สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1141

บทที่ 1141 ตอนพิเศษ (40)

บทที่ 1141 ตอนพิเศษ (40)

“เจ้าเป็นแม่นางน้อยจากที่ใดกัน นึกไม่ถึงว่าจะกล้ามาทำตัวอันธพาลต่อหน้าข้า! คิดว่ามารดาผู้นี้รังแกง่ายนักหรือไง? หากกล้าแตะต้องเถาบวบกับต้นผลไม้ของข้าก็ลองดู มารดาจะสับเจ้า…”

เมื่อหลิวจิ่วจู๋ได้ยินคำก่นด่า ใบหน้าเล็กพลันเผือดสี

ครั้งแรกที่นางย้ายมาที่นี่ นางไปเยี่ยมเยือนเพื่อนบ้านทีละคน ทุกบ้านล้วนดูเหมือนพูดคุยด้วยง่าย เว้นเสียแต่บ้านที่อยู่ใกล้นางที่สุดซึ่งไม่มีผู้ใดอาศัย นางไม่เคยคิดเลยว่าบ้านหลังนี้จะจัดการได้ยาก อีกทั้งยังดูเหมือนจะไม่มีทางลงรอยกันเพียงนี้

“แม่นางน้อย แม่นางน้อย…” ประตูบ้านทางขวาเปิดออก หญิงสาวผู้หนึ่งโผล่หัวออกมาตะโกนพูดคุยกับหลิวจิ่วจู๋ “เจ้ากับป้าจางทะเลาะกันหรือ?”

หลิวจิ่วจู๋เอ่ยอย่างจนปัญญา “ท่านป้าผู้นั้นแซ่จางหรือเจ้าคะ? ข้ายังไม่มีโอกาสรู้จัก ไม่รู้ว่านางเป็นผู้ใด”

“นางแซ่จาง สามีนางแซ่หวัง เพียงแต่สามีนางด่วนจากไป นางเลี้ยงดูลูกชายจนเติบใหญ่มาเพียงลำพัง แม่ม่ายกับลูกกำพร้าอาศัยอยู่ที่นี่มากว่ายี่สิบปีแล้ว” จงซื่อกล่าว “นางนิสัยไม่ดี เจ้าอย่าไปสนใจนาง จริงสิ นางจะให้เจ้าชดใช้เงินใช่หรือไม่ อย่าได้หลงกลเชียว นางชอบเอารัดเอาเปรียบเป็นที่สุด มีอยู่ครั้งหนึ่งไก่ของนางหนีออกไป พี่ใหญ่หลี่บังเอิญกลับจากทำงาน ไก่ตัวนั้นล้มลงแทบเท้าเขาพอดี นางยืนกรานว่าพี่ใหญ่หลี่เหยียบไก่นางตายจึงให้พี่หลี่ชดใช้ค่าเสียหายสามสิบอีแปะ ยังมีอีกนะ…”

บลา ๆๆๆๆ

จงซื่อยิ่งพูดยิ่งเล่าออกรสออกชาติ นางหยิบเมล็ดแตงโมออกมาจากถุงเงิน หักมันใส่ปาก แล้วเล่าวีรกรรมแปลก ๆ ของจางซื่อตลอดหลายปีที่ผ่านมาให้หลิวจิ่วจู๋ฟัง

อันที่จริงแล้วหลิวจิ่วจู๋หาได้สนใจเรื่องเหล่านี้ไม่ ทว่ายิ่งจงซื่อเล่ามากขึ้นเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น เมื่อเห็นว่ากำลังจะเล่าถึงตอนที่ลูกชายของจางซื่อฉี่ราดกางเกง หลิวจิ่วจู๋ก็แสร้งทำเป็นท้องไส้ปั่นป่วน อยากจะไปปลดทุกข์เสียหน่อย ถึงได้ขอตัวออกมาได้

