สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1134

บทที่ 1134 ตอนพิเศษ (35-1)

บทที่ 1134 ตอนพิเศษ (35/1)

โจรกลุ่มหนึ่งขี่ม้ายืนอยู่เบื้องหน้า

โจรทุกคนดูโหดเหี้ยม จ้องมองทหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างมุ่งร้าย

ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ทุกท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“เจ้าคิดว่าดาบในมือเรามีไว้ประดับกายเท่านั้นหรือ? ถึงได้ถามออกมาเช่นนั้น” หัวหน้าโจรกล่าว “วางกล่องเหล่านี้ลง แล้วบิดาจะไว้ชีวิตพวกเจ้า!”

“หากพวกเจ้าจากไปตอนนี้ ข้าต่างหากที่จะใจดีไว้ชีวิต!” ลู่ฉาวจิ่งยิ้มเยาะ

“ดีนี่ วันนี้พบคนไม่กลัวตาย พี่น้องทั้งหลาย แสดงฝีมือดาบเราให้พวกเขาดูหน่อย” หัวหน้าโจรกวัดแกว่งดาบเล่มใหญ่แล้วควบม้าพุ่งเข้ามา

โจรคนอื่น ๆ ตามมาติด ๆ ตะโกนเสียงดังแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาพวกเขา ดูจากรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้เห็นทหารเหล่านี้อยู่ในสายตา

ทหารเริ่มวิตกกังวล

หัวหมู่จางกล่าว “กลัวอะไร? ลูกผู้ชายอกสามศอก แต่ละคนก็ไม่ได้ด้อยกำลังไปกว่าพวกเขา อย่างเลวร้ายที่สุดหากเราต่อสู้ก็ต้องทำให้ปลาตายตาข่ายขาด”

นายร้อยหลี่เอ่ย “โจรพวกนี้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา พวกเราจะเป็นคู่ซ้อมของพวกมันได้อย่างไร?”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน เหล่าโจรก็ห้อตะบึงเข้ามาแล้ว

ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยกับทหารที่อยู่ข้างหลัง “หากสู้ตาย ยังมีโอกาสรอดจากดาบของพวกเขา หากยอมแพ้เช่นนี้ก็มีแต่ทางตัน ทุกท่านอย่าได้ลืม นายกองเซี่ยวบอกเราว่า กล่องอยู่คนอยู่ กล่องไม่อยู่พวกเราตาย หากจะตาย ก็ไม่สู้วอดวายไปพร้อมกับพวกเขา!”

“สู้! มีเพียงต้องสู้เท่านั้น”

“พวกเราไม่มีทางอื่นแล้ว”

ลู่ฉาวจิ่งรีบวิ่งเข้าไปพร้อมดาบในมือ

เขาเหวี่ยงดาบเพียงครั้งเดียว โจรทั้งสามก็ตกลงมาจากหลังม้า

เดิมทีเหล่าทหารไม่มีความมั่นใจ คราวนี้จู่ ๆ ก็ได้รับความมั่นใจขึ้นมาเมื่อเห็นภาพดังกล่าว

ที่แท้โจรเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดา เพียงแต่พวกเขาไม่คิดถึงชีวิตจึงได้ดูน่ากลัว

ขอเพียงพวกเขาสู้ตายมากกว่าโจรเหล่านั้น บางทีพวกเขาอาจจะต่อสู้จนหาทางออกได้จริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ลู่ฉาวจิ่งยังมีฝีมือร้ายกาจ มีขุนเขาลูกใหญ่นี้อยู่ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางชนะ

ชิ้ง!

หัวหมู่จางมองดาบของโจรที่ฟันลงมา

พริบตานั้น เขาราวกับเห็นหน้าม้าหัววัวในตำนาน

เขามองดูดาบที่เหวี่ยงลงมาด้วยความหวาดหวั่น

ก่อนจะเห็นว่าคมดาบเข้ามาใกล้ศีรษะตนมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาควรรีบหลีกหนี หากหลีกหนีในยามนี้คงสามารถกู้ชีวิตกลับมาจากวังพญายมได้

อย่างไรก็ตาม…

หัวหมู่จางกลับแข็งทื่อไปทั้งตัว

ขาทั้งสองข้างดูเหมือนจะไม่ใช่ขาของเขาอีกต่อไป พวกมันสั่นตลอดเวลา

เขาปิดตาลง

หลังจากรอพักหนึ่ง ความเจ็บปวดที่คาดไว้ก็ไม่เกิดขึ้น

เขาค่อย ๆ ลืมตามอง

ก่อนจะเห็นลู่ฉาวจิ่งยืนบังอยู่ตรงหน้า ในมือถือดาบของโจรผู้นั้นไว้แล้ว

“ท่าน…”

“พี่จาง ไม่เป็นไรกระมัง?” ลู่ฉาวจิ่งถาม

หัวหมู่จางอ้าปากค้าง ใช้เวลานานกว่าจะหาเสียงของตนเจอ “ข้าไม่เป็นไร”

ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “ทางนี้มอบให้ข้าจัดการ ท่านไปช่วยพี่หลี่เถอะ”

หัวหมู่จางกล่าว “ขอบคุณ”

ภายใต้ความกล้าหาญของลู่ฉาวจิ่ง ไม่นานพวกโจรก็พบว่าเตะแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว

หัวหน้าโจรมองดูลู่ฉาวจิ่งอย่างไม่ยอมแพ้ เขากัดฟันเอ่ย “บิดาจะจำเจ้าไว้!”

“ไป!”

กลุ่มโจรจากไปแล้ว