สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1136

บทที่ 1136 ตอนพิเศษ (36-1)

บทที่ 1136 ตอนพิเศษ (36/1)

ไฟดับลงแล้ว

บ้านทั้งหลังถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

โชคดีที่จัดการได้ทันท่วงที สองบ้านที่อยู่ติดกันจึงรอดมาได้ แต่ถึงกระนั้น พวกชาวบ้านก็ยังประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ ทั้งสองบ้านทั้งกังวลและหวั่นวิตก

บ้านถูกไฟไหม้ ของทุกอย่างข้างในถูกเผาจนเกลี้ยง อีกทั้งสิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือศพที่ไหม้เกรียม

เค้าโครงเดิมไม่อาจมองเห็นได้ชัดแล้ว ไม่มีทางที่จะรู้ตัวตนของศพ

“ยายเฒ่า…” หลิ่วซานเฉวียนคุกเข่าลงร้องไห้ฟูมฟายกับศพที่ไหม้เกรียม “เจ้าตายเอน็จอนาถเหลือเกิน! ยายเฒ่า! เหตุใดเจ้าจึงได้โง่เขลาเพียงนี้ คิดว่าจิ่วจู๋ไม่มีคนดูแล เจ้าอดห่วงนางไม่ได้จึงมาปัดกวาดบ้านให้โดยเฉพาะ เหตุใดเจ้าต้องทำให้ตนตายด้วยเล่า ยายเฒ่า สตรีโง่เขลาผู้นี้ เจ้าจะจิตใจดีเกินไปแล้ว…”

หลิ่วซานเฉวียนร้องไห้น้ำตาไหลนอง สีหน้าโศกาอาดูรยิ่ง ใคร ๆ ต่างก็หลงลืมภาพลักษณ์เดิมของเขาไป ชั่วขณะนี้ ทุกคนต่างรู้สึกสะเทือนใจ

หลิวจิ่วจู๋ขมวดคิ้ว

อวี๋ซื่อจะใจดีเพียงนี้หรือ?

เพียงแต่ในยามเช่นนี้ นางไม่อาจกล่าวคำพูดเหล่านั้นออกไปได้ อย่างไรอวี๋ซื่อก็ถูกไฟคลอกตายในบ้านของนางจริง ๆ

สิ่งที่นางกังวลยิ่งกว่าคือตอนนี้กลางวันแสก ๆ นางไม่ได้จุดฟืนไฟ เช่นนั้นเพลิงไหม้ได้อย่างไร?

ยามนี้ไม่ใช่เวลาที่ไฟจะติดขึ้นมาง่าย ๆ แม้ว่าหมู่นี้จะอากาศร้อน ทว่าก็ไม่ควรเกิดเพลิงไหม้

“ซานเฉวียนเอ๋ย เจ้าระงับความเสียใจเถิด คนตายไม่อาจฟื้นคืน” ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ ปลอบเขา

“ใช่ เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ผู้ใดล้วนไม่คาดคิด เรื่องเมื่อครู่เจ้าก็เห็นแล้ว ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากช่วย แต่ไม่อาจช่วยได้ต่างหาก!”

หลิ่วซานเฉวียนเอาแต่ร้องไห้ ยิ่งร้องไห้ ยิ่งทำให้คนรู้สึกเห็นใจ

“จู๋จือ เจ้ากล่าวสักคำสิ” คนข้าง ๆ เอ่ย “ไม่ว่าอย่างไร อวี๋ซื่อก็ถึงแก่ความตายเพราะเจ้า เจ้าไม่อาจเมินเฉยต่อบิดาได้”

หลิวจิ่วจู๋กล่าว “สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือการจัดการงานศพ อีกอย่าง ข้าคิดว่าเหตุเพลิงไหม้ไม่ใช่อุบัติเหตุ จะต้องมีการตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน”

“หมายความว่าอย่างไร?” หัวหน้าหมู่บ้านถาม

“ท่านอาหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านลองคิดดูเถิด ในยามหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้จะเกิดเพลิงไหม้ที่ไม่อาจอธิบายที่มาได้อย่างไร? ข้าไม่อยู่ที่บ้าน ย่อมไม่ได้จุดไฟ”

“เช่นนั้นแม่เจ้าก่อไฟที่บ้านหรือไม่?” คนข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “อย่างเช่น นางอาจกำลังหุงหาอาหาร เพราะเดินจากไป ไม่ได้ดูอยู่พักหนึ่ง ไฟจึงลุกลามใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ”

หลิวจิ่วจู๋ชี้ไปที่บ้านตนแล้วกล่าว “เช่นนั้น เหตุใดนางไม่หนีออกมาเล่า?”

ทุกคนนิ่งเงียบ

ใช่! บ้านหลิวจิ่วจู๋ไม่ใช่จวนหลังใหญ่โตสลับซับซ้อนอะไร เดินวนได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น หากพบว่ามีอันตราย เหตุใดไม่หนีออกมาเล่า? เว้นแต่ว่านางจะหลับอยู่ เมื่อรู้ตัวไฟก็แรงมากแล้ว

หลิวจิ่วจู๋นั่งยอง ๆ มองดูศพที่ไหม้เกรียมตรงหน้า “นางถูกไฟคลอกตายทั้งที่ยังมีสติอยู่ ป้าหยาง ลุงหวัง เมื่อครู่พวกท่านอยู่บ้านหรือไม่?”

“ไม่อยู่น่ะสิ!” ลุงหวังตอบ “ข้าอยู่ที่นา หากอยู่บ้าน ข้าคงไม่ปล่อยให้ไฟลุกลามใหญ่โตเพียงนี้ ดูบ้านข้าสิ ไฟไหม้ไปเกินกว่าครึ่งแล้ว อีกนิดก็จะไหม้บ้านวอดวาย หากบ้านข้าไหม้หมด เช่นนั้นข้าจะไปร้องไห้กับผู้ใด?”