สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1002

บทที่ 1002 นี่มันบุรุษประเภทใดกัน

บทที่ 1002 นี่มันบุรุษประเภทใดกัน

แม่และลูกสาวนั่งรถม้ามุ่งหน้าไปที่จวนฉี

พ่อบ้านออกมาเชิญทั้งสองคนเข้าไป

“ฮูหยิน พระชายาลู่กับองค์หญิงมาขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยกับฉู่หนิงจูที่อยู่ในห้อง

ประตูเปิดออก ฉู่หนิงจูออกมาต้อนรับด้วยตนเอง

ลู่จื่ออวิ๋นมีสถานะพิเศษ เรียกนางว่าฮองเฮานั้นไม่เหมาะสม เรียกนางว่าคุณหนูใหญ่ก็ไม่เหมาะสมเช่นกัน ยังไม่สู้เรียกบรรดาศักดิ์ของนาง อย่างไรเสียนางก็เป็นธิดาบุญธรรมของฟ่านหยวนซี มีบรรดาศักดิ์เป็นองค์หญิง

“ได้ยินมาว่าคุณหนูฉีได้รับบาดเจ็บแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ทั้งยังได้รับบาดเจ็บเพราะเจ้าเด็กบ้านข้าผู้นั้น ข้าจึงมาเยี่ยมเป็นการเฉพาะ”

“เข้ามาคุยกันก่อนเถิด” ฉู่หนิงจูกล่าว

“ข้ามาที่นี่อย่างเร่งรีบ เลือกของมาสุ่ม ๆ สองสามอย่าง ไม่รู้ว่าเจ้าต้องการหรือไม่”

เจ๋อหลานและชิงไต้ส่งห่อสมุนไพรขนาดใหญ่หลายถุงให้กับบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ

ฉู่หนิงจูเอ่ย “ไยต้องนำของมามากมายเพียงนี้? นับวันยิ่งห่างเหินกับข้าขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว จริงอยู่ว่าซืออี้ได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยใต้เท้าลู่น้อย แต่หากไม่ใช่เพราะใต้เท้าลู่น้อย ข้ากับซืออี้คงได้รับอันตรายแล้วจริง ๆ สถานการณ์ในตอนนั้นท่านไม่รู้ว่าอันตรายมากเพียงใด ผู้ร้ายเหล่านั้นเดิมทีก็ไม่คิดจะให้เรารอดชีวิตกลับมา ขอบคุณใต้เท้าลู่น้อยยิ่งนักที่มาได้ทันกาล”

“คนเหล่านั้นเป็นผู้ใด? พวกเจ้ารู้หรือไม่?”

“ข้าไม่รู้” ฉู่หนิงจูเอ่ย “ใต้เท้าลู่น้อยบอกว่า หมู่นี้มีคนกลุ่มหนึ่งโผล่ออกมา สังหารผู้คนไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ทราบจุดประสงค์ของพวกมันแม้แต่น้อย อีกทั้งวิธีการของพวกมันก็โหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง ข้าเห็นคนพวกนั้นแล้ว เพียงแต่พวกมันปกปิดใบหน้ามิดชิด ไม่รู้ว่ามาจากที่ใด พวกเราพบห้าคน มิหนำซ้ำพวกมันยังอายุไม่มาก”

“อายุไม่มากหรือ?”

“ถึงแม้จะไม่เห็นรูปร่างหน้าตาแต่ก็ยังได้ยินเสียงของพวกมัน ถึงแม้จะจงใจดัดเสียงก็ยังพอฟังออกอยู่บ้าง” ฉู่หนิงจูกล่าว “ท่านลืมแล้วหรือ ตอนข้ายังเยาว์ สิ่งที่ชอบที่สุดคือนิยายสืบสวนนี่แหละ”

ดังนั้นความสามารถในการสรุปเรื่องราวของฉู่หนิงจูจึงไม่เลวทีเดียว

ขณะมู่ซืออวี่พูดคุยกับฉู่หนิงจู ลู่จื่ออวิ๋นก็กำลังพูดคุยกับฉีซืออี้

ลู่จื่ออวิ๋นนั่งลงบนขอบเตียง พินิจดูหน้าฉีซืออี้ “หน้าท่านบาดเจ็บเพียงนี้เชียวหรือ?”

ได้ยินว่าฉีซืออี้ได้รับบาดเจ็บ แต่ลู่ฉาวอวี่ไม่ได้บอกว่าบาดแผลอยู่บนใบหน้า

อีกทั้งยังไม่ได้ง่ายดายเพียงแค่รอยขีดข่วน แผลนั้นเป็นทางยาวราวหนึ่งนิ้วที่หางตา และมีเลือดสีดำไหลออกมา

“ใช่แล้ว ข้าโชคไม่ดีจริง ๆ” ฉีซืออี้เอ่ย “ไม่รู้ว่าจะยังรักษาใบหน้าได้หรือไม่”

“หมอหลวงมาแล้วหรือยัง?”

เสียงจากข้างนอกดังขึ้น “ฮูหยิน คุณหนู ท่านหมอหลวงมาแล้วขอรับ”

หมอหลวงมาแล้ว ลู่ฉาวอวี่ก็มาแล้วเช่นกัน

ลู่ฉาวอวี่พาหมอหลวงสามคนมาด้วยตนเอง

ทั้งหมดล้วนเป็นหมอหลวงที่เก่งกาจที่สุดในสำนักหมอหลวง อีกทั้งยังได้รับการฝึกฝนจากหุบเขาเทพโอสถ

หมอหลวงตรวจบาดแผลของฉีซืออี้แล้วเอ่ยขึ้น “ไม่สู้ดีนัก”

“เหตุใดจึงไม่สู้ดี?”

“ถอนพิษนั้นง่ายมาก ทว่าพิษนี้จะทำให้แผลหายยาก กล่าวอีกนัยคือ นับแต่ถูกพิษนี้ก็กำหนดแล้วว่าจะต้องทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้”

“ท่านหมอหลวง มีวิธีป้องกันไม่ให้ใบหน้านางเป็นแผลเป็นหรือไม่?” ฉู่หนิงจูเอ่ยถามอย่างกังวล “นางเป็นสตรี หากใบหน้ามีแผลเป็น เช่นนั้นภายหน้าจะทำอย่างไร?”

ลู่ฉาวอวี่ขมวดคิ้ว “ไม่ว่าต้องใช้สมุนไพรอะไร ข้าจะส่งคนไปหาให้ได้”

“พวกเราก็ไม่มีวิธี ทำได้เพียงถามเทพโอสถจากหุบเขาเทพโอสถดูว่านางมีวิธีอะไรหรือไม่”