สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1111

บทที่ 1111 ตอนพิเศษ (14)

บทที่ 1111 ตอนพิเศษ (14)

หยางชิงซือกับหลิวจิ่วจู๋วิ่งต่อไม่ไหวแล้ว

ในที่สุดบัณฑิตเหล่านั้นก็ตามพวกนางทัน

ขณะที่พวกเขากำลังสิ้นหวังก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้น

“สหายหลี่ สหายฟาง พวกท่านกำลังทำอะไรน่ะ?”

“เฝิงหลานเซิง เจ้ามาอยู่นี่ได้อย่างไร?” พอ ‘สหายหลี่’ เห็นคนมา สีหน้าพลันดูไม่น่าชม “ข้าจะบอกอะไรให้นะ เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องของผู้อื่นจะดีกว่า”

“เกรงว่าจะไม่ได้” เฝิงหลานเซิงเอ่ย “แม่นางสองท่านนี้เป็นคนหมู่บ้านเดียวกับข้า หากนิ่งดูดาย คงไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ”

“ชิ! โชคไม่ดีจริง ๆ เหตุใดเจ้าถึงมาวุ่นวายอยู่ร่ำไป” ‘สหายฝาง’ กล่าว จากนั้นก็หันไปเอ่ยกับสหายที่อยู่ข้าง ๆ “ไปเถอะ พวกเรากลับ”

บัณฑิตขี้เมาหลายคนจากไปแล้ว

หลิวจิ่วจู๋และหยางชิงซือมองหน้ากัน ทั้งสองคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หยางชิงซือหันกลับไปมองเฝิงหลานเซิง สายตาของนางหยุดอยู่ที่สตรีด้านหลังเฝิงหลานเซิงแล้วเอ่ยขึ้น “กล่าวกันตามหลักแล้วควรตอบแทนเจ้า เพียงแต่เห็นเจ้ายุ่งเช่นนี้ คิดว่าคงไม่ต้องการการตอบแทนจากเรา”

หลิวจิ่วจู๋กล่าว “อย่างไรก็ตาม ขอบคุณเฝิงซิ่วไฉจริง ๆ”

“เฝิงซิ่วไฉ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าถอนหมั้นหรือ?” หยางชิงซือมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล “ดูจากการแต่งกายของนางแล้ว คงเป็นคุณหนูจากสกุลผู้ดีกระมัง?”

“อย่าได้เข้าใจผิด” เฝิงหลานเซิงเอ่ย “พวกเราเพิ่งพบกันที่นี่ เพิ่งรู้จักกันมาได้ระยะหนึ่ง ข้ากับแม่นางหยางไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันนัก ได้พบกันเพียงสองครั้งเท่านั้น”

“พวกเจ้าจะรู้จักกันหรือไม่ อย่างไรก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา เจ้ายังไม่รู้กระมัง? จู๋จือของเราแต่งงานแล้ว” หยางชิงซือกล่าว

เฝิงหลานเซิงประหลาดใจ เขาหันกลับไปมองหลิวจิ่วจู๋ “จู๋เอ๋อร์ ที่นางกล่าวเป็นเรื่องจริงหรือ?”

หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “เฝิงซิ่วไฉ ท่านเรียกชื่อข้าเถอะ ไม่เช่นนั้นสามีข้าจะเข้าใจผิด ชิงซือกล่าวไม่ผิด ข้าแต่งงานแล้ว เป็นเช่นนี้ก็ดี ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องการหมั้นหมายของเราแล้ว”

ในยามยากลำบากที่สุด เฝิงหลานเซิงสะพายย่ามใส่ตำราเข้าไปเรียนในเมือง ทั้งยังไม่ได้ทิ้งสิ่งใดไว้ ยามนั้นนางก็รู้แล้วว่า คนผู้นี้เห็นว่านางไม่มีคนคอยหนุนหลัง ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับนาง

ตอนนั้นเขาไม่ได้เล่าเรียนหนังสือ เป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดา ๆ ในหมู่บ้าน เขาได้รับความช่วยเหลือจากท่านย่าจึงได้มีสัญญาหมั้นหมายที่เป็นเหมือนเรื่องตลกนั้นขึ้นมา บัดนี้ท่านย่าจากไปแล้ว เขามีอนาคตยาวไกลย่อมไม่ยินดีจะแต่งงานตามสัญญาหมั้นหมาย

นางเข้าใจได้

เพียงแต่ อย่างน้อยเขาควรจะบอกนางสักคำ ไม่ใช่วิ่งหนีราวกับกังวลว่านางจะตามตอแยไม่เลิกราเช่นนี้

หลิวจิ่วจู๋ไม่ได้มีความรู้สึกใดต่อเขา เพียงแต่ท่านย่าของนางตกลงหมั้นหมายกันกับหัวหน้าหมู่บ้าน นางไม่อยากขัดความปรารถนาของผู้เฒ่าจึงจำต้องยอมรับการแต่งงานนี้

“พี่ใหญ่เฝิง มีอะไรหรือ?” เหมียวชุนจู๋เดินเข้ามา

เฝิงหลานเซิงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

“ในเมื่อแม่นางทั้งสองไม่เป็นไรแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะ!” สายตาของเหมียวชุนจู๋หยุดอยู่ที่หลิวจิ่วจู๋

ไม่อาจโทษนางที่นึกกังวล อย่างไรแม่นางผู้นี้ก็ดูสดใสมีชีวิตชีวายิ่ง โดยเฉพาะดวงตากลมโตคู่นั้นราวกับพูดได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงชายอื่น นางที่เป็นสตรียังอดมองซ้ำสองสามครั้งไม่ได้

“ได้” เฝิงหลานเซิงเหลือบมองหลิวจิ่วจู๋ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับเหมียวชุนจู๋

“จิ่วเอ๋อร์” ลู่ฉาวจิ่งปรากฏตัวขึ้นมา

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เฝิงหลานเซิงที่กำลังจะจากไปก็หยุดฝีเท้าแล้วหันกลับไปมอง