สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1114

บทที่ 1114 ตอนพิเศษ (17-1)

บทที่ 1114 ตอนพิเศษ (17/1)

พี่สะใภ้หยางได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

นางอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขนแล้วกล่อมเบา ๆ

หยางชิงซือกลับมาแล้ว ชาวบ้านล้วนอยู่ที่นี่ ซ่งซื่อและหยางฟู่ยังต้องการรักษาหน้าไว้ ทั้งคู่ย่อมไม่บังคับขายหลานสาวที่เพิ่งเกิดของตน

“เอาละ” หยางฟู่เอ่ยกับซ่งซื่อ “หยุดวุ่นวายได้แล้ว ยังขายหน้าคนไม่พอหรือไร?”

“แต่สกุลนั้นร่ำรวย มอบเด็กให้สกุลนั้นเลี้ยงดู ชีวิตย่อมดีกว่าอยู่กับเรามากนัก” ซ่งซื่อยังไม่ยินยอม “ข้าทำเช่นนี้ก็เพราะนึกถึงนางเช่นกัน! เด็กผู้หญิงผู้หนึ่งติดตามเรา นางจะเจริญรุ่งเรืองได้หรือ?”

“พวกท่านไม่ชอบหลานสาว เช่นนั้นข้าก็จะพาลูกจากไป” พี่สะใภ้หยางเอ่ย “ภายหน้าไม่ต้องให้พวกท่านเลี้ยงดูลูกแล้ว เพียงแต่ หลังจากเราจากไปแล้ว เด็กคนนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับพวกท่านอีก”

หยางชิงซือไม่ได้กล่าวอะไร

พี่สะใภ้หยางถูกทำร้ายจิตใจ แม้พี่ชายนางจะกลับมาก็คงเกลี้ยกล่อมนางไม่ได้ง่ายดาย

หลังจากที่หยางชิงซือเกิดได้ไม่นาน ท่านย่าของนางก็ไม่ชอบนางเช่นกัน อีกฝ่ายบอกว่านางเป็นของเสียเงิน เลี้ยงไว้ก็ไร้ประโยชน์ คิดจะยกให้ผู้อื่นเลี้ยงดู ยามนั้นมารดาของนางยังรู้จักซ่อนนางไว้ที่บ้านท่านยาย จนกระทั่งนางอายุได้เจ็ดขวบสามารถช่วยทำงานให้ที่บ้านได้ถึงถูกพากลับมา

ตั้งแต่เล็กหยางชิงซือเป็นคนขยัน เพราะนางรู้ว่าหากไม่ขยันท่านย่าก็จะไม่ชอบ จากนั้นก็อาจจะถูกขายไปได้ นางที่เป็นเด็กผู้หญิงทำงานมากกว่าเด็กผู้ชายเสียอีก นี่ไม่ใช่เพื่อประจบพวกเขาหรอกหรือ?

“ท่านแม่ ตอนนั้นท่านย่าคิดจะขายข้า ท่านร้องห่มร้องไห้เพราะเรื่องนี้กี่ครั้งกี่ครา ตอนนี้ท่านกลับคิดจะขายหลานสาวตนเองแล้วหรือ?”

ซ่งซื่อขมวดคิ้ว

หยางฟู่ถอนหายใจเบา ๆ “เอาละ หยุดวุ่นวายได้แล้ว ทุกคนกลับไปเถอะ!”

จงซู่เกินไปตามหาพี่ใหญ่หยางแล้ว

หยางชิงซือเอ่ยกับหลิวจิ่วจู๋ “จู๋จือ เจ้ากลับไปเถอะ เรื่องที่บ้านพวกเรา พวกเราจะจัดการเอง”

“เจ้าอย่าได้โกรธไปเลย มีเรื่องอะไรค่อย ๆ คุยกันเถอะ” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย

ลู่ฉาวจิ่งพาหลิวจิ่วจู๋เดินกลับบ้าน

หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถามเขาขึ้นมา “เจ้าคิดว่าพี่สะใภ้หยางกับพี่ใหญ่หยางจะแยกทางกันหรือไม่? หรือว่าพี่ใหญ่หยางจะหย่ากับพี่สะใภ้หยางจริง ๆ?”

“ไม่” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “ในเมื่อครอบครัวพวกเขาแม้กระทั่งหลานสาวยังไม่ต้องการเลี้ยง เช่นนั้นพวกเขายิ่งไม่มีเงินแต่งภรรยาอีกคนให้กับพี่ใหญ่หยาง อย่างเลวร้ายที่สุดคือใช้ชีวิตเช่นนี้ต่อไป อย่างดีที่สุดคือการแยกบ้าน เพียงแต่ตามขนบธรรมเนียมท้องถิ่นของพวกเจ้า สกุลหยางมีพี่ใหญ่หยางเป็นลูกหลานชายสืบสกุลเพียงคนเดียว คิดจะแยกบ้านย่อมไม่ง่ายดาย ข้าว่าหลายวันต่อจากนี้หมู่บ้านคงไม่สงบสุขเท่าใดนัก”

“จู๋จือ จู๋จือ…” หญิงวัยเดียวกับหลิวจิ่วจู๋สะพายตะกร้าบนหลังเดินผ่านมาแล้วเอ่ย “เจ้าได้ยินเรื่องฝางซิ่วหลานแล้วหรือยัง?”

“มีอะไรหรือ?”

“ฝางซิ่วหลานออกจากคุกแล้ว”

“เพราะเหตุใด?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถาม

“คหบดีจางไถ่ตัวนางออกมา” หญิงผู้นั้นเอ่ยอย่างมีลับลมคมใน “ได้ยินว่า ฝางซิ่วหลานท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว”