สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1133

บทที่ 1133 ตอนพิเศษ (34/2)

บทที่ 1133 ตอนพิเศษ (34/2)

สถานการณ์โดยรวมตอนนี้คือสิ่งที่สำคัญที่สุด เขายังไม่อาจแหวกหญ้าให้งูตื่นได้

เขาเชื่อว่าชีวิตของชาวบ้านไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย คนเหล่านี้เพียงต้องการใช้ชาวบ้านจำนวนมากไปเป็นกุลีทำงานต่ำต้อยเหล่านั้นให้ ขอเพียงไม่ต่อต้านพวกเขาจนเกินไป ย่อมรักษาชีวิตไว้ได้

เมื่อชาวบ้านถามอะไรล้วนไม่ได้ความ พวกเขาจึงทำได้เพียงกลับไปก่อน

หลิวจิ่วจู๋จับมือลู่ฉาวจิ่งแล้วเอ่ย “ท่านผอมลงแล้ว ข้าจะทำอาหารอร่อย ๆ เติมเต็มกำลังให้ท่าน”

หยางชิงซือทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงรีบผละจากไปโดยอ้างว่าจะกลับไปดูแลหลานสาวตัวน้อย นางจะได้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการหวนคืนกลับมาพบกันของสามีภรรยาหนุ่มสาวอยู่ที่นี่

ในคืนนั้นลู่ฉาวจิ่งถูกหัวหน้าหมู่บ้านเชิญไปพบ

หัวหน้าหมู่บ้านถามคำถามเดียวกับชาวบ้าน ลู่ฉาวจิ่งเองก็ให้คำตอบเดียวกัน

ลู่ฉาวจิ่งขึ้นเขาไปช่วยหลิวจิ่วจู๋เก็บสมุนไพรมาทำยาที่บ้าน ส่วนเรื่องการขายยานั้น นางกับชิงซือต้องเข้าเมือง เขามีวันหยุดเพียงแค่สามวัน เมื่อครบสามวันก็ต้องกลับไปทันที

“เขาไปอีกแล้วหรือ?” หยางชิงซือกล่าว “เหตุใดเขาจึงเข้าร่วมกองทัพเล่า? ด้วยความสามารถของเขา ถึงแม้ไม่ได้เข้าร่วมกองทัพก็ยังสามารถมีชีวิตที่ดีได้ อีกอย่าง ตอนนี้เจ้ากำลังหาเงิน เขาสามารถช่วยเจ้าทำงานได้”

“เขามีความสามารถเพียงนี้ คงไม่อาจอยู่บ้านให้สตรีเลี้ยงดูกระมัง แม้ว่าเขายินดี ข้าก็ไม่ยินดี ข้าคิดว่ามันไม่ยุติธรรมต่อเขาเกินไป ขอเพียงเขาชอบ ข้าย่อมสนับสนุนเขาอย่างแน่นอน”

หยางชิงซือเหลือบมองหลิวจิ่วจู๋ “น่าเสียดายจริง ๆ”

“น่าเสียดายอะไร?”

“น่าเสียดายที่ท่านย่าหลิ่วไม่เห็นว่าเจ้าโง่งมเพียงนี้”

สตรีจะโง่เขลาก็ต่อเมื่อตกหลุมรัก

หลิวจิ่วจู๋อาศัยอยู่กับท่านย่าหลิ่ว ถึงแม้นางจะใจดีแต่ความคิดกว้างขวางยิ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนางทำท่าทางราวกับสาวน้อย

“อันที่จริงข้าก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยเขาไป” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ถึงแม้จะรู้จักกันไม่นานนัก แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด ขอเพียงมีเขาอยู่ข้าง ๆ ข้าก็จะรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ”

ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใดทั้งสิ้น

พบเจอผู้มั่งคั่ง นางก็ไม่กลัว

ขณะมองเงาร่างของสามีที่ค่อย ๆ เดินลับไป หลิวจิ่วจู๋ก็กลัวจริง ๆ ว่าเขาจากไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับ

หยางชิงซือดึงมือหลิวจิ่วจู๋แล้วกล่าว “ไม่ต้องห่วง สามีเจ้าดีมากทีเดียว เขามีเจ้าอยู่ในใจ อย่างไรก็จะต้องกลับมาหาอย่างแน่นอน”

สามวันต่อมา ลู่ฉาวจิ่งก็กลับมาที่กระโจมของนายกองเซี่ยวอีกครั้ง คราวนี้มีคนอยู่ข้างในอีกสองคน หนึ่งในนั้นคือหัวหมู่จาง

