สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1028

บทที่ 1028 คนไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

บทที่ 1028 คนไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“เจ้าบอกข้ามาเถิด คนไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ?” ฟ่านหยวนซีเอ่ยถาม

“จือเหยียนเป็นคนหนักแน่นมาก หากนางไม่แน่ใจ นางจะบอกข้าตามตรง ไม่มีทางรับเรื่องนี้ไป ดังนั้นข้ามั่นใจว่าหยางเซียงจวินไม่เป็นอะไร”

“ตราบใดที่คนไม่เป็นไร เรื่องก็ไม่ร้ายแรง” ฟ่านหยวนซีเอ่ย “พวกเจ้ามีเหตุผล ตอนนี้เขาสร้างความวุ่นวาย เพราะนังหนูสกุลหยางผู้นั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส หากถึงแก่ชีวิตจริง ๆ เช่นนั้นก็รับมือได้ยากแล้ว”

“เสด็จพ่อบุญธรรม ท่านก็เห็นว่าชิงเอ๋อร์เติบโตมาอย่างไร ย่อมรู้จักนิสัยของนาง ถึงแม้นางจะชอบเล่นซน แต่นางก็ไม่ใช่คนพาล”

ฟ่านหยวนซีหันกลับไปมองลู่จื่อชิง “เจ้าเล่า? นับแต่เมื่อครู่จนบัดนี้ยังไม่ได้เอ่ยปาก ไม่สมกับเป็นเจ้าแม้เพียงนิด”

“หม่อมฉันสร้างปัญหาแล้วจึงต้องว่านอนสอนง่ายหน่อยเพคะ” ลู่จื่อชิงดูเซื่องซึม

“พิจารณาจากสถานการณ์เมื่อครู่ ตั้งแต่ต้นจนจบเจ้าอดทนมาโดยตลอด จนกระทั่งคุณหนูเหล่านั้นอุกอาจมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเจ้าทนไม่ไหวอีกต่อไป แต่เจ้าก็ยังทำเพียงตักเตือนด้วยวาจา นี่ไม่ใช่ตัวตนของเจ้าแม้แต่น้อย! ด้วยนิสัยของเจ้า เริ่มแรกที่พวกนางเอ่ยยั่วยุ เจ้าควรเหวี่ยงดาบไปแล้วมิใช่หรือ?”

“แค่หม่อมฉันเห็นเทียบเชิญนั้นก็รู้แล้วว่าเป็นงานเลี้ยงหงเหมิน*[1] เพียงแค่อยากรู้ว่าพวกนางจะจัดการกับหม่อมฉันอย่างไรจึงตอบรับคำเชิญไปดูเสียหน่อย คำพูดเหล่านั้นของพวกนาง หากเป็นเมื่อสองปีก่อน หม่อมฉันจะต้องถูกหลอกเป็นแน่และคงลงมือไปนานแล้ว เพียงแต่ในตอนนี้ หม่อมฉันท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพไม่ใช่หรือ? ระหว่างนั้นก็ไม่ไม่ได้อยู่นิ่ง เห็นคนน่ารังเกียจและคนเห็นแก่ตัวมาทุกรูปแบบ เพียงแต่ ท้ายที่สุดหม่อมฉันก็ยังตกหลุมลูกไม้ตื้น ๆ ของพวกนางจนได้”

ด้านหน้าเป็นตำหนักของฮองเฮา

ฝ่าบาทพาสองพี่น้องสกุลลู่เข้าไป ฮองเฮาเองก็นำคนออกมาต้อนรับพวกเขาที่หน้าประตูเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่ามีคนแจ้งให้ฮองเฮาทราบล่วงหน้าแล้ว

ฟ่านหยวนซีส่งเสื้อคลุมให้กับฮองเฮา จากนั้นจึงเอ่ยกับลู่จื่อชิง “เจ้าตั้งรับได้นั้นเป็นเรื่องดี เพียงแต่ยังไม่ฉลาดพอ นอกจากนี้ศัตรูของเจ้ายังรู้จักเจ้าดีกว่าตนเอง เจ้าลองไตร่ตรองดูเถิด อีกฝ่ายส่งเทียบเชิญให้ เห็นได้ชัดว่ารู้ดีว่าด้วยนิสัยของเจ้า เจ้าย่อมต้องไป หลังจากเจ้าไปงานเลี้ยงแล้ว อีกฝ่ายก็ใช้กลอุบายมากมายมายั่วยุ หากอุบายหนึ่งใช้ไม่ได้ผลก็จะลองอีกอุบายหนึ่ง อย่างไรเจ้าก็ต้องมีจุดอ่อน นี่ไม่ใช่พวกนางทำสำเร็จตั้งแต่ต้นแล้วหรือ?”

“พวกท่านกำลังคุยเรื่องอะไรกันหรือ?” ฮองเฮาเอ่ยถาม

ฟ่านหยวนซีกล่าว “นังหนูคนนี้ก่อเรื่อง ฮองเฮาคงได้ยินมาแล้วกระมัง?”

“หยางจวิ้นอ๋องเอะอะโวยวายเสียงดังเพียงนั้น หลายคนในวังล้วนได้ยินแล้ว อีกทั้งยังมารายงานหม่อมฉันเรียบร้อย” ฮองเฮาเอ่ย “หยางเซียงจวินไม่เป็นไรกระมัง?”

