สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1135

บทที่ 1135 ตอนพิเศษ (35-2)

บทที่ 1135 ตอนพิเศษ (35/2)

“ไปซื้อร่มหรือ? ช่วงนี้ฝนไม่ตก ไม่จำเป็นต้องซื้อร่มหรอก!”

หัวหมู่จางหมดความอดทน โบกมือไล่ผู้ดูแลศาลาพักม้าผู้นั้นให้ถอยไป

คนผู้นี้ส่งเสียงดังหนวกหูจริง ๆ

ครึ่งชั่วยามให้หลัง ลู่ฉาวจิ่งก็กลับมาแล้ว

เขาพาหมอเท้าเปล่าในท้องถิ่นผู้หนึ่งกลับมาด้วย อีกฝ่ายเป็นผู้ที่รักษาโรคทั่ว ๆ ไปของชาวบ้าน

ท่านหมอเท้าเปล่าทำแผลให้ทุกคนพลางเขียนใบสั่งยาให้พวกเขาต้มกิน ตัวยามีสรรพคุณลดอาการอักเสบและไม่ทำให้เป็นหนอง

ลู่ฉาวจิ่งจ่ายค่ารักษาแล้ว

“ค่าใช้จ่ายของเหล่าพี่น้องจักให้เจ้าจ่ายได้อย่างไร?” นายร้อยหลี่กล่าวยิ้ม ๆ “เมียเจ้ายังรอให้เจ้าเลี้ยงดู หากใช้เงินหมดก่อน เกรงว่ากลับไปจะไม่ได้ขึ้นเตียงเสียแล้ว”

คนอื่น ๆ ต่างหัวเราะร่วน

“เมียข้าเป็นคนอ่อนโยน มีน้ำใจ นางให้ความสำคัญกับข้าเป็นอันดับหนึ่ง นางจะทำตามที่ข้าพูด ไม่ได้ใจแคบเพียงนั้น” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “หากภายหน้ามีโอกาส ข้าจะแนะนำนางกับพวกท่าน”

คนอื่น ๆ หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่ฉาวจิ่งบอกว่าจะแนะนำเมียให้ทุกคนรู้จัก นั่นหมายความว่าเขาเห็นทุกคนเป็นดั่งพี่น้อง ด้วยประโยคนี้ ระยะห่างระหว่างเขากับเหล่าทหารจึงลดลงอีกครั้ง

หัวหมู่จางตกอยู่ในความรู้สึกสลับซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง

เจ้าเด็กคนนี้ช่างไม่รู้จักระแวดระวัง เขาปฏิบัติต่อทุกคนดั่งพี่น้อง มีกำลังออกกำลัง มีเงินออกเงิน ทว่าพวกเขากลับยังคิดระแวงอีกฝ่าย เรื่องไม่ควรเป็นเช่นนี้จริง ๆ

คนที่ติดตามลู่ฉาวจิ่งไปเมื่อครู่กลับมาแล้ว เขาเล่าเรื่องที่ลู่ฉาวจิ่งไปตามหาหมออย่างละเอียดชัดเจน

ชายหนุ่มผู้นั้นโง่เสียจนหกล้มไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่ง่ายเลยที่จะพบหมู่บ้านในที่ท้ายที่สุด ทว่าที่นั่นกลับไม่มีหมอจึงทำได้เพียงไปหาที่หมู่บ้านต่อไป

ขณะตามหาหมอที่หมู่บ้านต่อไปก็พบเข้ากับหมาบ้า ได้ยินว่าเขาเกือบจะถูกกัด ทว่าต่อมาได้ทุบตีหมาบ้าตัวนั้นตาย มิหนำซ้ำยังต้องชดใช้เงินหนึ่งตำลึงให้กับเจ้าของมันด้วย

“คืนนี้ทุกคนผลัดกันเฝ้ายาม อย่าได้นอนหลับลึกเกินไป” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “พวกเราล้วนมีหน้าที่สำคัญ ลำบากทุกคนแล้ว”

“พี่ลู่ อย่าได้เอ่ยเช่นนั้น นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำ”

“ใช่ ครั้งนี้ติดตามพี่ลู่ออกมา พวกเราได้เรียนรู้อะไรไม่น้อยจริง ๆ”

หัวหมู่จางจัดเวรยามให้คนผลัดกันเฝ้า

ครึ่งคืนแรกไม่มีเรื่องใด ทว่าครึ่งคืนให้หลังกลับเริ่มมีปัญหา

จู่ ๆ ลู่ฉาวจิ่งก็ลุกพรวดขึ้นมา

“มีอะไรหรือ?” หัวหมู่จางเอ่ยถาม

“พวกท่านได้ยินอะไรหรือไม่?”

“ไม่มีนี่!”

ลู่ฉาวจิ่งลงจากเตียงแล้วสาวเท้าออกไปไว ๆ

เขามาที่ลานด้านหลัง

“เหตุใดรถม้าจึงน้อยลงไปหนึ่งคัน?”

ทุกคนรีบออกมาดู รถม้าหายไปคันหนึ่งจริง ๆ

เมื่อดูร่องรอยล้อรถม้าก็เห็นได้ชัดว่ามันพึ่งออกไป

“พวกเจ้าไปดูผู้ดูแลศาลาพักม้าเฒ่าผู้นั้นก่อนว่ายังอยู่หรือไม่” หัวหมู่จางออกคำสั่ง

ลูกน้องผู้นั้นกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วรายงาน “ไม่อยู่ในห้องขอรับ”

“ตาเฒ่านี่! นึกไม่ถึงว่าจะหลอกพวกเราแล้ว” นายร้อยหลี่เอ่ย “ตามไป!”

ตอนนี้ยังพอตามทัน

อย่างไรเสียเขาก็ยังไปได้ไม่ไกลนัก

ลู่ฉาวจิ่งขึ้นควบม้าแล้วกล่าว “ข้าจะไล่ตามเขาไป พวกท่านกลุ่มหนึ่งรั้งอยู่เฝ้ากล่องที่เหลือ คนอื่น ๆ ตามข้ามา”

การไล่ตามครั้งนี้กินเวลาไปอีกสองชั่วยาม

ครั้นรุ่งสาง คนที่ไล่ตามต่างก็หายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้า ทว่าลู่ฉาวจิ่งตามรถม้ากลับมาได้แล้ว

“ของเล่า?”