สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1033

บทที่ 1033 เดินทางไปเมืองซานหลิน

บทที่ 1033 เดินทางไปเมืองซานหลิน

“เช่นนั้นเจ้าระวังตัว” มู่ซืออวี่เอ่ย “นำป้ายประจำสกุลลู่ติดไปด้วยจะได้ป้องกันตนเองในช่วงเวลาคับขัน”

“ข้าเข้าใจแล้ว” ลู่ฉาวอวี่ค้อมคำนับ “ท่านแม่ ข้ากับเจียซือต้องกลับไปเตรียมตัวก่อน”

“อืม”

มู่ซืออวี่มองเงาร่างของลู่ฉาวอวี่กับสิงเจียซือกลายเป็นจุดสีดำเล็ก ๆ ก่อนจะหายไป

“เจ๋อหลาน ชิงไต้”

“เพคะพระชายา”

“พวกเจ้าว่าข้าแก่แล้วใช่หรือไม่?”

“พระชายาจะแก่ได้อย่างไร? มีผู้ใดไม่กล่าวว่าพระชายายังดูเหมือนตอนยังเยาว์วัยอย่างไรอย่างนั้นบ้าง แม้กระทั่งริ้วรอยยังไม่มีเลย!”

“แก่แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยเจอเรื่องหนักหนามาก่อน บัดนี้ใต้หล้าเป็นของเด็ก ๆ ลมฝนก็ต้องให้เด็ก ๆ แบกรับเอาไว้ ข้าเป็นเพียงคนว่างงาน หลบซ่อนตัวอยู่ภายใต้ปีกของพวกเขา”

“พระชายา ท่านลำบากมาหลายปี บัดนี้ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว คนหนุ่มสาวยังอายุน้อย เป็นช่วงที่เลือดกำลังพลุ่งพล่าน แน่นอนว่าควรให้พวกเขาได้สัมผัสกับลมฝนเสียบ้าง เช่นนี้จึงจะเติบใหญ่มาเป็นเสาหลักได้”

เสียงจากข้างนอกแว่วมาถึงข้างใน ดูเหมือนหลี่กู่หยวนจะมาแล้ว

เป็นดังคาด หลี่กู่หยวนเดินถือเนื้อกวางชิ้นหนึ่งเข้ามา

“นี่อะไร?” มู่ซืออวี่หัวเราะ “เลือดยังไหลอยู่เลย แต่เจ้ากลับกล้านำเข้ามาที่นี่”

“อาจารย์ กวางตัวนี้ศิษย์ล่ามาเอง ส่วนอื่น ๆ นำไปไว้ที่ครัวแล้ว ชิ้นเล็ก ๆ นี้เพียงนำมาให้อาจารย์ดูโดยเฉพาะ ไม่เช่นนั้นอาจารย์จะรู้เพียงว่าศิษย์ส่งเนื้อกวางมาถ้าไม่เห็นมัน”

มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “เหตุใดต้องให้ข้าเห็นด้วยตาตนเองเล่า?”

“อาจารย์มีสถานะสูงศักดิ์ ของขวัญดีพิเศษเพียงใดล้วนเคยได้รับ ทว่าของที่ศิษย์มอบให้นั้นเป็นเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีค่าเท่ากับของผู้อื่น มีเพียงอาจารย์ได้เห็นด้วยตาตนเอง ถึงจะเข้าใจความกตัญญูของศิษย์นะขอรับ!”

มู่ซืออวี่ส่ายหน้า “มิน่าเล่าผู้อื่นถึงได้เรียกเจ้าว่าจิ้งจอกน้อย”

“คนอื่นล้วนบอกว่าข้าเป็นจิ้งจอกน้อยที่อาจารย์สอนสั่ง เห็นได้ว่าข้าจิ้งจอกน้อยตัวนี้ตื้นเขินเกินไป ยังคงเป็นอาจารย์จิ้งจอกเฒ่าที่พิเศษยิ่งกว่า”

“ว่ามาเถอะ เจ้ามีเรื่องอะไร?”

“ไม่มีสิ่งใดปิดบังอาจารย์ได้จริง ๆ” หลี่กู่หยวนเอ่ย “วันนี้มีข่าวมาจากที่ต่าง ๆ กล่าวว่ากิจการของเราได้รับผลกระทบในทุกพื้นที่ มีอำนาจลับกำลังทำลายกิจการของเรา แม้กระทั่งเรือสินค้าก็ไม่เว้น เนื่องจากเรือขนสินค้าแล่นไปตามแม่น้ำจึงไม่สามารถส่งข่าวกลับมาได้ทัน ข่าวที่ส่งกลับมายามนี้จึงเป็นข่าวเมื่อเจ็ดวันก่อน”

“ข่าวอะไร?” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว

“เรือสินค้าสี่ลำจมไปแล้ว คนเรือเสียชีวิตไปสามคน ยังมีแขกอีกห้าคน สินค้าที่ได้รับความเสียหายยังไม่อาจประเมินได้ อาจมีมูลค่าถึงห้าหมื่นตำลึงเงิน”

มู่ซืออวี่ลุกพรวดขึ้นมา

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ควบคุมอารมณ์ของตนให้สงบลง

“อาจารย์ ศิษย์จัดการกิจการได้ไม่ดี ศิษย์มีความผิด”

“เจ้ากล่าวว่าอีกฝ่ายพุ่งเป้ามาที่เรา จะโทษเจ้าได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่เอ่ย “เจ้าก็เพิ่งได้ข่าวหรือ?”

“ขอรับ”

“สถานการณ์ที่แน่ชัดไม่ทราบหรือ?”

“หลังจากศิษย์ทราบข่าวก็มารายงานทันที ยังไม่ทราบสถานการณ์ที่แน่ชัด ศิษย์อยากตรวจสอบบริเวณที่เรือสินค้าจมเสียก่อน แต่ต้องได้รับอนุญาตจากอาจารย์”

“ข้าจะไป” มู่ซืออวี่เอ่ย “หลายปีมานี้แล่นเรือไปตามลม คมดาบล้วนขึ้นสนิมแล้ว ไม่แปลกหากจะไม่มีผู้ใดเห็นข้าอยู่ในสายตา”

“ในเมื่ออาจารย์จะไป เช่นนั้นศิษย์ควรเตรียมการอย่างไร?”