สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1101

บทที่ 1101 ตอนพิเศษ (7/1)

บทที่ 1101 ตอนพิเศษ (7/1)

“จริงสิ ข้ามีสิบตำลึงเงิน เจ้ารับไว้สิ” ลู่ฉาวจิ่งส่งเงินให้กับหลิวจิ่วจู๋

หลิวจิ่วจู๋มองสิบตำลึงเงินนั้นแล้วหันกลับไปมองลู่ฉาวจิ่งด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไปเอาเงินมาจากที่ใด?”

นางซื้อเขามา ตั้งแต่หัวจรดเท้ามีเพียงเสื้อผ้าชุดหนึ่ง เดิมทีก็ไม่มีของอย่างอื่น

ลู่ฉาวจิ่งกล่าวโดยไม่แม้แต่เปลี่ยนสีหน้า “เมื่อครู่ระหว่างทางกลับ มีเศรษฐีผู้หนึ่งถูกอันธพาลเจ้าถิ่นสร้างปัญหาให้ ข้ากับพี่ใหญ่จงเข้าไปช่วย พวกเขาจึงให้เงินเราคนละสิบตำลึง ใช่หรือไม่ พี่ใหญ่จง?”

ลู่ฉาวจิ่งจ้องมองจงซู่เกินด้วยรอยยิ้ม

จงซู่เกิน “…”

เมื่อเผชิญหน้ากับหลิวจิ่วจู๋ที่จ้องมองมาอย่างสงสัยกับดวงตาลุกเป็นไฟของหยางชิงซือ เขาก็พยักหน้าอย่างกล้าหาญ

“เศรษฐีผู้นี้ใจกว้างเกินไปแล้ว” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “พบเห็นความไม่เป็นธรรมย่อมต้องชักดาบออกมาช่วยเหลือ เจ้าช่วยเขาเป็นเรื่องที่ควร ไม่ควรรับเงินมา นอกจากนี้ เงินสิบตำลึงก็มากเกินไป”

“ข้าก็บอกเช่นนั้น ทว่าอีกฝ่ายยืนกรานจะตอบแทนพวกเรา พวกเราไม่มีวิธีปฏิเสธน้ำใจของเขาจริง ๆ” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “เอาละ พวกเราไปซื้อข้าวซื้อหมี่กันเถอะ!”

“ใช่ พวกเราไปซื้อของกัน” หยางชิงซือคว้าแขนหลิวจิ่วจู๋มากอด “เศรษฐีไม่ขาดแคลนเงิน นอกจากนี้ หากอีกฝ่ายยืนกรานจะให้ พวกเขาไม่รับไว้ เศรษฐีก็จะยังคิดว่าพวกเขาโลภอยากได้อย่างอื่นน่ะสิ”

ทั้งสี่คนไปซื้อข้าวและหมี่ กับของใช้จำเป็นอื่น ๆ จากนั้นก็กลับไปยังที่ที่จอดเกวียนไว้ วางข้าวของลงในนั้น

สตรีในหมู่บ้านคนอื่น ๆ ทยอยกลับมา เมื่อเห็นพวกเขาขนข้าวของมามากมาย แต่ละคนต่างอิจฉาตาร้อน

“จิ่วจู๋ ท่านย่าเจ้าไม่อยู่แล้ว เหตุใดเจ้าจึงใช้เงินมือเติบเพียงนี้?” หญิงนางหนึ่งเอ่ยขึ้น “ข้าวและหมี่เยอะเพียงนี้ จ่ายเงินไปไม่น้อยกระมัง?”

หลิวจิ่วจู๋หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง “ข้า…”

“จิ่วเอ๋อร์” ลู่ฉาวจิ่งเรียกนาง “ในเมื่อเป็นคนรู้จักกันก็ควรแนะนำสามีสักหน่อยหรือไม่?”

สิ้นคำ เขาก็เผยรอยยิ้มดูมีลับลมคมในออกมา

สตรีหลายคนนั้น “…”

ไม่ พวกนางไม่อยากจะรู้จักแม้แต่น้อย

“ได้ยินแล้ว ได้ยินว่าวุ่นวายใหญ่โตเชียวล่ะ…”

สตรีหลายคนนั้นพูดคุยซุบซิบกันเรื่องร้านยาผิงจี้ ไม่สนใจหลิวจิ่วจู๋กับลู่ฉาวจิ่งอีก

หลิวจิ่วจู๋ถอนหายใจออกเบา ๆ

“จิ่วเอ๋อร์ เจ้านั่งตรงนี้ ข้าจะนั่งตรงที่นั่งเจ้า” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว

“ได้”

ลู่ฉาวจิ่งเปลี่ยนตำแหน่งกับหลิวจิ่วจู๋ ชาวบ้านข้าง ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาเสียด้วยซ้ำ

เหตุใดคนผู้นี้จึงดูโหดร้ายเช่นนี้เล่า?

คนผู้นี้คงไม่ได้เป็นฆาตกรมาจากที่ใดกระมัง?

ล่วงเกินไม่ได้ ๆ

เกวียนกลับมาถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านลงจากเกวียนคนแล้วคนเล่า ไม่แม้แต่จะทักทายกัน เพียงหยิบข้าวของของตนแล้วจากไป

จงซู่เกินเอ่ย “สหายลู่ ภายหน้าท่านไปตลาด ข้าจะไม่คิดค่านั่งเกวียนท่าน”

“ได้สิ!” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “วันนี้ขอบคุณท่านกับแม่นางหยางแล้ว”

หยางชิงซือเอ่ย “จู๋จือกับข้าเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมาหลายปีแล้ว ท่านยังต้องเกรงใจหรือ?”