สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1117

บทที่ 1117 ตอนพิเศษ (19)

บทที่ 1117 ตอนพิเศษ (19)

หยางชิงซือเพิ่งช่วยพี่สะใภ้หยางย้ายของเสร็จ เมื่อกลับมาก็ได้ยินว่าซ่งซื่อคิดจะหาสามีให้นางจึงเอ่ยด้วยสีหน้าอึมครึม “ท่านแม่ ท่านวุ่นวายพอหรือยัง? ถึงแม้คิดจะแสดงงิ้วฉากใหญ่ ข้าก็ทนให้ท่านแสดงทุก ๆ สามวันไม่ไหวเช่นกัน อย่างน้อยก็ให้เวลาเราได้สงบสุขสักสองสามวันได้หรือไม่? ในเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้แล้ว เช่นนั้นข้าก็ขอกล่าวคำพูดไม่น่าฟังเสียหน่อย หากคิดจะให้ข้าแต่งงาน โดยมัดมือชกหมั้นหมายให้ข้า ข้าจะใช้เชือกป่านแขวนคออยู่หน้าประตูบ้าน”

“ถุย! เจ้าพูดจาเลื่อนเปื้อนอะไร?” ซ่งซื่อทั้งตกใจทั้งโมโห “ข้าเป็นแม่ของเจ้า ยังจะทำร้ายเจ้าได้อีกหรือ?”

“แม่ที่ขายลูกชายลูกสาวตนเองมีน้อยหรือไร? ท่านลงมือกับหลานสาวตนได้ หากคิดลงมือต่อลูกสาวตนก็ไม่มีอะไรแปลก ก่อนหน้าข้ายังคิดว่ามีเพียงท่านย่าที่ไม่ชอบข้า บัดนี้ดูเหมือนว่าท่านก็ไม่ชอบข้าเช่นกันกระมัง?”

“ชิงซือ อย่าพูดจาเหลวไหล” หยางฟู่เอ่ย “พวกเราเป็นพ่อแม่เจ้า ไม่ว่าเราจะทำอะไรล้วนทำเพื่อตัวเจ้า เมื่อครู่แม่เจ้าไปหาสกุลจง อยากจะไปหารือเรื่องการแต่งงานของเจ้ากับจงซู่เกิน เจ้าลองเดาสิว่าสกุลจงพูดว่าอย่างไร? สกุลจงบอกว่าพวกเขาหาคู่หมั้นให้ซู่เกินแล้ว ทั้งคู่จะแต่งงานกันเดือนหน้า เจ้าเด็กโง่ผู้นี้ ถูกเจ้าเด็กเลวผู้นั้นหลอกแล้ว ถึงตอนนี้ยังจะทุ่มเทใจให้ผู้อื่นอยู่อีกหรือ?”

สีหน้าของหยางชิงซือไม่น่าดูชมขึ้นมา

นางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว “สกุลจงไม่ชอบพวกเราก็เป็นเรื่องธรรมดา ทั้งหมู่บ้านไม่ได้มีบ้านเราบ้านเดียวที่มีลูกสาว แต่ข้าไม่เคยเห็นครอบครัวอื่นวุ่นวายจนพาให้อับอายเช่นนี้มาก่อน บ้านเราไม่มีข้าวกินไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ ตกต่ำถึงขั้นต้องขายหลานสาวหรือ? เพียงแต่เมื่อสกุลจงไม่ชอบข้า ข้าหยางชิงซือก็ไม่จำเป็นต้องไล่ตามผู้อื่น พวกท่านไม่ต้องกังวล โลกนี้มีบุรุษมากมายเพียงนั้น ข้าหยางชิงซือยังไม่ถึงขั้นขายไม่ออก”

“ถูกแล้ว นี่เป็นความจริง” ซ่งซื่อได้ยินดังนั้นก็ดีใจ “หลายวันนี้แม่จะช่วยดู ๆ ให้เจ้า จะต้องหาผู้ที่เจ้าถูกใจได้อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นพวกเราก็แต่งก่อนสกุลจง ทำให้ครอบครัวเขาโมโหเจียนตายเสีย”

“ผู้ใดบอกว่าข้าจะหา?” หยางชิงซือเอ่ย “พี่สะใภ้ยังอยู่เดือน พี่ชายข้าก็ต้องหาเงิน ดังนั้นคงไม่สามารถดูแลพี่สะใภ้ได้ตลอดเวลา ช่วงนี้ข้าจะย้ายไปอยู่กับพี่สะใภ้ ช่วยนางดูลูก พวกท่านก็อย่าวุ่นวาย หากหมั้นหมายให้ข้าตามอำเภอใจ ข้าจะโวยจนทุกคนทนดูไม่ได้เชียวละ”

