สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1055

บทที่ 1055 มอบให้ท่าน ทุกอย่างล้วนมอบให้ท่าน

บทที่ 1055 มอบให้ท่าน ทุกอย่างล้วนมอบให้ท่าน

เมื่อได้ยินฉีเซียวกล่าวเช่นนั้น นางก็พอเดาว่าการเก็บกวาดครั้งนี้เพิ่มอุปสรรคให้เขาแล้ว จึงอดรู้สึกผิดไม่ได้

“ท่านมาเมืองฮู่เป่ยตั้งแต่เมื่อใด?”

“ราว ๆ ยี่สิบวัน”

“เช่นนั้นท่านตรวจสอบอะไรได้บ้าง?”

“ตรวจสอบพบหลายอย่าง ทว่ายุ่งยากเล็กน้อย ข้าจึงต้องขอยืมคนจากเจ้า”

ฉีเซียวจะยืมคนจากสกุลลู่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร เพียงแต่เขากลับอยากยืมจูเฉิน

“ท่านจะให้จูเฉินทำอะไร?”

“เขาเป็นหน้าใหม่ บุกเข้าไปในค่ายของศัตรูได้ง่ายดายกว่า”

“ไม่ได้ เขาไม่มีแม้แต่แรงจะฆ่าไก่ ข้าไม่วางใจ”

นั่นเป็นลูกชายคนโตของท่านอาจู เป็นความสุขของแม่ของนาง หากเกิดอะไรขึ้นกับเขาในมือนาง จะใช้ได้อย่างไร?

“ข้าจะคุ้มครองเขาให้ปลอดภัย”

“ไม่ได้ แม้กระทั่งตนเองท่านยังปกป้องไม่ได้เลย”

“ข้ารับปาก ใช้เวลาเพียงแค่สิบวันเท่านั้น สิบวันให้หลังข้าจะคืนเขาให้เจ้า” ฉีเซียวเอ่ย “ข้าเคยโกหกเจ้าเมื่อไหร่?”

มู่ซืออวี่เริ่มลังเล

ผู้อื่นนั้นยืมได้ ทว่าจูเฉินมีสถานะพิเศษ นางจึงไม่กล้าเสี่ยงแม้แต่น้อย

ฉีเซียวกล่าว “ข้าวางแผนไว้นานแล้ว เพียงแค่รอคน จูเฉินเป็นหน้าใหม่ เหมาะที่จะรับหน้าที่นี้สุด นอกจากนี้ข้าพบว่าเขาฉลาดมาก ดังนั้นอย่าได้ประเมินเขาต่ำไป”

“ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านยืนกรานจะใช้จูเฉิน ทว่าท่านเอ่ยถึงขนาดนี้ ข้าย่อมไม่อาจปฏิเสธ” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าจะให้ท่านยืม ท่านต้องการสิ่งใดข้าจะให้ท่านยืมทุกอย่าง”

“เหตุผลที่ต้องการจูเฉิน เพราะว่าเราต้องการชายหนุ่มวัยนี้มาเป็นเหยื่อล่อ นอกจากนั้น เด็กคนนี้ยังฉลาด ทั้งยังเก่งในการสังเกตสีหน้าคน ยามนี้เขาเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด”

ฉีเซียวมีหน้าที่รับผิดชอบในการจัดการพรรคเทพจันทรา ดังนั้นฉินเหวินหานมีสิ่งใดเพียงแค่รายงานต่อเขาโดยตรง มู่ซืออวี่จึงกลายเป็นเจ้าของร้านในนาม เพียงทำการค้าของนางต่อไปโดยไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก

วันที่สาม มู่ซืออวี่ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล

นางลุกขึ้นยืน จุดเทียน มองชายเลือดโซมกายผู้หนึ่งโผล่ออกมาจากห้องลับ

“ฉีเซียว!”

ก่อนที่ฉีเซียวจะหมดสติไป เขาได้ยินเสียงมู่ซืออวี่จึงเอ่ยอย่างอ่อนแรง “อย่าตะโกน ข้าไม่มีเรี่ยวแรง โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์ ทนเห็นข้าบาดเจ็บเช่นนี้แล้วยังคิดจะตีข้าอีก”

“เด็ก ๆ เด็ก ๆ!”

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าฉีเซียวได้รับบาดเจ็บส่วนใดจึงไม่กล้าแตะต้องตัวเขา

โดยปกตินางไม่มีคนคอยเฝ้า ยามนี้เมื่อได้ยินเสียงนาง ผู้คุ้มกันลับที่ซ่อนตัวอยู่ข้างนอกจึงโผล่ออกมา แล้วพาท่านหมอในจวนมาทันที

“ท่านหมอ เป็นอย่างไรบ้าง?”

