สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1021

บทที่ 1021 เมินคนที่ไม่อยากสนใจเหล่านั้นเสีย

บทที่ 1021 เมินคนที่ไม่อยากสนใจเหล่านั้นเสีย

“ใต้เท้า อันที่จริงแล้วข้าจัดการนางได้” สิงเจียซือเอ่ย “นับตั้งแต่ข้าจากสกุลสิงมา ข้าก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาอีกแล้ว แม้นจะพบคนสกุลสิง ข้าก็สามารถจัดการได้”

ลู่ฉาวอวี่รับคำ

“ใต้เท้า ข้าไม่ได้ตำหนิท่านว่าเข้ามายุ่งเรื่องของข้า…”

“ที่นี่ไม่มีคน เจ้าจึงไม่เรียกข้าว่าท่านพี่แล้วหรือ?” จู่ ๆ ลู่ฉาวอวี่พลันอยากแกล้งนางขึ้นมา

เมื่อครู่นี้อยู่ต่อหน้ามารดา นางเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ ได้ค่อนข้างเป็นธรรมชาติทีเดียว มายามนี้เขากลับนึกขึ้นได้ว่า สาวน้อยผู้นี้แสดงได้ไม่เลว ถึงขนาดปิดบังมารดาเขาได้

“ใต้เท้า…” สิงเจียซือเหลียวมองไปรอบ ๆ เหลือบมองจางอี้กับหยางจงเซิงแวบหนึ่ง

จางอี้กับหยางจงเซิงทำทีมองนกมองฟ้า ประหนึ่งไม่รู้เห็นไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งสิ้น

“เจ้ามีที่ที่อยากไปหรือไม่?” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยถาม

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็กลับจวนกันเถอะ” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอีกครั้ง “เมื่อครู่บอกแล้วว่าอยากปรับปรุงเรือน เราต้องทำให้สมกับที่โกหกไป มิเช่นนั้นจะไม่กลายเป็นว่าคำพูดของข้าเชื่อถือไม่ได้หรอกหรือ?”

“เรือนดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

“ก่อนหน้านี้ข้าอาศัยอยู่เพียงลำพัง เรือนล้วนมีบ่าวรับใช้คอยดูแล ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เจ้าก็เป็นนายหญิงของที่นั่น แน่นอนว่าหน้าที่นี้ข้ามอบให้เจ้าจัดการ”

สิงเจียซือมองตามเงาร่างของลู่ฉาวอวี่

นางเข้าใจ เขาคงกังวลว่านางจะไม่คุ้นชินจึงให้ความเคารพและให้อิสระแก่นางอย่างเพียงพอ

เพียงแต่ จวนท่านอ๋องลู่ขยับขยายไปไม่น้อย ดูเหมือนนางจะไม่คุ้นเคยกับทั้งจวนเพียงนั้น นอกจากนี้ ที่นั่นยังมีกลไกวางอยู่มากมาย นางจำเป็นต้องทำความเข้าใจกับที่นี่ให้มากขึ้นจริง ๆ

ไม่ถูกนี่!

ไยเขายังไม่ปล่อยมือนางอีก?

ลู่ฉาวอวี่ไม่ได้เอ่ยอะไร นางเองก็ขัดเขินเกินกว่าจะถอนมือกลับมา

บางทีเขาคงลืมไปแล้ว หากนางถอนมือออกมายามนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคงกระอักกระอ่วนไม่น้อย

อีกประเดี๋ยวตอนเขาปล่อย นางค่อย ๆ ถอนมือกลับคืนมาก็เป็นอันใช้ได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้ทุกคนตะขิดตะขวงใจ

ลู่ฉาวอวี่กุมมือสิงเจียซือเดินไปตามท้องถนน ผู้คนที่ผ่านไปมาเมียงมองมาที่ทั้งสองด้วยความประหลาดใจ ลู่ฉาวอวี่ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า ทว่าสิงเจียซือกลับรู้สึกเขินอายมากขึ้นเรื่อย ๆ

แท้จริงแล้วหนังหน้าของนางยังไม่หนาพอ

ลู่ฉาวอวี่จูงสิงเจียซือกลับมาถึงจวนท่านอ๋องลู่

เมื่อเข้ามาจวนท่านอ๋องลู่แล้ว ฝ่ามือของลู่ฉาวอวี่ก็คลายออกเล็กน้อย สิงเจียซือจึงสบโอกาสค่อย ๆ ดึงมือกลับคืน ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ชุ่มชื้นไปทั่วทั้งฝ่ามือ

ฟู่ว! นางถอนหายใจออกเบา ๆ

ฝ่ามือนางมีเหงื่อเยอะถึงเพียงนี้ เหตุใดใต้เท้าลู่น้อยไม่สังเกตเห็นกันนะ?

“คุณชาย ท่านอ๋องรอท่านอยู่ที่ห้องตำราขอรับ”

“ข้าทราบแล้ว” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “พ่อบ้าน ฮูหยินจะปรับปรุงเรือนเสียหน่อย ท่านติดตามฮูหยินไปจัดการตามที่นางต้องการ”

“ขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยกับสิงเจียซือ “ฮูหยิน ท่านต้องการสิ่งใดเพียงแค่กำชับบ่าวมาก็พอ”

สิงเจียซือเอ่ย “รบกวนท่านแล้ว”