สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1106

บทที่ 1106 ตอนพิเศษ (10)

บทที่ 1106 ตอนพิเศษ (10)

หลิวจิ่วจู๋ล้างเห็ดที่พึ่งเก็บมาแล้วฉีกมันเป็นเส้นบาง ๆ พักไว้เพื่อใช้ในภายหลัง

ที่บ้านมีเนื้อชิ้นเล็ก ๆ เหลืออยู่ นำมาใช้ทอดกับเห็ดได้พอดี

เมื่อเห็ดส่งกลิ่นหอมกรุ่นออกมาจากกระทะ หลิ่วจิ่วจู๋จึงตักมันใส่ถ้วย

ลู่ฉาวจิ่งยืนมองหลิวจิ่วจู๋ทำอาหารอยู่ไม่ไกล

แม่นางน้อยจดจ่อกับสิ่งที่นางกำลังทำเป็นอย่างมาก เส้นผมสองสามเส้นหล่นลงมาระแก้มขาวทำให้คันยุบยิบและไม่สะดวกอยู่เล็กน้อย

นางกำลังทำอาหาร ไม่อาจจัดการผมได้จึงทำได้เพียงส่ายหัวเบา ๆ พยายามสะบัดให้ผมไปอยู่ด้านหลัง

ลู่ฉาวจิ่งหยิบตะเกียบไม้ข้างตัวขึ้นมา จากนั้นก็รวบผมนางขึ้นแล้วใช้มันกลัดไว้

ขณะที่นิ้วเรียวไล่ผ่านเส้นผม หัวใจของหลิวจิ่วจู๋พลันสั่นไหว นางหันกลับไปมองเขา ดวงตาวาวน้ำคู่นั้นคล้ายกับบ่อน้ำแห่งหนึ่ง ทั้งอบอุ่นและสั่นไหวเป็นพิเศษ

ลู่ฉาวจิ่งเหลือบมองแพขนตาของหญิงสาว ขนตางอนยาวนั้นเป็นดั่งขนนก

“จะไหม้แล้ว” เสียงลู่ฉาวจิ่งเตือนจากข้าง ๆ

“อ๊า!” หลิวจิ่วจู๋ได้สติกลับมาอีกครั้ง “เจ้าอย่ามามีผลต่อข้านะ!”

นางรีบร้อนพลิกไข่ในกระทะ

ไข่ไหม้ไปเล็กน้อยแล้วแต่ก็ยังพอกินได้

ลู่ฉาวจิ่งมาถึงสกุลหลิ่วนานเพียงนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอาหารเลิศหรู หลายวันมานี้ล้วนแต่กินอาหารหยาบ ๆ ด้วยตัวตนของเขา เขาควรจะไม่คุ้นชิน แต่ความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น นึกไม่ถึงว่าอยู่ที่นี่เขาจะรู้สึกสบายใจจริง ๆ

“เสร็จแล้ว กินข้าวกันเถอะ!” หลิวจิ่วจู๋ส่งไข่ให้เขายกออกไป จากนั้นจึงยกกับข้าวสำหรับทั้งสองคนตามไปทีหลัง

ถึงแม้ว่าตอนไปตลาดจะซื้ออาหารมาไม่น้อย แต่หลิวจิ่วจู๋ก็ยังประหยัดเช่นเคย ไม่อาจกินข้าวได้ทุกวัน อันที่จริง แรกเริ่มหลิวจิ่วจู๋หุงข้าวให้ลู่ฉาวจิ่งกินเพียงคนเดียว หลังจากรู้ว่าลู่ฉาวจิ่งไม่ยอมกินข้าวคนเดียว นางจึงไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษอีก เพียงแค่ทำอาหารแบบเดียวกันกินทั้งสองคน

“เท้าข้าไม่เจ็บแล้ว อีกประเดี๋ยวข้าจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร”

“ข้าจะไปกับเจ้า”

“เดินช้าลงหน่อยก็ไม่เป็นไร” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “นอกจากนี้ เท้าของเจ้าก็เจ็บเช่นกัน อย่างไรข้าก็ตามเจ้าทัน”

หลังจากนั้นวันต่อ ๆ มา ลู่ฉาวจิ่งจึงขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรพร้อมกับหลิวจิ่วจู๋อยู่เสมอ

เมื่อมีลู่ฉาวจิ่งร่วมทางไปด้วย หลิวจิ่วจู๋จึงมีความกล้ามากขึ้น สถานที่ที่ก่อนหน้านี้นางไม่กล้าไปตอนนี้ก็กล้าไปแล้ว ทุกวันล้วนกลับมาพร้อมกับสมุนไพรเต็มตะกร้า

“จิ่วจู๋ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พี่สะใภ้ของข้าคลอดยาก เจ้ารีบไปดูเร็วเข้า!” หยางชิงซือตะโกนบอกหลิวจิ่วจู๋

หลิวจิ่วจู๋กำลังตากสมุนไพร เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายจึงกล่าวขึ้น “ข้าจำได้ว่าบ้านเจ้าเชิญหมอตำแยมาให้พี่สะใภ้เจ้าแล้วนี่”

อย่างไรเสียหลิวจิ่วจู๋ก็เป็นแม่นางน้อยผู้หนึ่ง หลังจากท่านย่าหลิวจากไปก็ไม่มีผู้ใดมารักษากับนาง นับประสาอะไรกับจะให้นางทำคลอดให้ แน่นอนว่าเดิมทีหลิวจิ่วจู๋ก็เป็นเพียงมือสมัครเล่น นางเองยังไม่ถือว่าฝีมือเข้าขั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อกล่าวถึงการทำคลอด ถึงแม้นางจะยังเป็นเพียงสาวบริสุทธิ์ ทว่าก็มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง นางทำคลอดกับท่านย่ามาห้าปีแล้ว เด็กที่ได้รับการทำคลอดจากมือพวกนางอย่างน้อยก็มีหนึ่งร้อยคน

“พี่สะใภ้ข้าคลอดยาก ทั้งยังเสียเลือดไปมาก หมอตำแยผู้นั้นเห็นท่าไม่ดีก็วิ่งหนีไป ตอนนี้ครอบครัวข้าใกล้จะบ้าแล้ว จากนั้นข้าจึงคิดถึงเจ้าขึ้นมาได้ จิ่วจู๋ เจ้าช่วยรีบไปดูให้ข้าหน่อยเถอะ ข้าหาผู้อื่นไม่ได้แล้ว” หยางชิงซือคว้ามือหลิวจิ่วจู๋ไปกุม

มือของนางเย็นเฉียบ เสียงของนางสั่นเครือ เห็นได้ชัดว่าเห็นหลิวจิ่วจู๋เป็นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย

“ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าจะช่วยได้หรือไม่ อย่างไรก็ไปดูเถอะ!” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ในห้องข้ามีล่วมยา นั่นเป็นของที่ท่านย่าทิ้งไว้ ก่อนหน้านี้ไปทำคลอดก็จะเอามันไปด้วย”