“พระชายาวางใจ นายท่านผู้นี้ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดบนตัวเขาคงเป็นของผู้อื่น” ท่านหมอกล่าว “ข้าจะทำแผลให้เขา กินยาสองสามวันจึงจะหาย อาการบาดเจ็บภายนอกก็หายแล้ว เพียงแต่พระชายา โรคเก่าของนายท่านผู้นี้อาการหนักยิ่งนัก ถึงแม้เขาจะดูสุขภาพดี ทว่าจริง ๆ แล้วคงเป็นอาการบาดเจ็บสาหัสตั้งแต่อายุน้อย ๆ ดังนั้นปกติควรลงมือให้น้อยลง บำรุงกำลังให้มาก ไม่เช่นนั้นร่างกายและกระดูกนี้เกรงว่า…”

จะอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่ปีแล้ว

คำนี้เขาไม่กล้าเอ่ยออกไป ทว่ามู่ซืออวี่ฉลาดเพียงนี้จะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

นอกจากนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดเช่นนี้

นางบอกคนในจวนฉีให้พวกเขาจับตาดูฉีเซียวให้ดี ทว่าคนผู้นี้ผู้ใดจะควบคุมเขาได้?

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ท่านเขียนใบสั่งยาเถอะ”

ฉีเซียวตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น

พอตื่นขึ้นมา เขาก็เห็นมู่ซืออวี่นอนอยู่ข้างเตียงจึงคิดจะเดินจากไปเงียบ ๆ ทว่าเกรงว่าจะรบกวนนาง จึงทำได้เพียงนอนลงอย่างว่าง่ายเท่านั้น

เมื่อเขาเคลื่อนไหว มู่ซืออวี่จึงตื่นขึ้นมา

นางลุกขึ้นนั่ง มองเขาด้วยความงุนงง “ตื่นแล้วหรือ?”

“ตื่นแล้ว ข้าก็ควรต้องไปแล้ว” ฉีเซียวคิดจะลุกขึ้น

“ข้าแนะนำให้ท่านอยู่เฉย ๆ ไม่อย่างนั้นข้าจะมัดท่านด้วยเชือก ทำให้ท่านไปไหนไม่ได้”

“เรื่องของพรรคเทพจันทรายังรอให้ข้าไปจัดการ” ฉีเซียวกล่าว “ข้าเอาแต่นอนอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“น้องชายข้าเล่า?” มู่ซืออวี่ถาม

“วางใจ เขาสบายดี ยังไม่ถูกเปิดโปง” ฉีเซียวกล่าว “มีคนในสาขาย่อยที่ข้าจับตามองอยู่ คงใกล้จะติดต่อกับผู้นำของพรรคเทพจันทราแล้ว หากเราจับเขาได้ คงได้รู้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเป็นใคร”

“นั่นก็ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตามตัวเขาออกมา ท่านดูสิว่าท่านกลายเป็นอย่างไรไปแล้ว”

“ให้เวลาข้าอีกสามวัน ข้าจะต้อง…”

“รักษาชีวิตก่อนเถอะ”

“พระชายา น้องชายเจ้ายังอยู่ข้างใน” เมื่อเห็นว่านางไม่รับปาก ฉีเซียวจึงโยนไพ่ตายออกมา

มู่ซืออวี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ท่านยืมน้องชายข้าไป ข้าว่าคงไม่ใช่เพื่อจัดการคนพรรคเทพจันทรา หากแต่ไว้ใช้จัดการกับข้ามากกว่า”

“พระชายาฉลาดยิ่งนัก ทว่ารู้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว” ฉีเซียวกล่าว “วางใจเถิด อาการบาดเจ็บของข้าไม่ร้ายแรง อีกอย่าง ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือเอง เพียงแค่คอยวางแผนเท่านั้น รอสามวัน ข้าจะพาเขากลับมา”

มู่ซืออวี่ปล่อยมือจากเขา

ทันทีที่นางปล่อย ฉีเซียวกลับนอนลง

“ท่านไม่ได้กำลังจะไปหรือ?” มู่ซืออวี่เห็นว่าเขาไม่ขยับก็งุนงง “ตอนนี้จะนอนลงไปทำอะไร?”

“ตอนแรกข้าค่อนข้างประทับใจ แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าห่วงใยชีวิตและความเป็นความตายของน้องชายเจ้า ไม่ลังเลที่จะผลักไสข้าที่บาดเจ็บออกไป ข้าพลันรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ข้าจะนอนลงครู่หนึ่ง อย่างน้อยก็ให้ข้ารู้สึกดีขึ้นก่อนออกไปข้างนอก”

ชิงไต้เดินเข้ามาพร้อมยาต้ม

“ยาปรุงเสร็จแล้วเจ้าค่ะ พอเหมาะที่จะดื่มพอดี หากยังล่าช้าอีกเช่นนั้นคงเย็นแล้ว”

“ปรนนิบัติใต้เท้าฉีดื่มเถอะ!”

“เจ้าค่ะ”

“เจ๋อหลานเล่า?”