเจียงเฉิงกับไป๋เว่ยกั๋วทันที เมื่อยืนยันแล้วว่าทั้งสองคนไม่มีสิ่งของที่เป็นอันตรายจึงยอมปล่อยให้พวกเขาเดินเข้าไป

หลังจากไป๋เว่ยกั๋วเข้าไปแล้ว เขาจึงเห็นว่ามีคนสองคนมาถึงที่นี่ก่อนแล้ว หนึ่งในนั้นเป็นชายร่างท้วม หวีผมมันวาวเสยไปทางด้านหลัง ที่ข้างๆ กันยังมีชายชราร่างผอมบางอีกคนหนึ่ง เขาสวมชุดสูทคอตั้งแบบจีน สวมแว่นกันแดดและไว้เคราแพะ

เมื่อเห็นชายร่างท้วมผู้นั้น ความประหลาดใจจึงฉายวาบขึ้นมาในแววตาของไป๋เว่ยกั๋ว ชายร่างท้วมผู้นั้นก็สังเกตเห็นไป๋เว่ยกั๋วเช่นกัน และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปทันที เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาก่อนจะเบือนสายตามองไปทางอื่น

“ประธานไป๋ คนนั้นคงเป็นคู่แข่งของคุณสินะครับ” เจียงเฉิงลดเสียงลงถามไป๋เว่ยกั๋ว

“ไม่เลวนี่” ไป๋เว่ยกั๋วตอบรับเบาๆ จากนั้นจึงนั่งลง

“คุณชิ ปล่อยให้คุณรอตั้งนาน อีกเดี๋ยวน้องสาวของผมก็ลงมาแล้วครับ”

ทันทีที่เจียงเฉิงกับไป๋เว่ยกั๋วนั่งลง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาคุยกับชายร่างท้วม

“คุณชายลู่” ไป๋เว่ยกั๋วเห็นชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้นทักทาย

“ประธานไป๋ คุณก็มาด้วยหรือครับ เชิญนั่งเถอะครับ” ลู่หยุนเฟยรีบเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นไป๋เว่ยกั๋ว

หลังจากนั่งลง ลู่หยุนเฟยจึงหันไปมองชายชราไว้เคราแพะและถามว่า “ท่านปรมาจารย์ ท่านศึกษาแพทย์แผนจีนมานานแค่ไหนแล้วหรือครับ”