สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1032

บทที่ 1032 โมโหแล้ว อีกทั้งยังเกลี้ยกล่อมไม่ได้

บทที่ 1032 โมโหแล้ว อีกทั้งยังเกลี้ยกล่อมไม่ได้

เมื่อมู่ซืออวี่กลับถึงจวนก็ได้ยินว่าลู่จื่อชิงกำลังขุดดอกไม้อยู่ในสวน จึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินนวยนาดไปหา

นางเห็นร่างเพรียวบางนั่งยอง ๆ ขุดดอกไม้อยู่ตรงนั้น เบื้องหน้าเต็มไปด้วยบ่อหลุมมากมาย ดอกไม้ที่เติบโตเป็นอย่างดีถูกขุดขึ้นมาแล้ว

“นี่มีเรื่องอะไรกัน?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆ

“คุณชายซ่งไปแล้วเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้เอ่ยเสียงแผ่วเบา “เมื่อครู่นี้พ่อบ้านจวนซ่งมาที่นี่ นำจดหมายจากคุณชายซ่งฉบับหนึ่งกับกระถางดอกไม้มาให้ เพียงแต่คุณหนูไม่เหลียวแลแม้เพียงแวบเดียว นางโยนมันทิ้งไปแล้วเจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่มองตามสายตาของสาวใช้จึงเห็นกระถางดอกไม้งดงามกระถางหนึ่งและจดหมายยับยู่ยี่ฉบับหนึ่งซึ่งวางอยู่บนกระถางดอกไม้นั้น

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นชิงเอ๋อร์ของเราโมโหเพียงนี้ นางโกรธมาก เช่นนั้นนางจะทำอะไรกับดอกไม้เหล่านี้?” สิ้นคำ จู่ ๆ มู่ซืออวี่ก็เอ่ยขึ้นมา “ข้านึกขึ้นได้ว่าดอกไม้เหล่านี้ล้วนเป็นเจ้าเด็กสกุลซ่งผู้นั้นปลูกให้นางกระมัง?”

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ปล่อยให้นางทำตามความต้องการเถอะ” มู่ซืออวี่เอ่ย “ระบายความโกรธดีกว่าเก็บเอาไว้เพียงในใจ”

“สวนใหญ่เพียงนี้ คุณหนูต้องขุดไปอีกนานเพียงใดเจ้าคะ? หวางเฟยเกลี้ยกล่อมนางเถิด หากนางโกรธมากเกินไป ท่านจะทุกข์ใจเอาได้นะเจ้าคะ”

“ข้าไม่ทุกข์ใจหรอก” มู่ซืออวี่เอ่ย “ผู้ใดบ้างที่ครั้งยังเยาว์ไม่รู้สึกสับสนกับความรู้สึกตนเอง? แม่นางน้อยวัยนางควรมีชีวิตชีวามากกว่านี้ ห่อเหี่ยวไปจะมีประโยชน์อะไร?”

ลู่จื่ออวิ๋นจูงลูกสาวของนางเข้ามา เมื่อเห็นการกระทำของลู่จื่อชิงจึงเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “ท่านแม่ ข้าอยากกินเนื้อย่างแล้ว”

มู่ซืออวี่กล่าวยิ้ม ๆ “ได้ แม่จะทำให้เจ้า”

“ท่านแม่ พี่หญิง…” ลู่จื่อชิงหยุดมือ “พวกท่านใจร้ายจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าจะไม่สนใจข้าแม้แต่น้อย”

“สตรีสกุลลู่เรายังมีพายุลูกใหญ่อะไรไม่เคยเห็นอีก พวกเราต้องกังวลด้วยหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นยิ้ม “ราชสำนัก ยุทธภพ ยกทัพไปปราบโจร เจ้าทำเรื่องใหญ่ที่สตรีมากมายล้วนไม่เคยทำ บัดนี้เป็นเพียงเรื่องความรู้สึกเล็กน้อย ต่อเจ้าแล้วมีอะไรยากกัน?”

“ข้าโกรธมาก”

“ข้าก็พอจะมองออกอยู่บ้าง”

“ข้าไม่อยากยุ่งกับเขาแล้ว”

ลู่จื่อชิงจ้องมองลู่จื่ออวิ๋น “พี่หญิง เหตุใดท่านไม่โน้มน้าวใจข้าเล่า?”

“คนสกุลเราไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวอะไร” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “อยากทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น อย่างมากก็มีท่านพ่อท่านแม่คอยปัดกวาดให้ อีกอย่างเพียงแค่บุรุษผู้หนึ่งแล้ว คุ้มค่าที่จะต้องคอยพะวงผลได้ผลเสียหรือ?”

“คุณหนู…” สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ดอกไม้เหล่านี้จำเป็นต้องทำลายจริง ๆ หรือเจ้าคะ? หากปล่อยไว้เช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วย่อมต้องตาย หากคุณหนูอยากกำจัดพวกมันจริง ๆ บ่าวจะพาคนมาย้ายพวกมันออกไป”

“เอาละ ข้าจะทำเนื้อย่างให้เด็กน้อยของเรา” มู่ซืออวี่อุ้มลูกสาวของลู่จื่ออวิ๋นขึ้นมา พานางออกไปจากเรือนของลู่จื่อชิง

ลู่จื่อชิงมองดูสิ่งของในสวน

ภาพซ่งหานจือปลูกดอกไม้เหล่านี้ให้นางผุดขึ้นมาในห้วงความคิด

ครั้งซ่งหานจือปลูกดอกไม้เหล่านี้ พวกเขายังเยาว์วัย เพื่อที่จะปลูกดอกไม้ ซ่งหานจือศึกษาวิธีการกับคนสวนเป็นเวลานานและมักจะเรียนรู้จากตำรา เขาคิดว่านางไม่รู้ ทว่านางรู้ทุกอย่าง

นางนั่งยอง ๆ หยิบพลั่วขึ้นมาฝังดอกไม้กลับคืนไปที่เดิมของมัน

บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ “…”

คุณหนู ไยต้องลำบากเช่นนี้?

“คุณหนู ให้พวกเราทำเถอะเจ้าค่ะ!”

“ไม่จำเป็น” ลู่จื่อชิงเอ่ยนิ่ง ๆ “ข้าขุดมันขึ้นมาเองก็จะฝังมันกลับไปเอง ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้าช่วย”

บ่าวรับใช้ทำได้เพียงยืนคอยลู่จื่อชิงอยู่ที่นั่นเท่านั้น

จวบจนฟ้ามืด ลู่จื่อชิงก็ยังจัดการนำดอกไม้เหล่านั้นลงดินไม่หมด

บ่าวรับใช้ถือตะเกียง ท่ามกลางแสงสลัว ในที่สุดลู่จื่อชิงก็กลบดินของดอกไม้หลุมสุดท้ายเสร็จ

“คุณหนู เหนื่อยแล้วกระมังเจ้าคะ ล้างมือเสียหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

ลู่จื่อชิงล้างมือ แล้วสะบัดแขนที่ปวดเมื่อยไปมาเบา ๆ

ขณะที่นางเตรียมจะผละจากไป นางก็สะดุดล้ม ทับกระถางดอกไม้นั้นพอดี