สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1148

บทที่ 1148 ตอนพิเศษ (46/1)

บทที่ 1148 ตอนพิเศษ (46/1)

หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว ลู่ฉาวจิ่งก็เงียบไป

หลิวจิ่วจู๋รู้สึกไม่สบายใจนัก “เจ้าโกรธหรือ?”

นางใช้เงินปล่อยตัวหลิ่วจินเปยออกมา ทั้งยังจงใจแนะนำหลิ่วจินเปยให้เข้าบ้านคหบดีจาง วิธีนี้น่ารังเกียจจริง ๆ ตอนนี้เขารู้แล้วจะต้องรู้สึกว่านางเป็นสตรีเจ้าเล่ห์อย่างแน่นอน

ตอนที่ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยถาม นางจะปิดบังก็ย่อมได้ อย่างไรก็ตาม หลิวจิ่วจู๋ไม่อยากโกหกเขา

นางทำสิ่งใดลงไป วางแผนอะไร เขาถามนางก็ตอบ เพียงแต่ หลังจากตอบแล้วนางกลับกังวลว่าเขาจะเกลียดตนเอง

“เจ้าฉลาดมาก” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “เพียงแต่มันอันตรายเกินไป หากภายหน้าเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก เจ้าควรปกป้องตนเองก่อน รอให้ข้ากลับมาจัดการ”

“ท่านไม่เกลียดข้าหรือ?”

“คนโง่ ผู้อื่นรังแกเจ้า หากเจ้ายังไม่รู้จักสู้กลับ รู้จักเพียงรอคอยความตาย เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปให้ท่านหมอตรวจดูว่าสมองของเจ้ามีอะไรผิดปกติหรือไม่ ถึงทำให้เจ้าโง่เขลาเพียงนี้”

หลิวจิ่วจู๋กระโดดเข้าหาลู่ฉาวจิ่ง

ชายหนุ่มรีบรับตัวนางไว้

ข้างเท้าเขามีหลุมหนึ่งหลุม ลู่ฉาวจิ่งบังเอิญก้าวเท้าเข้าไปในหลุมนั้น หลิวจิ่วจู๋รีบวิ่งมาเช่นนี้ เขาจึงเสียการทรงตัวแล้วล้มลง

ลู่ฉาวจิ่งรีบรับร่างกายของหลิวจิ่วจู๋ไว้โดยเร็ว

หลิวจิ่วจู๋ตัวเล็ก แก้มกลม ดวงตาคู่นั้นฉ่ำวาวราวกับลูกองุ่น ยามนี้กำลังมองมาที่ลู่ฉาวจิ่งด้วยความสุขและชื่นชม คนทั้งคนซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“สามีของข้าดีที่สุด”

ลู่ฉาวจิ่งเป็นเบาะรองให้นาง

โชคดีที่ด้านล่างมีพรมหญ้า เมื่อนอนลงไปจึงไม่รู้สึกระคายเคืองนัก อย่างไรก็ตาม มีแม่นางน้อยตัวหอม เนื้อนุ่มนิ่มทำตัวออดอ้อนเช่นนี้อยู่ในอ้อมแขน เขาที่ถึงวัยเจริญพันธ์ุแล้วพลันรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาทั้งร่าง

“เก็บสมุนไพรเสร็จแล้วหรือ?”

“ใช่แล้ว ชิงซือยังรอข้าอยู่นี่!” หลิวจิ่วจู๋ลุกจากเขาไป

ลู่ฉาวจิ่งพรูลมหายใจเบา ๆ

บ้านหยางชวน หลิวจิ่วจู๋ทายาให้หยางชิงซือพลางตำหนินางที่ทำเรื่องบุ่มบ่ามเช่นนี้ ลำคอเป็นจุดที่เปราะบาง หากตอนนั้นหยางชิงซือควบคุมแรงไม่อยู่ ตอนนี้อาจจะต้องซื้อโลงศพให้แทนแล้ว

หยางชิงซือฟังคำอบรมสั่งสอนอย่างว่าง่าย

พี่สะใภ้หยางเอ่ย “สามีจู๋จือ เจ้าพอจะมีความคิดอะไรหรือไม่ ในสถานการณ์เช่นนี้ เจ้าว่าชิงซือของเราควรทำอย่างไร?”

“นางจัดการได้ดีทีเดียว” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “อีกฝ่ายจะไม่กล้าบีบบังคับจนเกินไป ปกตินางมักทำให้ผู้อื่นรู้สึกว่านางกล้าทำเรื่องสุ่มเสี่ยง ขอเพียงนางกัดไม่ปลอย เรื่องนี้คงต้องแล้วกันไป”

หยางชิงซือเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “แม้กระทั่งสามีจู๋จือยังเอ่ยเช่นนี้ ดูท่าแล้ววิธีการของข้าคงไม่ผิด”

“วันนี้ดึกมากแล้ว สามีจู๋จือ เจ้ากับจู๋จือพักอยู่ในห้องเก็บฟืนเป็นอย่างไร?” หยางชวนกล่าว “ขออภัยจริง ๆ ที่บ้านนี้ ไม่มีห้องดี ๆ ไว้รับรองพวกเจ้าเลย”

“ไม่เป็นไร” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “เช่นนั้นต้องรบกวนแล้ว”

วันรุ่งขึ้น หลิวจิ่วจู๋ยังคงรั้งอยู่ในหมู่บ้าน ลู่ฉาวจิ่งมีเวลาหยุดพักเพียงวันเดียวก็ต้องกลับไปรายงานต่อนายกองเซี่ยว เขากำชับหลิวจิ่วจู๋เพียงไม่กี่คำแล้วก็จากไป

ลู่ฉาวจิ่งรู้ว่าหลิวจิ่วจู๋จะไม่กลับจนกว่าเรื่องของหยางชิงซือจะคลี่คลาย เขาจึงใช้เวลาช่วงนี้ทำเรื่องต่าง ๆ อยู่ทางนั้น เมื่อมีเวลาก็จะกลับมา อย่างไรเสีย การให้หลิวจิ่วจู๋อยู่เพียงลำพังที่นี่เขาก็ไม่วางใจ นอกจากนี้เขายังได้รับจดหมายจากพี่ชาย เรื่องต่าง ๆ ต้องดำเนินต่อไป ท้ายที่สุด ตอนนี้ก็มีเพียงกุ้งหอยปูปลาตัวเล็ก ๆ เท่านั้นที่โผล่พ้นน้ำ ผู้บงการตัวจริงเบื้องหลังยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด