สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1100

บทที่ 1100 ตอนพิเศษ (6)

บทที่ 1100 ตอนพิเศษ (6)

จงซู่เกินเหลียวมองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ที่นี่ไม่มีสุขานี่!”

“เรื่องที่ข้าพึ่งเอ่ยเมื่อครู่ท่านจำได้กระมัง? ท่านหาคนได้สักกี่คน” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยถาม

“อ้อ? ก่อนหน้านี้ข้าเคยเป็นช่างกระเบื้อง รู้จักพี่น้องที่ทำงานเป็นคนงานระยะยาวในเมืองอยู่หลายคน”

“เช่นนั้น ท่านไปหามาสักสองสามคน…”

ลู่ฉาวจิ่งโน้มตัวเขาไปกระซิบข้างหูจงซู่เกินเป็นประโยคยาว ๆ ประโยคหนึ่ง

จงซู่เกินมีสีหน้าลังเลใจ “หากถูกพบเล่า…”

“ร้านขายยานั่นขายยาปลอม ท่านรู้ผลที่ตามมาหรือไม่? ไม่ต้องกล่าวถึงว่าพวกคนมั่งมีจะเป็นอย่างไร เพราะกว่าชาวบ้านที่อัตคัดขัดสนจะรวบรวมเงินมาซื้อยาได้ย่อมไม่ง่าย ผลที่ได้กลับซื้อยาปลอม ใช้ไม่ได้ผลนั้นไม่ต้องเอ่ยถึง แต่ยังเป็นไปได้ว่าหลังกินยาปลอมลงไปแล้วอาการจะยิ่งทรุดหนัก สุดท้ายก็ตายไป นายอำเภอของที่นี่เป็นพี่ชายภรรยาของคหบดีจาง แสดงให้เห็นว่าคนผู้นี้น่าสงสัย หากรายงานทางการก็เกรงว่าจะเกิดการสมคบคิดของพ่อค้ากับขุนนาง มีเพียงให้ชาวบ้านรู้เรื่องนี้ด้วยตนเองเท่านั้นจึงจะมีคนรอดพ้นจากการทำร้ายของพวกเขามากขึ้น”

“พี่ใหญ่ลู่ สมองเจ้ายอดเยี่ยมจริง เพียงแต่พี่น้องของข้าเหล่านั้นล้วนแต่เป็นคนซื่อสัตย์ พวกเขาอาจไม่มีคุณสมบัติในการรับหน้าที่สำคัญเช่นนี้”

“ท่านเรียกพวกเขาออกมาก่อน ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า”

ร้านเต้าฮวย หยางชิงซือกำลังกินเต้าฮวย เมื่อเห็นว่าหลิวจิ่วจู๋ไม่ขยับช้อนจึงเอ่ยถาม “เจ้าไม่ชอบกินหรือ?”

“เหตุใดพวกเขายังไม่กลับมาอีก?”

“โถ่เอ๊ย ข้าว่าเขาท้องเสีย คงต้องใช้เวลาสักพัก คราวก่อนพวกเรากินเห็ดผิดเข้าไปจนท้องเสียก็ได้แต่นั่งยอง ๆ อยู่ในสุขา เจ้าลืมแล้วหรือ?”

หลิวจิ่วจู๋พึมพำ “ของที่กินวันนี้ไม่น่ามีปัญหา ของที่เขากินข้าก็กิน ข้าไม่ได้ท้องเสีย”

“ร่างกายบุรุษสตรีไม่เหมือนกัน อีกอย่าง เพียงแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่นี่ ยังปรับตัวไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“กล่าวเช่นนี้ก็ถูก” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย

“จู๋จือ เจ้าคิดดีแล้วจริง ๆ หรือ?” หยางชิงซือกล่าว “เจ้าซื้อบุรุษกลับมาแต่งเข้าบ้านส่ง ๆ เช่นนี้ หากเขาเป็นคนไม่ดี เจ้าจะเดือดร้อนได้นะ! เจ้าก็เห็นแล้ว กระทั่งคหบดีจางยังไม่กล้าแตะต้องเขา เขาโหดเหี้ยมเพียงนั้น คิดจะจัดการเจ้ายังไม่ง่ายดายอีกหรือ?”

“ข้าคิดดีแล้ว” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ยิ่งโหดเหี้ยมยิ่งดีน่ะสิ! เช่นนี้เขาถึงจะปกป้องข้าได้ นอกจากนี้ เขาโหดเหี้ยมกับคนไม่ดีเท่านั้น ไม่ได้โหดเหี้ยมกับข้า อย่างอื่นไม่ต้องเอ่ยถึง เขาโหดเหี้ยมกับเจ้าหรือ? โหดเหี้ยมกับพี่ซู่เกินหรือ?”

หยางชิงซือคิดอยู่พักหนึ่งจึงพยักหน้า “เจ้าพูดถูก เรื่องเมื่อครู่นี้ หากไม่ใช่เพราะเขา เดิมทีเจ้าก็ไม่มีทางได้เงินมากเพียงนั้น เจ้าคิดดูซี เมื่อก่อนพวกเขาให้เจ้าสิบห้าอีแปะ ตอนนี้กลับจะให้เจ้าเพียงแค่สิบอีแปะ ชักจะรังแกคนเกินไปแล้ว”

“ข้าจะไปดูสักหน่อย เหตุใดเขายังไม่กลับมาอีก?”

“โถ่เอ๊ย พี่ซู่เกินตามเขาไป เจ้ายังกลัวเขาจะไปหกล้มอยู่อีกหรือ? พอแล้ว รออยู่นี่เถอะ! เขาเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรีผู้หนึ่งไปหาจะเหมาะสมหรือ?” หยางชิงซือเอ่ยถึงตรงนี้แล้วมองนางด้วยสายตาสงสัย “พวกเจ้าร่วมหลับนอนกันแล้วหรือ?”

หลิวจิ่วจู๋กะพริบตาปริบ “ร่วมแล้วสิ!”

“ร่วม…” หยางชิงซือพรวดพราดลุกขึ้นยืน เมื่อพบว่าผู้อื่นมองนางแปลก ๆ จึงนั่งลงดังเดิม

นางโน้มตัวเข้าไปหา ลดเสียงลงเอ่ย “เจ็บหรือไม่?”

หลิวจิ่วจู๋ยังไม่เข้าใจ “เหตุใดต้องเจ็บ?”

“พวกเจ้าไม่ใช่ร่วมหลับนอนกันแล้วหรือ? ครั้งแรก… ครั้งแรกคงเจ็บกระมัง? ข้าได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านว่าไว้” หยางชิงซือหน้าแดงแจ๋ “โอ๊ย ข้ายัง… ข้ายังเป็นสาวบริสุทธิ์นะ เหตุใดเจ้าต้องมาพูดเรื่องเหล่านี้กับข้า?”

หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ไม่ใช่เจ้าเป็นคนหยิบยกขึ้นมาหรือ? อีกอย่าง เพียงแค่หลับนอนอยู่ในห้องเดียวกัน เหตุใดต้องเจ็บด้วย?”

หยางชิงซือ “…”

นางสังเกตหลิวจิ่วจู๋ พบว่าอีกฝ่ายไม่ได้ดูเขินอายแม้เพียงนิดจึงเริ่มสงสัยว่า ความหมายของคำว่า ‘ร่วมหลับนอน’ นี้ไม่เหมือนกับที่ตนจินตนาการไว้ใช่หรือไม่

“พวกเจ้าร่วมหลับนอนแล้วทำอะไรกัน?”

“ก็นอนหลับน่ะซี!”