สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1140

บทที่ 1140 ตอนพิเศษ (39)

บทที่ 1140 ตอนพิเศษ (39)

“ฮูหยิน มีอะไรหรือเจ้าคะ?” สาวใช้ด้านข้างเอ่ยถาม

ฝางซิ่วหลานไม่แม้กระทั่งเก็บมุกปะการังขึ้นมา นางหันหลังเดินไปทางอื่นทันที “ข้ารู้สึกไม่สบายท้องเล็กน้อย รีบกลับเถอะ”

“ฮูหยิน หากท้องท่านรู้สึกไม่สบายจักต้องไปตรวจที่ร้านยานะเจ้าคะ ร้านยาอยู่ทางนั้นเจ้าค่ะ” สาวใช้เก็บมุกปะการังขึ้นมาแล้วรีบไล่ตามนางไป “ฮูหยิน คุณชายน้อยที่อยู่ในท้องท่านสำคัญยิ่งนะเจ้าคะ อย่าได้เดินเร็วจนเกินไปเจ้าค่ะ”

หยางชิงซือแค่นเสียงเย็น “เห็นท่าทีกินปูนร้อนท้องของนางหรือไม่?”

หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ข้าอยากซื้อเมล็ดพันธ์ุ ร้านขายของชำอยู่ข้างหน้าใช่หรือไม่?”

“เจ้าใจกว้างเหลือเกิน” หยางชิงซือเบะปาก

“ทุกคนล้วนต้องได้รับผลกรรม นี่เป็นสิ่งที่ท่านย่าเพียรบอกข้าเสมอ มีเหตุย่อมมีผล ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ข้าไม่รีบร้อน อย่างไรนางก็มีราคาที่ต้องจ่าย”

เมื่อฝางซิ่วหลานเดินไปไกลแล้ว นางก็หันไปมองหลิวจิ่วจู๋เพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นตนเอง ถัดจากนั้นนางก็เอียงตัวเล็กน้อย ยกมือขึ้นมากุมท้องเอาไว้

จู่ ๆ ก็เจ็บท้องขึ้นมาแล้ว

สีหน้าของฝางซิ่วหลานแปรเปลี่ยนฉับพลัน นางกล่าวเสียงสั่น “เจ่าจือ ข้ารู้สึกปวดท้องเล็กน้อย”

เมื่อครู่นี่เป็นเพียงข้ออ้าง แต่ยามนี้มันเป็นเรื่องจริงแล้ว

ฝางซิ่วหลานนึกเสียใจ นางไม่ควรใช้ท้องไส้เป็นข้ออ้างเลย ทารกในท้องคือสมบัติที่ใหญ่ที่สุดของนางในตอนนี้ หากเกิดอะไรขึ้น คหบดีจางจะเป็นคนแรกที่ไม่ไว้ชีวิตนาง

เจ่าจือก็ตื่นตระหนกเช่นกัน!

นางตะโกนเรียกผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านหลัง “มานี่เร็วเข้า! ฮูหยินไม่สบายท้อง พวกเราพานางไปร้านยาเถอะ!”

หลิวจิ่วจู๋กับหยางชิงซือซื้อของมากมายและทำความสะอาดบ้านทรุดโทรมหลังนั้นต่อ

หลังจากปรับปรุงซ่อมแซมใหม่เป็นเวลาสองวัน เมื่อดูจากด้านนอกพบว่า กระเบื้องแตกถูกเปลี่ยนใหม่ ใบไม้ร่วงถูกกวาดทิ้ง ตอนนี้จึงรกร้างน้อยลง ดูเป็นที่อยู่คนขึ้นหลายส่วน

หลายวันต่อมา หยางชิงซือก็บอกลาหลิวจิ่วจู๋ นางพกพาความกังวลและความไม่ยินยอมกลับไปที่หมู่บ้าน

ครอบครัวนางยังอยู่ที่หมู่บ้าน หยางชิงซือไม่อาจอยู่ในเมืองกับหลิวจิ่วจู๋ตลอดไปได้

“จู๋จือ อีกสองสามวันข้าจะเข้าเมืองมาหาเจ้า”

“เจ้าจะมาได้อย่างไร” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “พี่ซู่เกินไม่อยู่ ไม่มีผู้ใดมาส่งเจ้าเข้าเมือง หากเจ้ามาก็ต้องใช้เงิน ไม่คุ้มกัน เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”

“ข้าจะไม่กังวลได้อย่างไร สามีเจ้าไม่อยู่ที่นี่ ตอนนี้ข้าเป็นคนในครอบครัวผู้เดียวของเจ้า เจ้าอยู่ดีหรือไม่ ผู้อื่นไม่สนใจ แต่ข้าสนใจ! อย่างไรเสียข้าก็จะมาหา เจ้าอย่าได้ห่วงเลยว่าข้าจะมาอย่างไร ในเมื่อข้าคิดจะมา แม้นจะไกลสุดขอบฟ้าข้าก็จะมา!”

“ขอบใจเจ้านะชิงซือ” หลิวจิ่วจู๋ดึงนางเข้ามากอด “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าอยู่ที่นี่ทำยาอมสะดวกทีเดียว”

“เจ้าหลอกข้าให้น้อยหน่อยเถอะ ตอนเจ้าทำยาอม ตัวยาก็ต้องซื้อ ไม่เหมือนตอนที่เจ้าอยู่หมู่บ้าน ตอนนั้นเจ้ายังขึ้นเขาไปเก็บมาได้ เช่นนี้คำนวณดูแล้ว ไม่คุ้มเลยจริง ๆ”

“เจ้าคิดว่ามีเพียงหมู่บ้านเราที่มีป่าเขาหรือ? ข้าเก็บสมุนไพรในภูเขาละแวกนี้กลับมาทำยาอมได้ นับ ๆ ดูแล้ว ข้ายังประหยัดค่าใช้จ่ายในการเข้าเมืองด้วย นั่นไม่ใช่คุ้มกว่าอีกหรือ?”

หยางชิงซือเกาหัว จู่ ๆ นางก็เอ่ย “จริงด้วย! ข้าโง่เสียจริง ไม่ได้คิดถึงจุดนี้แม้แต่น้อย”

หลิวจิ่วจู๋ส่งหยางชิงซือขึ้นเกวียนไปแล้ว

หลังจากหยางชิงซือขนของที่ซื้อในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาขึ้นเกวียน นางก็มองไปทางหลิวจิ่วจู๋ ขณะเกวียนเคลื่อนตัวออกไป ร่างหลิวจิ่วจู๋ค่อย ๆ เล็กลงเรื่อย ๆ ท้ายที่สุดก็กลายเป็นจุดสีดำเล็ก ๆ เลือนหายไป