สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 11

บทที่ 11 ข้าไม่มีอะไรให้ถูกเรียกว่าหมา

บทที่ 11 ข้าไม่มีอะไรให้ถูกเรียกว่าหมา

แก้มของลู่ฉาวอวี่แดงระเรื่อขึ้นมา เขามองนางพร้อมทั้งหอบหายใจ แลดูราวกับกบแก้มปูด “ท่านกล้า?”

“ข้าไม่กล้า” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “คลำตูดเสือไม่ได้สินะ ตอนนี้เจ้าเหมือนกับเสือน้อยตัวหนึ่งแล้ว ”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินตามพวกเขาเข้าไปในห้อง ในขณะที่สาวเท้าก้าวยาว ๆ เข้าไป จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ากำลังหลงทาง ไม่คุ้นเคยกับห้องที่สะอาดเกินไป

มู่ซืออวี่วางลู่ฉาวอวี่ลงบนเตียง ดึงขากางเกงของเขาขึ้นเพื่อดูบริเวณที่อักเสบ ก่อนจะถามขึ้นว่า “ในบ้านมีเหล้าหรือเปล่า?”

ในความทรงจำ นางจำได้ว่าลู่อี้มักจะชอบดื่มเหล้า เพียงแต่เดิมทีเจ้าของร่างเดิมไม่เคยสนใจเรื่องภายในบ้าน จึงไม่รู้ว่าเหล้าอยู่ที่ไหน

“มีเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นตอบด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ข้าจะไปหยิบมาให้นะเจ้าคะ”

เหล้าที่ลู่จื่ออวิ๋นหยิบมานั้นถูกบรรจุอยู่ในถังไม้ไผ่

มู่ซืออวี่ลองเปิดดม กลิ่นนี้ดูจืด ๆ เล็กน้อย เทียบไม่ได้กับเหล้าสมัยใหม่เลยสักนิด แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย อย่างไรเสียก็ต้องฆ่าเชื้อสักหน่อย

“ซี้ด…” ลู่ฉาวอวี่รู้สึกเจ็บขึ้นมา

“เจ็บรึ?… อดทนหน่อยนะ”

มู่ซืออวี่มองไปยังสายตาที่เต็มไปด้วยความน่าสงสารของเขา

“ไม่เจ็บ”

แต่ความเจ็บปวดเหล่านี้มันอะไรกัน

ทว่าแววตาของลู่ฉาวอวี่ยังคงเฉียบคมและแน่วแน่

ในขณะที่ดวงตาของลู่จื่ออวิ๋นค่อย ๆ แดงก่ำขึ้นมา เด็กหญิงตัวน้อยสูดหายใจฟุดฟิดกลั้นน้ำตาเอาไว้

“ข้าเคยบอกใช่หรือไม่ ปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในโลก” ลู่ฉาวอวี่ส่งสายตาเคร่งขรึมไปที่ลู่จื่ออวิ๋นที่ดูเหมือนจะร้องแต่ก็ไม่ร้อง

ครั้นเห็นลู่ฉาวอวี่ยามนี้แล้ว หาความเชื่อมโยงระหว่างเขากับเด็กห้าหนาวไม่ได้จริง ๆ

เมื่อฆ่าเชื้อเสร็จสิ้นแล้วก็ให้ยา แต่มู่ซืออวี่ไม่ได้พันแผลให้ลู่ฉาวอวี่ นางอธิบายว่า “ช่วงนี้ไม่ต้องออกไปด้านนอก ตราบใดที่เจ้าไม่ไปแตะต้องแผล มันก็จะไม่แย่ลง หากพันแผลจะทำให้อักเสบง่ายเสียเปล่า ๆ”

“อืม…” ลู่ฉาวอวี่ตอบรับเพียงหนึ่งคำ

“นังอ้วน! นี่เจ้าต้องให้คนแก่มาหาถึงที่เรอะ!” เสียงแผดแหลมทำลายความเงียบพร้อมกับเสียงเตะประตู

มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว “คนที่ต้องมาก็มาถึงแล้ว พวกเจ้าอยู่ในนี้ ห้ามออกไปไหน ประเดี๋ยวจะโดนลูกหลงเอา”

“นางอาจทุบตีท่านนะ” ลู่จื่ออวิ๋นหันมาหาด้วยความกังวลใจ

มู่ซืออวี่ก้มลงลูบแก้มของลู่จื่ออวิ๋นพร้อมกับพูดว่า “เมื่อก่อนข้าก็ตีเจ้า เหตุใดเจ้าถึงห่วงใยข้าเล่า?”

“ก็… วันนี้ท่านไม่ได้ตีข้า” ลู่จื่ออวิ๋นถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“แต่ว่าเมื่อก่อนข้ามักจะตีเจ้า ทั้งยังไม่ให้เจ้ากินอะไร เจ้าไม่เกลียดข้ารึ?” มู่ซืออวี่ถามขึ้นอีกครั้ง

“ข้า…” ลู่จื่ออวิ๋นหันมองไปทางลู่ฉาวอวี่

ลู่ฉาวอวี่มองมาด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่พูดจาอะไร

ลู่จื่ออวิ๋นคว้ามุมเสื้อของอีกฝ่าย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้นแสดงถึงความคาดหวัง “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ท่านไม่ตีข้าแล้วได้หรือไม่? มันเจ็บมากจริง ๆ”