“จงซู่เกินจะแต่งผู้อื่น เจ้าไม่โกรธหรือ” หยางฟู่เอ่ยถาม

“เหตุใดข้าต้องโกรธเล่า?” หยางชิงซือกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “ข้ารู้กลอุบายของพวกท่าน ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินจากนักเล่าเรื่อง นี่เรียกว่า ‘วิธียั่วยุให้ฮึกเหิม’ น่าเสียดายที่ข้าไม่หลงกล การแต่งงานเป็นเรื่องของทั้งชีวิต หากข้าเดินทางผิด ชีวิตนี้คงทำได้เพียงจมอยู่กับความมืดมนแล้ว เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจไปตลอดชีวิต ตอนนี้ย่อมไม่อาจหาบุรุษผู้หนึ่งมาแก้ขัดได้”

หยางชิงซือกลับห้องไปเก็บของ

หลังจากออกมาพ้นสายตาหยางฟู่กับซ่งซื่อแล้ว ดวงตาของหยางชิงซือก็แดงก่ำ

นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่านางจะทำทีหลบเลี่ยงจงซู่เกินมาโดยตลอด ทว่าน้ำใสใจจริงที่จงซู่เกินมีต่อนางล้วนอยู่ในสายตา ในใจหยางชิงซือย่อมยอมจำนนไปแล้ว

นางรู้ว่าสกุลจงไม่ชอบตนเอง เพียงแต่นางคิดว่าหากจงซู่เกินเพียรพยายาม เรื่องระหว่างพวกเขาก็คงไม่ถึงทางตัน

ตอนนี้ดีนัก เรื่องราวมาถึงทางตันจริง ๆ แล้ว

หยางชิงซือเก็บข้าวของแล้วออกจากบ้านไป

“ชิงซือ หากเจ้าไปแล้ว งานที่บ้านผู้ใดจะทำเล่า?” ซ่งซื่อเอ่ยถาม

“ท่านแม่ ตอนนี้ที่บ้านมีเพียงพวกเราไม่กี่คน เรื่องที่ต้องทำน้อยลงมาก ที่นาก็ลดลงกว่าครึ่ง ท่านกับท่านพ่อทำงานได้ แต่พวกพี่สะใภ้ไม่เหมือนกัน พี่ชายข้าต้องเข้าไปทำงานในเมือง แต่พี่สะใภ้ข้ายังอยู่เดือน นังหนูอิงฮวาต้องให้ข้าช่วยดูแล ท่านเป็นแม่ของพี่ชายข้า คงทนเห็นบุตรชายลำบากเพียงนั้นไม่ได้กระมัง?” หยางชิงซือแบกสัมภาระเดินออกจากบ้านไป

“แยกบ้านก็แยกแล้ว” ซ่งซื่อไม่สบอารมณ์ “เหตุใดเจ้าต้องสนใจพวกเขาเพียงนั้น”

“ในเมื่อแยกบ้านแล้ว เช่นนั้นท่านกับท่านพ่อไม่ต้องให้พี่ชายข้าทุบกระถางขี้เถ้าแล้วใช่หรือไม่?” หยางชิงซือหันกลับมามอง “ตอนนี้ท่านยังแข็งแรง แต่ท่านลองคิดดูเถอะ ป้าหวังฟากตะวันออกของหมู่บ้านผู้นั้นแรกเริ่มทำกับลูกสะใภ้อย่างไร ตอนนี้นางมีชีวิตอย่างไร? ท่านแม่ พี่สะใภ้ดีกว่าลูกสะใภ้ป้าหวังมากนัก ท่านอย่าได้สร้างปัญหาให้พวกเขาเลย ตอนนี้ทุกคนไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ท่านก็ทำสีหน้าดี ๆ ให้นางเถอะ นางจะได้เคารพท่านมากขึ้นหน่อย”

หยางชิงซือออกจากบ้านแล้ว แต่ยังได้ยินเสียงซ่งซื่อบ่นกับหยางฟู่ว่าลูกชายลูกสาวล้วนไม่กตัญญู อะไรเทือก ๆ นั้น ทั้งยังตำหนิหยางฟู่ที่ไม่อบรมพวกเขาให้ดีด้วย