สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1118

บทที่ 1118 ตอนพิเศษ (20)

บทที่ 1118 ตอนพิเศษ (20)

“จู๋จือ อิงฮวาเป็นอย่างไรบ้าง?” หยางชิงซือเอ่ยถามหลิวจิ่วจู๋

หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “วางใจเถอะ เมื่อครู่ข้าดูแล้ว หลับสบายเชียวละ ร่างกายแข็งแรงไม่เลว”

“เช่นนั้นก็ดี” หยางชิงซือเอ่ย “พี่สะใภ้ ท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ! ข้ากับท่านพี่จะดูแลทางนี้เอง”

หลิวจิ่วจู๋รั้งอยู่คอยช่วยเหลือ

หยางชิงซือขอให้นางกลับไป บอกว่าที่นี่มีนางกับพี่ชายสองคนก็เพียงพอแล้ว

นางรู้ดีว่าหมู่นี้หลิวจิ่วจู๋ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับการทำยาอมอะไรนั่นไม่น้อยจึงไม่อยากให้สหายคนดีของนางต้องเสียเวลา

แน่นอนว่าหลิวจิ่วจู๋ไม่ยินยอมจึงรั้งอยู่ช่วยเหลือด้วยกันกับลู่ฉาวจิ่ง

“พี่ใหญ่ลู่ ที่บ้านท่านทำอะไรหรือ?” หยางชิงซือเห็นลู่ฉาวจิ่งกำลังทำเล้าไก่ แววตาเต็มไปด้วยความฉงน

ลู่ฉาวจิ่งมองเล้าไก่ตรงหน้า สมองพลันเกิดภาพชิ้นงานอันประณีตที่มารดาของเขาทำขึ้นมา จู่ ๆ ก็รู้สึกอับอาย

เขาได้เห็นกับตาได้ยินกับหูมาตั้งแต่เด็ก ช่างที่พบเห็นล้วนเป็นช่างฝีมือระดับปรมาจารย์ ดังนั้นรายละเอียดมากมายจึงสลักลึกอยู่ในกระดูก นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่ไม่เคยสนใจ วันหนึ่งจะกลายมาเป็นงานฝีมือได้จริง ๆ

“จู๋จือ อิงฮวาร้องไห้แล้ว มือข้ามีแต่ฝุ่น เจ้าไปช่วยข้าอุ้มที” หยางชิงซือที่มือถือไม้ปัดฝุ่นขนไก่เอ่ยขึ้นมา

“ได้”

พี่สะใภ้กำลังอยู่ในห้องสุขา ยามนี้ย่อมไม่อาจละมือมาได้

หลิวจิ่วจู๋เคยอุ้มเด็กมาหลายคน ค่อนข้างมีประสบการณ์ทีเดียว นางอุ้มอิงฮวาไว้แล้วกล่อมเบา ๆ เมื่อลู่ฉาวจิ่งเดินมาหา นางก็ยื่นเด็กให้เขามองแล้วกล่าว “เจ้าดูนางสิ หน้าตาน่ารักน่าชังเชียว”

ลู่ฉาวจิ่งมองดูแวบหนึ่งจึงเห็นอิงฮวากำลังพ่นน้ำลายฟู่ ๆ พอดี ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นมองมาที่เขาด้วยความสงสัย บริสุทธิ์ไร้เดียงสา นัยน์ตาใสกระจ่างราวกับน้ำทิพย์

เขาหยักยิ้มขึ้นมา “น่ารักจริง ๆ”

หลิวจิ่วจู๋จ้องมองลู่ฉาวจิ่งด้วยแววตาว่างเปล่า

“แค่ก…” หยางชิงซือกระแอมไอฝืด ๆ “เจ้าควบคุมตนเองหน่อยเถิด! พวกเรายังอยู่ที่นี่นะ! สามีของเจ้าน่ะ หลังประตูห้องหับปิดสนิทจะดูอย่างไรก็ย่อมได้”

พี่สะใภ้หยางกลับมาพอดีจึงรับลูกไปจากอ้อมแขนของหลิวจิ่วจู๋พร้อมเอ่ยกับหยางชิงซือ “เจ้าเป็นสาวเป็นนาง ตนเองยังไม่ได้ออกเรือน พูดจาไม่รู้จักเหนียมอายเอาเสียเลย”

ทางฝั่งพี่สะใภ้หยางเต็มไปด้วยบรรยากาศชื่นมื่น ทว่าทางซ่งซื่อกับหยางฟู่กลับถูกทิ้งให้อ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

เมื่อก่อนที่บ้านมีคนหลายคน ถึงแม้ไม่ได้พูดจาแต่ทุกคนอยู่ใต้ชายคาเดียวกันย่อมรู้สึกมีชีวิตชีวา ตอนนั้นซ่งซื่อบ่นว่าบ้านเล็กเกินไป เดินไปที่ใดก็ชนคน บัดนี้ดียิ่ง บ้านที่แต่เดิมแออัดพลันโหวงเหวง สองสามีภรรยาเฒ่าล้วนไร้คำพูด

“เมื่อเห็นโจ๊กก็ชวนให้คิดถึงคนขึ้นมา” หยางฟู่พึมพำ

“ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน” ซ่งซื่อเอ่ย “ทางนั้นได้กินดี ท่านก็ตามไปเสียสิ! อย่างไรบ้านนี้ก็รับรองพวกท่านไม่ได้”

หยางฟู่ก้มหน้าลงมองโจ๊ก

“พี่สะใภ้ซ่ง พี่สะใภ้ซ่ง เกิดเรื่องแล้ว…” เสียงของหลี่ซื่อข้างบ้านดังมาจากด้านนอก

“เกิดอะไรขึ้น?” ซ่งซื่อเดินออกไป

“หญิงปากร้ายสกุลจงผู้นั้นไปสร้างปัญหาให้ลูกสาวบ้านท่านแล้ว” หลี่ซื่อกล่าว “ข้าได้ยินว่าเจ้ารองสกุลจงหายไป พี่สะใภ้จงถือมีดไปที่บ้านลูกชายกับลูกสะใภ้ท่านแล้ว”

“นังหัวขโมยหน้าด้านนั่น คิดว่าบ้านข้าไม่มีคนใช่หรือไม่?” ซ่งซื่อได้ยินดังนั้นก็รีบบึ่งไปที่บ้านของหยางชวนโดยไม่แม้แต่ปิดประตูบ้านตนเองด้วยซ้ำ

กลิ่นหอมหวานอบอวลอยู่ในอากาศ