สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1149

บทที่ 1149 ตอนพิเศษ (46/2)

บทที่ 1149 ตอนพิเศษ (46/2)

“ลู่เจ๋อ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” จงซู่เกินเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “ข้าไม่กลัวตาย หากเจ้ายังพูดจาเหลวไหล รอข้ากลับไปที่หมู่บ้านสกุลหลิ่ว คอยดูเถอะ ข้าจะบอกจู๋จือว่าเจ้ามีพฤติกรรมน่ารังเกียจอย่างไร”

“หมู่บ้านสกุลหลิ่ว ภรรยา…” นายกองเซี่ยวมองจงซู่เกิน “หน่วยก้านใช้ได้ หากฝึกให้ดีก็นับว่าเป็นคนที่มีประโยชน์ผู้หนึ่ง ทว่าดูจากนิสัยแล้ว จักต้องสั่งสอนไม่ได้อย่างแน่นอน!”

“คนเหล่านี้มอบให้ข้าจัดการเถิด” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ให้เวลาข้าครึ่งเดือน ข้าจะทำให้พวกเขาว่านอนสอนง่ายเชื่อฟังอย่างแน่นอน”

“ข้าให้เวลาเจ้าครึ่งเดือนได้ ทว่าในขณะเดียวกัน เจ้าก็ต้องรับผิดชอบช่วยข้าจับคนที่หนีไปในวันนี้ด้วย หากขาดไปเพียงหนึ่งคน ข้าจะลงมือกับพี่น้องที่ดีของเจ้าผู้นี้ ข้างกายข้าไม่อาจเก็บคนไร้ประโยชน์ไว้ หากเจ้าคิดจะยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องของผู้อื่น เช่นนั้นก็แสดงความสามารถของเจ้าให้ข้าเห็น”

“ขอรับ”

จงซู่เกินอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ ทว่าเมื่อสบตากับลู่เจ๋อก็ต้องหุบปากลง

แววตาที่เหลือบมองมาเพียงแวบเดียวของลู่เจ๋อเมื่อครู่ทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่นโดยสัญชาตญาณ รู้สึกได้ถึงความเยียบเย็นที่ไล้เลียไปตามกระดูกของตนเอง

“ลู่เจ๋อ…”

“หุบปาก” ลู่ฉาวจิ่งปรายตามองเขาแล้วกล่าว “มีอะไรประเดี๋ยวค่อยว่ากัน”

เจ้าคนโง่ ไม่ดูคนแถวนี้เสียบ้างเลย อยู่ที่นี่จะกล่าวอะไรได้?

บนร่างของจงซู่เกินไม่มีเนื้อหนังดี ๆ สักแห่ง แสดงให้เห็นว่าก่อนหน้านี้เขาเคยถูกทรมานมาแล้ว

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ เขาผ่ายผอมลงไปมาก หากหยางชิงซือมาเห็นเขาที่นี่จะต้องจำไม่ได้อย่างแน่นอน จงซู่เกินกล้าวางแผนมาเป็นทหาร แปลว่าย่อมมั่นใจในสภาพร่างกายของตนเอง เขาไม่เพียงแต่สูงและร่างกายแข็งแรงเท่านั้น แต่ยังมีพละกำลังมหาศาล ตอนนี้ดีนัก ผ่ายผอมเสียจนเห็นกระดูก ดูแก่ขึ้นอีกหลายปี

ลู่ฉาวจิ่งพาจงซู่เกินมายังที่พักของตน

ส่วนคนอื่น ๆ อีกสองสามคน เขาให้ลูกน้องพาไปไว้ที่อื่นแล้วจับตาดูไว้

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการทำตามอุดมการณ์ของจงซู่เกิน รอจัดการทางนี้เรียบร้อยแล้ว คนสองสามคนนั้นสามารถให้จงซู่ไปเกลี้ยกล่อมได้ เช่นนี้ก็จะลดปัญหาให้เขาได้มากเช่นกัน

“ลู่เจ๋อ นึกไม่ถึงว่าเจ้ากำลังช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ ”

“ไม่เลว ความรู้กว้างขวางขึ้นแล้วนี่ แม้กระทั่งคำว่า ‘ช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ’ เจ้ายังรู้จัก”

“เจ้าอย่าได้คิดว่าเจ้าแสร้งทำตัวเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญาแล้วข้าจะหลงกล! ข้าจะบอกเจ้าให้ คนเหล่านี้ไม่ใช่คนดี ที่เรียกว่ารับสมัครทหาร เดิมทีก็ไม่ใช่ความจริง พวกเขาเพียงใช้อุบายล่อลวงพวกเรามาที่นี่เพื่อให้เราเป็นกุลีขุดเหมืองทองหาทองให้พวกเขา เจ้ามาจากเมืองหลวง ดังนั้น เจ้าควรจะรอบรู้กว่าข้า แม้กระทั่งเด็กบ้านนอกอย่างข้ายังรู้ว่าการขุดเหมืองโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นความผิดใหญ่หลวง เจ้าไม่มีทางไม่รู้กระมัง?”

“ข้ารู้ ข้ายังรู้ด้วยว่าพวกเขาเป็นคนของทางการ”

“ทว่า พวกเขาขุดเหมืองทองเองเช่นนี้ หากเป็นเรื่องปกติ เหตุใดต้องใช้วิธีนี้มาหลอกพวกเราเล่า? นับตั้งแต่พวกเราก้าวเข้ามาที่นี่ พวกเราก็ไม่มีอิสระแล้ว หากพวกเราทำงานอยู่ที่นี่ต่อไป เกรงว่าจะไม่อาจได้พบกับครอบครัว หรือไปจากที่นี่ได้จนกว่าจะตาย พวกเราทำได้เพียงทำงานที่นี่เท่านั้น ลู่เจ๋อ เจ้าก็รู้ ข้ามาที่นี่เพื่อหาเงิน ได้รับยศศักดิ์มั่งคั่งร่ำรวย ข้าไม่อยากตายอยู่ที่นี่”

“ข้าพึ่งกลับมาจากหมู่บ้านสกุลหลิ่ว” ลู่ฉาวจิ่งจ้องมองจงซู่เกิน “ข้าได้พบแม่นางหยางแล้ว”

จงซู่เกินเงียบไป

“ป้าซ่งกับลุงหยางบังคับให้นางแต่งงานกับญาติผู้พี่ผู้หนึ่ง เพื่อต่อต้านพวกเขา แม่นางหยางใช้มีดจ่อคอตนเอง ทิ้งรอยแผลเป็นเป็นทางยาวไว้บนคอของนาง ถึงแม้จิ่วเอ๋อร์จะทายาให้นางได้ทันกาล แต่รอยมีดนั้นลึกเกินไป แม้กระทั่งท่านหมอก็เกรงว่าจะรักษาชีวิตนางไว้ไม่ได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงจิ่วเอ๋อร์ที่เป็นเพียงหมอจำเป็นเลย”

“ชิงซือเป็นอย่างไรบ้าง?”