สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1098

บทที่ 1098 ตอนพิเศษ (4/2)

บทที่ 1098 ตอนพิเศษ (4/2)

“ท่านช่างทำให้คนนึกรังเกียจยิ่งนัก”

หลิวจิ่วจู๋พยายามสะบัดตัวออกจากมือของหลิ่วซานเฉวียน

“ในเมื่อพวกเขาล้วนเป็นญาติท่าน ข้าเป็นเพียงของเสียเงิน ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน แล้วท่านมีสิทธิ์อะไรมาต้องการที่ดินของข้า? นั่นเป็นของที่ท่านย่าทิ้งไว้ให้ข้า”

“ข้าเป็นพ่อเจ้า ข้าสั่งให้เจ้ายกให้ข้า…”

ลู่ฉาวจิ่งทนฟังไม่ไหวอีกต่อไปจึงคว้ามีดที่อยู่ข้างตัวไปจ่อที่คอของชายวัยกลางคนผู้นั้น

ถึงแม้เขาจะใช้ไม้ค้ำยัน ทว่าก็ไม่ได้ขัดขวางการเคลื่อนไหวที่ปราดเปรียวของเขาแม้แต่น้อย ยามนี้เองเขารู้สึกขอบคุณพี่หญิงรองยิ่งที่บังคับให้เขาฝึกวิชาตัวเบาตั้งแต่ยังเล็ก หากไม่ใช่เพราะพี่หญิงรอง เขาคงไม่มีทักษะอย่างในตอนนี้

หลิ่วซานเฉวียนพลันเหงื่อกาฬแตกพลั่ก จู่ ๆ ลำคอก็รู้สึกเย็นเฉียบขึ้นมา

เขามองหลิวจิ่วจู๋อย่างเคร่งเครียด “นังหนูจิ่ว นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เมื่อเห็นลู่ฉาวจิ่ง สีหน้าที่ไม่น่าดูชมของหลิวจิ่วจู๋ก็ดีขึ้นมาทันที แววตาที่เดิมทีสั่นไหวของนางแน่วแน่ขึ้นมา

“นางให้ท่านมาหลอกเอาที่จากข้า คงไม่ได้บอกท่านเรื่องที่ข้ามีสามีแล้วกระมัง? นี่คือสามีข้า หากภายหน้าพวกท่านรังแกข้าอีก เขาจะทุบตีพวกท่านให้แหลกเป็นชิ้น ๆ”

สิ้นคำ นางก็ยืดอก ราวกับต้องการจะบอกว่า ‘ข้าไม่กลัวพวกท่านแล้ว’

จู่ ๆ ลู่ฉาวจิ่งก็รู้สึกว่าหลิวจิ่วจู๋ซื้อเขามา ไม่ใช่เพียงเพราะเขาดูน่าสงสาร หากแต่ยังเป็นเพราะตอนนี้เขาดูดุร้ายเล็กน้อยอีกด้วย นางคิดจะซื้อเขากลับมาควบคุมสถานการณ์กระมัง

“ข้าเป็นพ่อเจ้านะ…”

“พ่อที่ไม่เคยเลี้ยงนางมานับเป็นพ่อที่ใดกัน พวกเราไม่ยอมรับ นางคุยด้วยง่าย แต่ข้ากลับคุยได้ไม่ง่าย ภายหน้าครอบครัวนี้ข้าเป็นคนตัดสินใจ” ขณะที่ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย มีดในมือเขาก็จ่อเข้าไปใกล้อีกเล็กน้อย

“โอ๊ย… เจ็บ ๆๆๆ …อย่าขยับ อย่าขยับ ข้าไม่เอาที่แล้ว ไม่เอาที่ดินแล้ว” หลิ่วซานเฉวียนตกใจขวัญผวาแล้วจริง ๆ

เจ้าคนผู้นี้ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากที่ใดช่างเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมจริง ๆ ถึงกลับกล้าใช้มีดทาบลงบนคอเขา อีกทั้งคอของเขายังมีเลือดไหลออกมาแล้ว

“ไปให้พ้น!” ลู่ฉาวจิ่งปล่อยมีด “หากต่อไปยังมาบ้านเราอีก เช่นนั้นจะไม่ใช่เพียงเสียเลือดเล็กน้อยเท่านี้แล้ว ท่านกลับไปถามภรรยาของท่านดูเถอะว่า ข้าจัดการกับคนของคหบดีจางอย่างไร พ่ออย่างท่านในสายตาเราไม่ได้แตกต่างอะไรกับคหบดีจาง คราวหน้าอย่าคิดว่าจะได้จากไปอย่างโดยไม่บุบสลาย”

หลิ่วซานเฉวียนวิ่งแจ้นออกไปแล้ว

หลิวจิ่วจู๋ถอนหายใจเบาๆ “ขอบคุณ เจ้าช่วยข้าอีกแล้ว เป็นดังคาด เจ้าคือดาวนำโชคของข้าจริง ๆ”

ลู่ฉาวจิ่งส่ายหน้า “เจ้าพาข้ากลับมาก็เพื่อจะได้หลุดพ้นจากสถานการณ์ในตอนนี้ บัดนี้ข้าช่วยเจ้าให้หลุดพ้นแล้ว รออาการบาดเจ็บของข้าหายดี ข้าจะจากไป”

“แต่ว่า พวกเราจดทะเบียนกันแล้วจริง ๆ” หลิวจิ่วจู๋จ้องหน้าเขา

“ถอนได้กระมัง?”

“ได้น่ะได้” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “เช่นนั้นพวกเรามาคุยกันเถอะ! ก่อนที่อาการบาดเจ็บของเจ้าจะหายดี เจ้าอยู่ช่วยข้าจัดการปัญหาก่อน รออาการบาดเจ็บของเจ้าหายดีแล้ว เราค่อยถอนหมั้น”

“ตกลง”

“เช่นนั้น ข้าควรเรียกเจ้าว่าอย่างไร?”