สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1054

บทที่ 1054 ใต้เท้าฉี ท่านก็กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดเช่นกันหรือ

บทที่ 1054 ใต้เท้าฉี ท่านก็กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดเช่นกันหรือ

หลังออกมาจากสำนักบัณฑิต มู่ซืออวี่ก็เอ่ย “ฮูหยินหยางกลับมาที่เมืองฮู่เป่ยแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

หลี่หงซูได้ยินคำพูดของมู่ซืออวี่ก็รีบเล่าการเปลี่ยนแปลงในเมืองฮู่เป่ย และความรู้สึกพิเศษของนางที่มีต่อเมืองนี้ทันที

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินว่าเมืองฮู่เป่ยรุ่งเรืองมั่งคั่ง ข้าจินตนาการว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ทว่าเมื่อได้เห็นด้วยตาตนเองแล้วยังตกตะลึงยิ่งกว่า หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง คงไม่เชื่อว่าเมืองทุรกันดารแห่งหนึ่งจะกลายเป็นเมืองที่รุ่งเรืองเช่นนี้ได้ ไม่กลัวพระชายาต้องขบขัน ข้าอิจฉาคนหนุ่มสาวเหล่านั้นจริง ๆ ที่ได้เห็นเมืองฮู่เป่ยที่สวยงามที่สุดเช่นนี้”

“ตอนนี้ฮูหยินหยางกลับมาแล้ว ทั้งยังได้เห็นภาพที่สวยงามที่สุดของมัน ในเมื่อชอบ เช่นนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้ดีเถิด พวกเราไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว พ้นวัยแห่งความรุ่งเรืองไปนมนาน บัดนี้พวกเราต้องการเพียงความสงบสุขมากกว่าสิ่งใด ใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่มองหลี่หงซู

หลี่หงซูกล่าว “พระชายากล่าวได้ถูกต้องแล้ว”

“พระชายายังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่?” เจิ้งซูอวี้ถาม “หากไม่ยุ่งนัก พวกเราไปดื่มชาที่โรงน้ำชาที่เพิ่งเปิดใหม่กันเถิด ได้ข่าวว่าชาใหม่ของปีนี้กำเนิดมาจากที่นั่น”

“ข้ายังมีธุระ พวกท่านไปดื่มเถิด!” มู่ซืออวี่ขึ้นรถม้า “เช่นนั้นข้าไปก่อน”

หลี่หงซูค้อมคำนับ ส่วนเจิ้งซูอวี้โบกมือให้มู่ซืออวี่

หลังจากมู่ซืออวี่จากไป หลี่หงซูก็เอ่ยขึ้น “พระชายาเข้าถึงได้ง่ายจริง ๆ นึกไม่ถึงว่านางจะรู้แม้กระทั่งแซ่ของสามีข้า”

“ข้าเล่าให้นางฟังแล้ว” เจิ้งซูอวี้เอ่ย “พระชายาความจำดี กล่าวเพียงคราเดียวก็จำได้”

อันที่จริงไม่ใช่เช่นนั้น เจิ้งซูอวี้เคยบอกว่าหลี่หงซูกำลังจะกลับเมืองฮู่เป่ย ทว่าไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องของนาง เมื่อครู่มู่ซืออวี่กล่าวคำเดียวก็เผยตัวตนของหลี่หงซูออกมา คงเคยตรวจสอบนางแล้ว

เจิ้งซูอวี้ไม่อยากให้หลี่หงซูถือสาจึงจงใจโยนความผิดให้ตนเอง

เพียงแต่ หลี่หงซูเฉลียวฉลาดมาโดยตลอด ย่อมไม่เชื่อคำพูดของนาง

หลังจากปรับปรุงเครื่องเล่นในลานหรรษาแล้ว มู่ซืออวี่ก็เลือกฤกษ์งามยามดีเปิดทำการอีกครั้ง

เพิ่งเปิดไม่นาน ลูกค้าก็หลั่งไหลมาประหนึ่งเกลียวคลื่นในทะเล ทั่วทั้งลานหรรษาเต็มไปด้วยผู้คน

มู่ซืออวี่เปิดใช้ช่องทางบัตรสิทธิพิเศษ บัตรผ่านรายปี และบัตรรายเดือน ทั้งยังมีบริการรูปแบบอื่น ๆ อีกมากมาย

“เจ้าว่าน่าขันหรือไม่?” เจิ้งซูอวี้ยืนอยู่บนหอ มองดูฝูงชนตรงหน้า “เกิดอุบัติเหตุหลายครั้งหลายครา ผลที่ได้คือยังมีลูกค้ามากมายหลั่งไหลมาเพียงเพื่อเล่นสนุก กล้าเสี่ยงชีวิตแล้วจริง ๆ”

“ข้าไม่ชอบฟังสิ่งที่เจ้าเอ่ยเลย” มู่ซืออวี่กล่าว “ข้าเพิ่งปรับปรุงเครื่องเล่น จะมีปัญหาอะไรอีกเล่า? พวกเขาเล่นแล้วแย่หรือ? พวกเขาเชื่อข้า”

“ใช่ เชื่อเจ้า” เจิ้งซูอวี้กล่าว “ดังนั้นเจ้าเลยประกาศว่าผู้ที่มีทะเบียนบ้านอยู่ในท้องที่จะได้รับโอกาสเล่นโดยไม่เสียเงินเดือนละสามครั้ง นั่นจะเก็บเงินได้ไม่น้อยเชียวนะ”

“เจ้าผ่านการล้มป่วยมาครั้งหนึ่งก็ควรเปิดใจให้กว้างกว่านี้หน่อย เงินน่ะ ตอนเกิดนำมาไม่ได้ ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ตอนนี้พวกเราไม่ขาดแคลนอาหารการกินเครื่องดื่ม ดังนั้น ไยไม่ทำให้การค้าของตนมีมนุษยธรรมมากขึ้นอีกหน่อยเล่า? ”

เจิ้งซูอวี้หัวเราะออกมา

มู่ซืออวี่เห็นคนผู้หนึ่งท่ามกลางฝูงชน

“มีอะไรหรือ?” เจิ้งซูอวี้มองตามสายตานางไป “เจ้าเห็นอะไร?”

“บางทีข้าอาจตาฝาด” มู่ซืออวี่เอ่ย “เอาละ เจ้าออกมาข้างนอกนานเกินไปไม่ได้ ข้าจะพาเจ้ากลับ”

หลังจากมู่ซืออวี่ส่งเจิ้งซูอวี้กลับ นางก็เล่นเป็นเพื่อนยัยหนูที่เพิ่งเลิกเรียนมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาจวนลู่

เรือนย่อยของจวนลู่ถูกทิ้งร้างมานาน ถึงแม้จะมีบ่าวรับใช้คอยดูแลแต่กลับดูมืดหม่นเพราะไร้นายท่านและนายหญิง บัดนี้เมื่อมู่ซืออวี่ย้ายเข้ามาจึงมีชีวิตขึ้นมาทันที แม้กระทั่งพืชพรรณยังเขียวชอุ่มยิ่งกว่าเดิม

มู่ซืออวี่เดินเข้าไป เห็นบ่าวรับใช้ที่มาต้อนรับจึงเอ่ยถาม “ที่บ้านมีแขกหรือ?”

“พระชายาช่างสติปัญญาลึกล้ำดั่งเทพจริง ๆ ขอรับ” พ่อบ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม