สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1040

บทที่ 1040 เขาไม่ได้ฆ่า ผู้ใดฆ่า

บทที่ 1040 เขาไม่ได้ฆ่า ผู้ใดฆ่า

“หากเจ้าไม่ได้ฆ่าคน เช่นนั้นผู้ใดฆ่าเล่า?” ผู้จัดการเฉียนถาม

“เมื่อคืนข้าต้องตาแม่นางบ้านนั้นจริง ๆ ข้ามองว่านางหน้าตาสะสวย แต่ข้าก็รู้ว่าเราพักอยู่บ้านผู้อื่น ดังนั้นย่อมไม่กล้าวางแผนอะไร! ตอนแรกข้าหลับไปแล้ว ต่อมาเมื่อตื่นขึ้นมากลางดึก ข้าก็เห็นครอบครัวนั้นถือตะเกียงกำลังเปิดแผ่นกระดานไม้ ใต้กระดานไม้มีแสงไฟส่องออกมา ข้ารู้สึกสงสัยจึงลองเข้าไปดู”

“เจ้าเห็นอะไร?”

“ข้าไม่เห็นอะไรเลย ทันทีที่ข้าลงไปก็ล้มหมดสติลงทันที พอข้าตื่นมาก็มีศพนอนอยู่บนเตียงแล้ว แม่นางผู้นั้นถูกทรมานอย่างน่าเวทนายิ่งนัก เตียงนอนเต็มไปด้วยเลือด เสื้อผ้าของข้าถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ทันใดนั้นครอบครัวของนางถึงรุดเข้ามาในห้อง พวกเขาทั้งต่อยทั้งเตะข้า จับข้ามัดเชือก เรื่องภายหลังพวกท่านก็น่าจะรู้แล้วว่าดำเนินไปอย่างไร ผู้จัดการ ข้าได้รับความไม่เป็นธรรมจริง ๆ! ถึงแม้ข้าจะมักมาก แต่ก็รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร!”

“เอาละ พวกเรามีหมอมาด้วยผู้หนึ่ง ในเมื่อเจ้าบอกว่าตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรม เช่นนั้น เจ้ากล้าให้เขาตรวจร่างกายหรือไม่?”

“กล้าสิ มีอะไรให้ต้องไม่กล้ากัน? ข้าไม่ได้รับความเป็นธรรมจริง ๆ!” หลี่เสี่ยวฝานร้อง “หากไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่ผู้นี้ช่วยข้าไว้ ข้าคงจมน้ำตายแล้ว คนเหล่านั้นไม่เห็นคุณค่าชีวิตคนจริง ๆ”

ท่านหมอทำการตรวจร่างกายของหลี่เสี่ยวฝานอย่างละเอียด

ไม่นานนัก ท่านหมอก็กลับมารายงาน “ฮูหยิน คุณหนู คนผู้นี้ไม่มีร่องรอยของการร่วมประเวณีจริง ๆ ขอรับ”

“ดูสิ ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ได้รับความเป็นธรรม!” หลี่เสี่ยวฝานบ่นกระปอดกระแปดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ผู้จัดการเฉียนกล่าว “ฮูหยิน คนก็ช่วยกลับมาได้ เหตุการณ์นี้เสียเงินไปเพียงห้าร้อยตำลึงเงินเท่านั้น ขอเพียงคนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พวกเราถือเสียว่าเหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นเถอะ ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

“หมู่บ้านนี้มีปัญหา หากเราแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด ภายหน้าย่อมมีคนถูกฆ่ามากกว่าเดิม คนของท่านมีพวกเราปกป้องคอยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เช่นนั้นคนอื่น ๆ เล่า? พวกเขาจะโชคดีเพียงนี้หรือ?”

“ฮูหยินหมายความว่า…”

“ไปศาลาว่าการ”

“เช่นนั้น ข้าน้อยจะไปเตรียมการขอรับ” ผู้จัดการเฉียนกล่าว

“หากท่านไม่อยากลุยน้ำโคลน สามารถปล่อยคนงานผู้นี้ไว้ที่นี่ได้ ท่านพาคนอื่น ๆ เดินทางไปต่อก็สิ้นเรื่อง”

“ไม่ได้ ฮูหยินทวงความยุติธรรมให้กับคนของเรา ข้าในฐานะผู้จัดการจะขี้ขลาดได้อย่างไร? ข้าน้อยยินดีเป็นพยานให้ฮูหยิน เพื่อให้คนของทางการเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด”

เมื่อนายอำเภอเห็นป้ายประจำสกุลลู่ เขาก็วิ่งออกมาคำนับมู่ซืออวี่และลู่จื่ออวิ๋นอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางคนมากมาย สองคนนี้ดูมีบารมีมากที่สุด เจ้านายย่อมไม่อาจเป็นคนอื่นได้อีก

“ท่านคงเป็นใต้เท้าเจิ้งกระมัง? ท่านรู้ความผิดหรือไม่”

“ข้าน้อยไม่รู้ว่าข้าน้อยกระทำความผิดใด?” นายอำเภอเจิ้งค้อมตัวลงต่ำ

“เขตของพวกท่านเกิดพรรคเทพจันทราขึ้นมาพรรคหนึ่ง อีกทั้งพวกเขายังเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปทั่วทุกหนแห่ง นี่ไม่ใช่เพราะท่านไม่เข้มงวดในการปกครองหรือ?”

“เรื่องนี้…” นายอำเภอเจิ้งเช็ดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมา “รายงานฮูหยิน พรรคเทพจันทราไม่ได้มีเพียงที่นี่ หากแต่เป็นพรรคในยุทธภพที่มาจากที่อื่น ทั้งยังมีสาขาในที่ต่าง ๆ มากมาย เพียงแต่พวกเขาทำตัวลึกลับ ไม่ได้ตั้งสาขาอยู่ในเมืองที่พลุกพล่าน พวกเขาเลือกที่จะแทรกซึมไปในหมู่ชาวบ้านทั่วไปในหมู่บ้านที่ห่างไกลเท่านั้น ข้าน้อยก็อยากดูแล ทว่านายอำเภอคนก่อนตายอย่างน่าอนาถ ข้าน้อยกลัวความตายจริง ๆ!”

“ท่านนับว่าซื่อสัตย์ ไม่ได้ปิดบังอะไร” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “เอาอย่างนี้ ท่านเล่าเรื่องพรรคเทพจันทราโดยละเอียดมา หากเป็นเรื่องที่พอยอมรับได้จริง ๆ เราจะยกโทษให้”