สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1102

บทที่ 1102 ตอนพิเศษ (7/2)

บทที่ 1102 ตอนพิเศษ (7/2)

ชาวบ้านต้องการฆ่าเจ้าแดง แต่เจ้าแดงราวกับรู้ว่าตนกำลังสร้างปัญหาให้กับเจ้านายจึงหนีขึ้นไปบนภูเขาต่อหน้าพวกเขา นึกไม่ถึงว่าวันที่ท่านย่าของหลิวจิ่วจู๋จากไป เมื่อหลิวจิ่วจู๋จัดการงานศพเรียบร้อยแล้ว เจ้าแดงจะกลับมาอยู่ข้างกายหลิวจิ่วจู๋ที่ร้องไห้จนหมดสติไป ทั้งยังช่วยขู่คนในหมู่บ้านที่คิดจะฉวยโอกาสนี้รังแกนางให้กลัวจนหนีเตลิดเปิดเปิงด้วย

ฝางซิ่วหลานถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้าขาวซีด “เจ้ารอข้าก่อนเถอะ”

นางไม่อยากสัมผัสความรู้สึกที่ถูกงูพิษกัดอีกครั้ง

หลิวจิ่วจู๋ลูบหัวเจ้าแดง หันไปมองฝางซิ่วหลานแล้วเอ่ยพึมพำ “เจ้าแดง นางมาทำอะไรกันแน่?”

อีกฝ่ายเอ่ยถ้อยคำที่ไม่ทำให้เจ็บปวดสองสามคำ ข่มขู่ให้หวาดกลัว ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วเรื่องที่นางพบเจอมาจะหายไป

นอกจากนี้ เรื่องเกิดขึ้นแล้ว นางควรคิดหาหนทางแก้ไขไม่ใช่หรือ? กล่าวโทษผู้อื่นอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า รังแต่จะทำให้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันเท่านั้น

ลู่ฉาวจิ่งเดินไปรอบ ๆ ลานบ้าน

เขาเห็นเล้าไก่พังตรงมุมหนึ่ง เมื่อเหลียวมองดูรอบ ๆ ก็พบกล่องเครื่องมือที่ใช้ในบ้าน จึงเริ่มซ่อมแซมเล้าไก่

กล่าวไปแล้วลู่ฉาวจิ่งก็ถูกเลี้ยงมาแบบได้รับการเอาอกเอาใจ ไม่เคยสัมผัสด้านนี้มาก่อน ทว่าบางสิ่งกลับเป็นความสามารถที่ติดตัวมาแต่กำเนิด

“ดูเหมือนข้ายังได้ท่านแม่มาบ้าง” ลู่ฉาวจิ่งมองเล้าไก่ที่ซ่อมแซมแล้ว แม้จะเบี้ยวไปบ้าง แต่สำหรับเขามันกลับเป็นงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบ

“พี่ใหญ่ลู่ พี่ใหญ่ลู่…” หยางชิงซือวิ่งเข้ามา “จู๋จือตกหน้าผาแล้ว”

ลู่ฉาวจิ่งขมวดคิ้ว “หน้าผาอยู่ที่ใด?”

“บนเขา!”

“พาข้าไปดู”

“รีบหน่อย” หยางชิงซือเร่งเขา “ไม่ถูก เท้าของท่านยังไม่หายดี โถ่เอ๊ย ลำบากจริง ๆ เลย”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ฉาวจิ่งก็ตามหยางชิงซือไปถึงบนเขาอย่างทุลักทุเล

เวลานี้จงซู่เกินกำลังพาบุรุษในหมู่บ้านหลายคนออกค้นหาอยู่ที่นั่น

“สหายลู่ เมื่อครู่ข้ากำลังตัดไม้ไปทำฟืน ได้ยินเสียงคนกรีดร้องจึงมาดู จากนั้นก็เห็นตะกร้าของจู๋จือ นี่คือรองเท้าของจู๋จือกระมัง?”

ลู่ฉาวจิ่งหยิบไข่มุกขึ้นมาจากพื้น ดูเหมือนไข่มุกเม็ดนั้นจะหลุดออกจากต่างหู นี่ไม่ใช่ของของหลิวจิ่วจู๋ เพียงแต่เหตุใดมีไข่มุกเล็ก ๆ อยู่ที่นี่ได้เล่า?

เขาเก็บไข่มุกไป

“ข้าจะไปดู” ลู่ฉาวจิ่งพูดแล้วกระโดดลงไป

“สหายลู่ ที่นี่สูงมาก…” จงซู่เกินตกใจ คิดจะห้ามลู่ฉาวจิ่งไว้ เพียงแต่เขากระโดดลงไปแล้ว “สหายลู่ดีกับจู๋จือจริง ๆ”

เพื่อหลิวจิ่วจู๋แล้ว แม้กระทั่งชีวิตตนเองก็ทิ้งขว้างได้

จงซู่เกินมองด้วยความชื่นชม

เขารู้สึกละอายใจยิ่งนักที่วันนี้ตอนอยู่ที่อำเภอเกิดความสงสัยในตัวบุรุษผู้นี้

ชาวบ้านต่างตกใจ ทอดถอนใจว่าสมกับเป็นบุรุษจริง ๆ

“นังหนูจิ่วจู๋ช่างมีวาสนาจริง ๆ เจ้าเด็กคนนี้หน้าตาไม่นับว่าดีอะไร แต่ฝีมือดี ทั้งยังจริงใจต่อนาง ไม่น่าเล่าคหบดีจางถึงได้เสียเปรียบพวกเขา”

“เพียงแต่…”

ทุกคนมองหน้าผาที่สูงชันเพียงนั้น สีหน้าพลันเคร่งเครียดขึ้นมา

หากกระโดดลงไปจากที่นี่ ไม่ตายก็ต้องพิการ

“เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้การ ท่านปู่สาม ท่านปู่เจ็ด พวกเราต้องลงไปดูนะขอรับ!” จงซู่เกินเอ่ย

“เจ้าซู่เกิน เจ้าเป็นคนที่นี่ รู้ดีว่าหน้าผานี้สูงเพียงใด ตกลงไปเช่นนี้ยังจะรอดหรือ? เจ้าเด็กคนนั้นยิ่งไม่กลัวตาย นึกไม่ถึงว่าจะกระโดดลงไปตรง ๆ เช่นนั้น”