นายกองเซี่ยวยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย ดูสนิทสนมกับลู่ฉาวจิ่งขึ้นมาอีกหลายส่วน

“หัวหมู่จางกับนายร้อยหลี่คงเคยพบกันแล้ว” นายกองเซี่ยวกล่าว “การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาจะไปกับเจ้า”

“นี่เป็นภารกิจแรกของข้า ข้ายังกังวลว่าจะทำไม่ได้ ในเมื่อมีพี่ชายทั้งสองมาช่วยย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ข้าน้อยยังเยาว์ ไม่เข้าใจอะไร อาจทำให้เรื่องยุ่งเหยิงเอาได้”

“นายกอง ท่านชื่นชมเรื่องความฉลาดและสมองของนายร้อยลู่มาโดยตลอด เดิมทีข้าไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้ข้าเห็นว่านายร้อยลู่ผู้นี้ไม่เพียงแต่ฝีมือยอดเยี่ยมเท่านั้น ทว่ายังมีน้ำใจไมตรีต่อพวกพ้องด้วย นับเป็นสหายที่ดี”

นายกองเซี่ยวกล่าว “คราวนี้เรื่องที่เหลือมอบให้พวกเจ้าแล้ว จักต้องร่วมมือกันให้ดี จัดการธุระให้สำเร็จ”

ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “พี่ใหญ่จาง ท่านเป็นคนที่ใดหรือ?”

หัวหมู่จางขมวดคิ้ว หันกลับไปมองลู่ฉาวจิ่ง “เจ้าจะถามเรื่องนี้ทำไม?”

“เส้นทางยาวไกลเพียงนี้ ข้าว่างน่ะสิ สนทนาพาทีกับท่านสักหน่อยย่อมเป็นการดีกว่า” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ท่านอย่าได้กังวลไปเลย ที่นี่ไม่มีผู้ใด ไม่ว่าท่านจะพูดอะไรก็ไม่มีผู้ใดกล้าทำอะไรท่าน”

“เช่นนั้น ท่านเป็นทหารมานานเพียงใดแล้ว?”

“ห้าปีแล้ว” หัวหมู่จางกล่าว “ก่อนหน้าติดตามนายกองเซี่ยวฝึกทหาร นับได้ว่านายกองเซี่ยวสอนสั่งข้ามาด้วยตนเอง”

“คนที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง?”

ลู่ฉาวจิ่งถามถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกประโยคเน้นย้ำคำว่าถามเพราะ ‘ว่าง’

หัวหมู่จางแต่เดิมไม่คิดจะสนใจเขา ทว่าเมื่อลู่ฉาวจิ่งเอ่ยถึงครอบครัวก็ทำให้เขาคิดถึงครอบครัวขึ้นมา ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีจุดประสงค์อะไร คิดเสียว่าหาใครสักคนมาระบายความรู้สึกภายในใจก็แล้วกัน เขาจะได้รู้สึกสบายใจมากขึ้น

หัวหมู่จางเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของครอบครัวตนเองออกมา

ลู่ฉาวจิ่งคอยเอ่ยรับคำพูดของหัวหมู่จางอยู่เป็นพัก ๆ

หัวหมู่จางเห็นลู่ฉาวจิ่งดูแผนที่ เขาก็ชี้ไปยังถนนสายหนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ถนนเส้นนี้แม้จะใกล้กว่ามาก เพียงแต่ พวกท่านไม่เห็นหรือว่ามีหน้าผาอยู่แถวนี้ ที่นี่มีแนวโน้มที่จะเกิดดินถล่ม พวกเราไปทางโน้นเถอะ แม้ว่าจะเป็นทางอ้อมที่ไกลออกไปแต่ก็ปลอดภัยกว่า แน่นอนว่าท่านคือผู้รับผิดชอบในครั้งนี้ หากท่านคิดว่าคำแนะนำของข้ามีอะไรไม่ถูกต้องก็ไม่จำเป็นต้องนำไปปฏิบัติ”

“ไม่ถูก ข้าว่าที่พี่ใหญ่จางพูดนั้นดียิ่ง” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “พี่ใหญ่จางมีประสบการณ์ด้านนี้จริง ๆ ข้าโชคดีที่มีพวกท่านคอยช่วยให้คำแนะนำระหว่างทาง ไม่เช่นนั้นข้าคงกลิ้งลงเหลวไปหลายครั้งแล้ว”

สีหน้าของหัวหมู่จางดีขึ้นมาบ้าง

ลู่ฉาวจิ่งยอมรับข้อบกพร่องของตนเองและกล่าวยกย่องศัตรู คนเช่นนี้ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว…