สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1019

บทที่ 1019 ความผิดปกติของหอนงคราญ

บทที่ 1019 ความผิดปกติของหอนงคราญ

“หอนงคราญเป็นร้านขายเสื้อผ้าสตรี เขาเป็นบุรุษผู้หนึ่งออกมาจากข้างใน น่าสงสัยอยู่บ้างจริง ๆ ไม่ว่าอย่างไร ตรวจสอบก่อนไว้ค่อยว่ากัน” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เพียงแต่หากต้องการยืนยัน ก็ต้องจัดเตรียมคนผู้หนึ่งเข้าไปตรวจสอบให้ถี่ถ้วน อยู่เพียงข้างนอกย่อมไม่พบเบาะแสใด ๆ พวกเรากลับไปหารือกันเสียหน่อย เลือกคนที่เหมาะสมสักคนเข้าไปดีกว่า”

“ได้” ซ่งหานจือเอ่ย “เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ!”

“ที่บ้านเจ้าไม่มีคนอาศัยอยู่แล้ว หลายปีมานี้ก็ไม่ได้เหลือบ่าวรับใช้เอาไว้ เมื่อคืนเจ้าไปอยู่ที่ใด?”

“เรื่องเมื่อคืนค่อนข้างซับซ้อน ข้ากับสหายจี้ไปหาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งพักชั่วคราว วันนี้ข้าซื้อบ่าวรับใช้มาแล้ว ตอนนี้คงกำลังจัดการปัดกวาด นับตั้งแต่วันนี้ไปอยู่ที่บ้านตนเองคงสะดวกสบายกว่ามาก”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้รู้ว่าจะไปหาเจ้าได้ที่ใด”

ซ่งหานจือกลายเป็นประมุขพันธมิตรยุทธภพ คลำเครือไปหาแตง พบว่ากองกำลังในยุทธภพมีความสัมพันธ์กับราชสำนักอย่างใกล้ชิด

ซ่งหานจือเขียนจดหมายลับไปแจ้งลู่อี้ คำตอบของลู่อี้คือให้เขาลอบตรวจสอบต่อไป ดูว่ากองกำลังจากยุทธภพคิดจะทำอะไร

ซ่งหานจือพาลู่จื่อชิงกลับไปยังจวนซ่ง

จวนซ่งไม่มีคนอาศัยอยู่เป็นเวลานานแล้ว สถานที่ต่าง ๆ ภายในค่อนข้างทรุดโทรมทีเดียว

ซ่งหานจือเพียงกลับมาพักชั่วคราวจึงไม่ได้ตั้งใจจะปรับปรุงอะไรใหญ่โต

อย่างไรก็ตามเขาทนได้ ทว่าจี้ซ่งเฉิงฮ่องเต้อาณาจักรโบราณผู้นี้กลับไม่ยินดีกล้ำกลืนฝืนทนเช่นนั้น

ด้วยเหตุนี้ เมื่อทั้งสองกลับมายังจวนซ่ง จี้ซ่งเฉิงแขกผู้นี้ก็ตัดสินโดยพลการ ชี้นิ้วสั่งการให้ช่างฝีมือปรับปรุงจวนซ่งยกใหญ่แล้ว

แน่นอน เขายังจดจำได้ว่าตนเป็นเพียงแขกจึงเพียงซ่อมแซมจวนซ่งให้มีรูปลักษณ์ตามเดิม ไม่กล้าต่อเติมแก้ไขส่วนอื่น

“เป็นอย่างไร?” จี้ซ่งเฉิงเอ่ยถาม

“พวกเราไม่ได้อยู่ที่นี่นานเพียงนั้น” ซ่งหานจือเอ่ย “เงินนี้ข้าไม่ออกนะ”

จี้ซ่งเฉิงหันกลับมา มองซ่งหานจือด้วยความตกตะลึง “เจ้าร้ายดีอย่างไรก็เป็นบุตรเอกขุนนาง ต่อหน้าสาวน้อยยังตระหนี่เพียงนี้ เจ้าไม่กลัวว่านางจะรังเกียจหรือ?”

