สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1003

บทที่ 1003 ความทะเยอทะยานของฉีซืออี้

บทที่ 1003 ความทะเยอทะยานของฉีซืออี้

งานแต่งใกล้เข้ามาแล้ว ลู่ฉาวอวี่กลับยิ่งงานยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

หมู่นี้คดีเกือบเกี่ยวข้องกับขุนนางในราชสำนัก เริ่มแรกเป็นขุนนางพลเรือนขุนนางทหารขั้นต่ำ ทว่าไม่นานนี้เริ่มเลื่อนระดับกลายเป็นขุนนางขั้นสี่ขั้นห้า

หากจะกล่าวไปแล้ว การโจมตีภรรยากับลูก ๆ ของฉีเจิน ค่อนข้างไม่สอดคล้องกับการกระทำของโจรพวกนั้น ถึงอย่างไรฉีเจินก็เป็นขุนนางขั้นสอง ไม่ควรตกเป็นเป้าหมาย

ลู่ฉาวอวี่กำลังขี่ม้า จู่ ๆ ม้าก็ห้อตะบึงไปข้างหน้าประหนึ่งคลุ้มคลั่ง

“ใต้เท้า…” ทั้งจางอี้และหยางจงเซิงไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้น ทั้งสองคนจึงตกใจนิ่งงันในทันที

“ยืนโง่อะไรอยู่? รีบตามไป!” หยางจงเซิงกล่าว

ทั้งสองตามมาทันอย่างรวดเร็ว

ลู่ฉาวอวี่ดึงสายบังเหียนม้า พลันเห็นว่าม้ากำลังจะเหยียบผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนท้องถนน

ยามนี้เอง มีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา ช่วยเหลือหญิงชราที่ผ่านมาไว้ได้อย่างรวดเร็ว

ลู่ฉาวอวี่พันสายบังเหียนม้ากับฝ่ามือหลายทบ รีบหยุดม้าที่กำลังบ้าคลั่งเอาไว้

ม้าตัวนั้นพยายามดิ้นรน ทว่าสุดท้ายก็ยอมจำนนต่อกำลังของชายหนุ่ม

ลู่ฉาวอวี่ปลอบม้า รอให้มันสงบลงก่อนจึงจะลงมา

เขาตรวจดูอาการของม้า พบว่าเกือกของมันหลวมแล้ว เท้าของมันทั้งแดงและบวม

“ใต้เท้า เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ?” จางอี้เอ่ยถาม

“เท้าม้าบาดเจ็บแล้ว เจ้าพามันไปรักษาเถอะ”

“บ่าวรับใช้ดูแลม้าพวกนั้นดูแลอย่างไรกัน? นี่เป็นม้าตัวโปรดของท่าน มันอยู่กับท่านมาตั้งแต่ยังเด็ก ไยถึงปล่อยให้มันได้รับความไม่เป็นธรรมขนาดนี้?” จางอี้บ่น

“ลองตรวจสอบดูว่านี่ใช่อุบัติเหตุหรือไม่” หยางจงเซิงกล่าว

ลู่ฉาวอวี่มองชายหนุ่มที่ช่วยคนผู้นั้นแล้วเอ่ยว่า “เมื่อครู่ขอบคุณท่านแล้ว”

“พวกเรายังต้องเกรงใจกันเพียงนี้หรือ?” ฟ่านซู่เอ่ย “ข้ากำลังดื่มชาอยู่แถวนี้พอดี จะไปดื่มสักถ้วยหรือไม่?”

“ไม่ละ ข้ายังมีเรื่องต้องทำ”

“ประเดี๋ยวก็จะแต่งงานแล้ว ยังยุ่งถึงเพียงนี้ หากว่าที่ภรรยารู้ว่าท่านเป็นคนงานรัดตัว จะเสียใจที่แต่งกับท่านหรือไม่?” ฟ่านซู่เอ่ยเย้าแหย่เขา

“นางไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น”

“เช่นนั้นเพราะนางใจกว้าง ท่านถึงได้เลือกนางหรือ?”

ลู่ฉาวอวี่มองฟ่านซู่ “วาจาท่านคมคายขึ้นหรือไม่?”

“ได้ ไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้แล้ว” ฟ่านซู่เอ่ยถาม “ท่านจะแต่งงาน เสี่ยวชิงเอ๋อร์คงกลับมากระมัง?”

“กลับมาแล้วอย่างไร ไม่กลับมาแล้วอย่างไร?” ลู่ฉาวอวี่มองเขา “เด็กคนนั้นเจ้าอารมณ์ ไม่มีทางผูกติดอยู่กับที่แห่งเดียว ช้าเร็วก็ต้องจากไป”

ลู่ฉาวอวี่กระโดดขึ้นบนหลังม้าของจางอี้ ไม่สนใจสายตาสลับซับซ้อนของฟ่านซู่ เขาควบม้าออกไป

จางอี้นำม้าของลู่ฉาวอวี่กลับไปที่จวนท่านอ๋องลู่

หยางจงเซิงตามหลังลู่ฉาวอวี่ไป

“ท่านซื่อจื่อ ใต้เท้าลู่น้อยเป็นคนงานรัดตัว พวกเราไม่ต้องสนใจเขาแล้ว มาดื่มชาต่อเถิด!” เสียงของคุณชายเสเพลดังมาจากชั้นบน

ฟ่านซู่ยิ้มน้อย ๆ ตะโกนตอบข้างบน “ได้สิ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากจัดการงานทางสำนักตรวจการเสร็จแล้ว ลู่ฉาวอวี่ก็สอบถามอาการม้า เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าจะขี่มันไม่ได้อีกสองเดือน

เขายังคิดจะขี่มันไปรับเจ้าสาว นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องกับม้าที่อยู่กับเขามานานหลายปีในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ พลันรู้สึกเสียดายขึ้นมา

“ใต้เท้า เมื่อครู่นี้ผ่านจวนฉี ได้ยินว่าเกิดบางอย่างกับใบหน้าของคุณหนูจวนฉีอีกแล้ว”

“มีอะไร?”

“ดูเหมือนว่าบาดแผลจะย่ำแย่ลง อีกทั้งบาดแผลยังเน่าเปื่อยมากทีเดียว”

“ไป พวกเราไปดู”