“ฟู่!” หลิวจิ่วจู๋พรูลมหายใจออกมาเบา ๆ

ตัวเป่าวิ่งเข้ามาหา มันกระดิกหางไปมาอยู่ที่เท้าของนาง

ครั้งแรกที่ตัวเป่ามาที่นี่ มันหยิ่งเป็นอย่างมาก หลังจากคุ้นกับนางได้เพียงไม่กี่วัน มันก็ไม่ต้องโดนผูกเชือกด้วยซ้ำ ตัวเป่ากระดิกหางออดอ้อนหลิวจิ่วจู๋ เมื่อเห็นได้ว่าสัตว์ต่าง ๆ ล้วนมีชีวิตจิตใจเช่นกัน รู้เท่าทันสถานการณ์ หลิวจิ่วจู๋ก็พึมพำออกมา

“ตัวเป่า ข้าคิดถึงชิงซือแล้ว”

ตอนที่หยางชิงซือยังอยู่ ทุกอย่างล้วนดำเนินไปอย่างราบรื่น ทันทีที่นางจากไป วันนี้ก็เริ่มวุ่นวายแล้ว

ปัก! ปัก! ปัก!!

มีเสียงดังมาจากข้างบ้าน

นางเห็นเถาบวบที่เลื้อยขึ้นมาบนกำแพงถูกดึงกลับไป เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ทำเรื่องนี้คือจางซื่อที่พึ่งก่อเรื่องเมื่อครู่

หลิวจิ่วจู๋เห็นเช่นนี้ก็ยิ่งแน่ใจว่าจางซื่อไม่ใช่คนที่ควรยุ่งด้วย

นอกจากนี้ที่นี่ยังมีปัญหาด้านการออกแบบ บ้านแต่ละหลังจะแบ่งกำแพงกันได้อย่างไร?

หากบ้านแต่ละหลังแยกจากกัน แต่ละหลังมีกำแพงเป็นของตัวเอง และมีระยะห่างประมาณหนึ่งระหว่างกัน ย่อมไม่เกิดปัญหาดังกล่าว

การทำความรู้จักเพื่อนบ้านครั้งแรกไม่น่าอภิรมย์เท่าใดนัก ทว่าหลิวจิ่วจู๋เป็นคนใจกว้างจึงสลัดเรื่องนี้ทิ้งไว้เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว

หลังจากจัดการเรือนเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว นางก็เริ่มสอบถามเรื่องภูเขาในละแวกนี้ เพื่อดูว่ามีเทือกเขาใดบ้างที่เหมาะให้นางไปเก็บสมุนไพร จากนั้นจึงเริ่มต้นกิจการ

อีกด้านหนึ่ง สุดท้ายลู่ฉาวจิ่งก็คุ้มกันกล่องไปยังจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ

หัวหมู่จางเดินมาจากข้างนอกแล้วกล่าว “ดูเหมือนฝนกำลังตั้งเค้า”

“นายกองเซี่ยวบอกให้เรานำของมาส่งที่นี่ จากนั้นจะมีคนมารับช่วงต่อ แต่จนกระทั่งบัดนี้ยังไม่มีผู้ใดมา พี่จาง พี่หลี่ พวกท่านรู้หรือไม่ว่าผู้ใดจะมารับช่วงต่อ?” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “พวกท่านติดตามนายกองมาเป็นเวลานาน ย่อมรู้มากกว่าข้า หากรู้จักผู้ที่จะรับผิดชอบผู้นั้น รบกวนพวกท่านสิ้นเปลืองสมองสักหน่อยเถอะ พวกเราจะได้ส่งต่อภารกิจให้เขา เช่นนี้พี่น้องจะได้หลับสบาย”

หัวหมู่จางกับนายร้อยหลี่มองหน้ากันไปมา ทั้งสองส่ายหน้าพร้อมเพรียงกัน

“เช่นนั้น ตอนนี้เรายังส่งของไม่ได้หรือ?” ลู่ฉาวจิ่งลำบากใจ “ข้าคิดว่าวันนี้จะได้นอนหลับฝันดีเสียอีก กล่าวอย่างไม่ปิดบัง เพราะต้องคุ้มกันกล่องพวกนี้มาตลอดทาง ข้าจึงไม่กล้าผ่อนคลายแม้เพียงชั่วขณะ ไม่ได้หลับลึกมานานแล้ว”