“ไม่มีทาง” ซ่งหานจือมองลู่จื่อชิงด้วยรอยยิ้ม

ลู่จื่อชิงโบกสะบัดกระบี่ในมือไปมา กล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ “เขาไม่ได้ตระหนี่กับข้า ไยข้าต้องรังเกียจเขา?”

“ได้ พวกเจ้าทั้งสองช่างประเสริฐจริง ๆ” จี้ซ่งเฉิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ผู้ใดให้ข้าตามพวกเจ้ามาเล่า เงินนี้ข้าออกก็สิ้นเรื่องแล้ว”

สิ้นคำ เขาก็เริ่มบ่นขึ้นมาอีกครั้ง “ผู้ใดบอกว่าเจ้าไม่มีพรสวรรค์ในการทำการค้า ข้าว่าเจ้ากลับไม่เสียแรงที่เป็นแม่นางสกุลลู่ ฉลาดแกมโกงเสียจริง”

“กลับเข้าเรื่องเถอะ เมื่อครู่เราเพิ่งพบคนที่กำลังตามหา” ลู่จื่อชิงเอ่ย “คนผู้นั้นปรากฏตัวในหอนงคราญ เราต้องเลือกคนที่เหมาะสมลอบเข้าไป บ้านข้าไม่ขาดแคลนคน เพียงแต่ข้าคิดว่าเลือกคนจากเมืองหลวงไม่ปลอดภัยนัก จะดีที่สุดหากเลือกคนต่างถิ่นมา ผู้ที่มองแวบแรกก็รังแกได้ง่าย ๆ ผู้ที่ไม่มีคนหนุนหลัง หอนงคราญจึงจะกล้าใช้สอย”

“อีกทั้งยังต้องฉลาด มิเช่นนั้นหากมีปัญหาจะถูกเปิดโปงเอาได้ง่าย ๆ”

“เคยได้ยินเรื่องวิชาแปลงโฉมหรือไม่?” จี้ซ่งเฉิงเอ่ยถาม “ในมือข้ามีคนเช่นนั้นอยู่ผู้หนึ่ง เชี่ยวชาญด้านการแปลงโฉมเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังเข้าใจภาษาท้องถิ่นของที่ต่าง ๆ อีกด้วย”

พวกเขาทั้งสามหารือเรื่องต่าง ๆ อยู่ที่นั่น จากนั้นก็มีคนผู้หนึ่งเดินเข้าประตูมา คนผู้นั้นคือพ่อบ้านจากฝั่งตรงข้าม

ลู่จื่อชิงเห็นพ่อบ้านโผล่มา จึงเอ่ยว่า “พ่อบ้าน แม่ข้าให้มาตามข้าหรือ?”

“ไม่ได้มาหาคุณหนู หากแต่เป็นคุณชายซ่งขอรับ อีกทั้งยังไม่ใช่พระชายา หากแต่เป็นท่านอ๋องที่ตามหา” พ่อบ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายซ่ง ท่านอ๋องเชิญท่านไปทานมื้อเย็นขอรับ”

“นายท่านเชิญเขาไปทานมื้อเย็น เช่นนั้นข้าไปทานด้วยสักมื้อคงไม่เป็นไรกระมัง อย่างไรเสียข้าก็เป็นแขกเช่นกัน!” จี้ซ่งเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“หน้าหนาจริง ๆ” ลู่จื่อชิงบ่น “เพียงแต่ท่านเป็นแขกของข้า พ่อข้าไม่เชิญท่าน ข้าเชิญท่านเอง ไปเถอะ!”

ซ่งหานจือรู้ว่าที่ลู่อี้ตามหาเขาต้องเกี่ยวข้องกับจดหมายก่อนหน้านี้เป็นแน่