“ตายไม่ได้”

“เช่นนั้นก็ดี ขอเพียงคนยังไม่ตาย เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เป็นเพียงการทะเลาะเบาะแว้งของเด็กสองคน หรือจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นปัญหาบ้านเมืองได้? หยางจวิ้นอ๋องก็เหลือเกิน ท่านอ๋องลู่ไม่มาสู้รบปรบมือกับเขา เพราะไม่ได้ว่างถึงขนาดนั้น”

“ดูสิ ฮองเฮาแต่ไรมาก่อนหน้านี้ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก ทว่านางกลับวิเคราะห์ได้อย่างชัดเจน เอาละ ยกสำรับมาเถอะ”

ลู่จื่ออวิ๋นนั่งข้างฮองเฮา ไม่ต้องให้ข้ารับใช้ในวังปรนนิบัติคีบอาหารให้ หากแต่เป็นนางคีบอาหารด้วยตนเอง

“เสด็จพ่อบุญธรรม วันนี้เราทานอาหารร่วมกับครอบครัว ไม่จำเป็นต้องใช้กฎเกณฑ์เหล่านั้น” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ทานอาหารได้ไม่เกินสามคำอะไรกัน ไหนจะกฎเกณฑ์ที่ให้บ่าวรับใช้คอยปรนนิบัติตักให้นั่นอีก วันนี้พวกเราไม่ต้องทำตามแล้ว”

ฮองเฮาหัวเราะเบา ๆ “อวิ๋นเอ๋อร์ มิน่าเล่าเหตุใดมารดาเจ้าจึงตัดใจให้เจ้าไปไม่ได้ หลังจากเจ้าไปแล้ว ข้าก็ไม่อาจตัดใจให้เจ้าไปเช่นกัน”

ทางนี้ลู่จื่ออวิ๋นเรียกพ่อบุญธรรมทีแม่บุญธรรมทีด้วยความรักใคร่กลมกลืน อีกทางหนึ่ง หยางจวิ้นอ๋องยังคงคุกเข่าอยู่ตรงนั้นด้วยความโกรธ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว แม่ทัพอิงก็กลับมา ทั้งยังนำข่าวคราวใหม่มาแจ้ง

จุดที่หยางเซียงจวินหกล้มนั้นมีปัญหาจริง ๆ มีคนทาน้ำมันเอาไว้ตรงนั้น แม่ทัพอิงไต่สวนอยู่ที่จวนหลี่ จึงได้รู้จากปากของบ่าวรับใช้จวนหลี่ว่าบ่าวรับใช้ขั้นล่างผู้หนึ่งไม่ระวังทำน้ำแกงหก เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น

ภายในวัง ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยกับฟ่านหยวนซี “เสด็จพ่อบุญธรรม ในเมื่อความจริงเปิดเผยแล้ว เช่นนั้นควรตัดสินแทนน้องรองหรือไม่?”

หยางจวิ้นอ๋องมองดูลู่จื่ออวิ๋นอย่างหวาดระแวง “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“หยางเซียงจวินจวนท่านเป็นฝ่ายยั่วยุและลงมือก่อน น้องรองบ้านข้าเพียงแค่พยายามป้องกันตนเองจึงตอบโต้ แต่กลับถูกพวกท่านหาเรื่องแล้ว บัดนี้นางกำลังได้รับความไม่เป็นธรรม” ลู่จื่อวิ๋นกล่าว “แน่นอนว่าย่อมต้องคืนความยุติธรรมให้น้องหญิงของข้า”

“ลูกสาวของเราได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ลู่รองไม่มีแม้แต่บาดแผล”

“ท่านหมายความว่า หากคนผู้หนึ่งทำร้ายผู้อื่นบาดเจ็บสาหัส แต่ตัวเขาถูกแทงเข้าที่ร่างกายหลายสิบแห่ง ตายไม่ได้ รักษาให้หายดีไม่ได้ คนผู้นั้นก็ไม่จำเป็นต้องถูกลงโทษหรือ? ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ตัดสินลงโทษคนผู้หนึ่งจากบาดแผลบนร่างกาย หากเป็นเช่นนี้ สำนักตรวจการของพี่ชายข้า เกรงว่าจะถูกผีไม่ได้รับความเป็นธรรมปิดล้อมเอาไว้แล้วกระมัง?”

“เอาละ” ฟ่านหยวนซีหมดความอดทน “หยางจวิ้นอ๋อง ท่านยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน ข้าเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ลูกสาวของท่านไม่ระวังไปหาเรื่องลู่รอง สุดท้ายลู่รองไม่เป็นไร แต่เซียงจวินกลับทำให้ตนเองอยู่ไม่สู้ตาย ท่านเห็นใจลูกสาวตน ข้าเข้าใจได้ เพียงแต่ไม่อาจพูดจาเหลวไหลไร้สาระเพราะเห็นใจลูกสาวและหาเรื่องผู้อื่นกลับได้ หากท่านไม่ยอมรับ เช่นนั้นก็มอบคดีนี้ให้ศาลต้าหลี่ไปตรวจสอบเป็นอย่างไร?”

“กระหม่อม… รู้ความผิดแล้ว กระหม่อมยอมรับ”

เขายอมรับโชคชะตาแล้ว

หากลูกสาวของเขาเสียชีวิต เกิดเรื่องเช่นวันนี้ขึ้น ฮ่องเต้ย่อมไม่กล้าจัดการเบามือเพียงนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดลู่รองก็ต้องชดใช้ เพียงแต่ หยางเซียงจวินไม่เพียงไม่ตายแต่ยังเป็นฝ่ายเริ่มเรื่อง

เขาควรหยุดตั้งแต่แรกแล้ว