“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง” หัวหมู่จางนั่งลงข้าง ๆ “บางทีผู้ที่จะรับช่วงต่ออาจยังมาไม่ถึง พวกเราต้องรออยู่ที่นี่สักพัก เมื่อเขามาถึงแล้ว ย่อมมาหาพวกเรา”

หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น ลู่ฉาวจิ่งก็พาทุกคนไปกินแกะย่างทั้งตัวตามที่บอก

“น้องลู่ เจ้าคิดว่าอะไรอยู่ในกล่องนั้นหรือ?” หัวหมู่จางเอ่ยถาม “พวกเราลำบากลำบนเดินทาง ท้ายที่สุดก็ทำภารกิจได้สำเร็จ เราเกือบตายกลางทางเพราะกล่องพวกนั้น แต่จนกระทั่งบัดนี้ พวกเรายังไม่รู้ว่าของข้างในกล่องเหล่านั้นเป็นอะไรเลย ไม่เช่นนั้น พวกเราไปดูที่เรือดีหรือไม่? ในเมื่อล้วนเป็นคนกันเอง คิดว่าคงไม่ถือสาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้กระมัง”

“พี่จาง ขออภัย แต่ข้าอยากกลับบ้านแล้ว” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “หน้าที่ของเราคือส่งกล่องให้คนที่มารับช่วงต่อ สิ่งที่เหลือไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เรื่องที่นายกองไม่อนุญาตให้ทำ เราก็ไม่จำเป็นต้องทำ”

หัวหมู่จางกับนายร้อยหลี่ต่างมองหน้ากัน

“เจ้าเด็กคนนี้ อายุยังน้อยกลับนิ่งสุขุมยิ่งนัก”

“ได้ เช่นนั้นก็เตรียมกลับกันเถอะ!”

ลู่ฉาวจิ่งยกถ้วยชาขึ้นดื่ม

สายตาเขาแฝงความดูถูกเหยียดหยาม

คิดจะใช้แผนล่อลวงโจ่งแจ้งเช่นนี้กับเขา อีกฝ่ายคิดว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีที่ไม่เคยเห็นโลกหรือไร?

การพบโจรม้าเหล่านั้นและอุปสรรคตลอดการเดินทางล้วนเป็นการทดสอบ เขาเพียงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ช่วยหัวหมู่จางเอาไว้

ส่วนกล่องเหล่านั้น ไม่จำเป็นต้องคาดเดาก็รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน มันจะเป็นอะไรไปได้นอกจากทองคำ!

ทองที่กลั่นแล้วส่งออกไปยังจะทำอะไรได้ นอกจากแลกเปลี่ยนเป็นเงิน! ส่วนเหตุที่ไม่ใช้ทองคำโดยตรง เป็นเพราะหากทองคำจำนวนมากโผล่มากะทันหันจะดึงดูดความสนใจอย่างแน่นอน จำต้องหาของที่สมเหตุสมผลจึงจะใช้ได้

ตอนนี้สิ่งที่ลู่ฉาวจิ่งต้องทำคือทำให้พวกเขาไว้วางใจ เขาจะได้มีส่วนร่วมในเรื่องที่เป็นความลับมากขึ้นและค้นหาว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง นายกองเซี่ยวเพียงคนเดียวย่อมไม่อาจบงการทั้งหมดได้ จะต้องมีปลาใหญ่อยู่เบื้องหลังเขาอีกเป็นแน่

ร่างกายของคนสกุลลู่เกิดมาอย่างไร? ไม่ว่าสกุลลู่จะไปที่ใด ปัญหาและคลื่นใต้น้ำล้วนปรากฏขึ้นที่นั่น สวรรค์จะปล่อยให้สกุลลู่พักผ่อนไม่ได้เชียวหรือ? อย่างน้อยก็ให้เขาซึ่งเป็นลูกชายคนที่สี่ผู้นี้พักบ้างได้หรือไม่? เหนือเขายังมีพี่ชายพี่สาว ลู่ฉาวจิ่งเป็นคุณชายน้อย ไยได้รับมอบหมายภารกิจที่ยากลำบากเช่นนี้เล่า?!