สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1150

บทที่ 1150 ตอนพิเศษ (47/1)

บทที่ 1150 ตอนพิเศษ (47/1)

ณ สกุลถัง ถังลี่เฉิงหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาดู อักษร ‘ถัง’ สลักอยู่บนส่วนสีเข้มของปิ่นปักผม ถึงแม้มันจะเล็กมาก อีกทั้งสัญลักษณ์นั้นก็จางลงเนื่องด้วยกาลเวลา ทว่าหลังจากพินิจดูอย่างถี่ถ้วนก็ยังพอมองเห็น

เขาตรวจดูเครื่องประดับชิ้นอื่น ตรวจสอบให้แน่ใจว่าบนเครื่องประดับชิ้นอื่น ๆ ก็มีคำเดียวกัน มิหนำซ้ำแบบอักษรยังเหมือนกันทุกประการ

“หมัวโม่ ข้าอยากเขียนจดหมายถึงท่านอา” ถังลี่เฉิงกล่าว “ท่านอาของข้าตามหาคนมานานกว่าสิบปีแล้ว บางทีอาจหาพบในไม่ช้า”

“ไม่เช่นนั้น สืบหาก่อนว่าผู้ใดเป็นคนขายเครื่องประดับ หากหาสตรีท่านนั้นพบ นายท่านผู้เฒ่าอาจยิ่งมีความสุขนะขอรับ”

“นั่นใช้เวลานานเกินไป ข้าจะต้องแน่ใจเสียก่อน” ถังลี่เฉิงกล่าว “ก่อนอื่นวาดลวดลายเครื่องประดับเหล่านี้ออกมาให้ท่านอายืนยัน ทางนี้ข้าจะสืบต่อไป หากหาคนพบก่อนที่ท่านอาจะมาถึงยิ่งดี หากหาไม่พบ ไม่แน่ว่าท่านอาอาจส่งคนมาช่วย อย่างนี้พวกเราจะได้ตรวจสอบได้ง่ายขึ้น”

“ขอรับ”

ถังลี่เฉิงวาดลวดลายแล้วจึงเขียนจดหมายไปพร้อมกัน ก่อนจะส่งให้ลูกน้อง

ถังจื่อหลิงเดินเข้ามาดึงชายเสื้อถังลี่เฉิง

“มีอะไรหรือ?” ถังลี่เฉิงเอ่ยถาม

“ออกไป”

“เจ้าอยากออกไปเที่ยวเล่นหรือ?”

“อื้อ”

ถังลี่เฉิงยกมือขึ้นลูบศีรษะถังจื่อหลิง “ได้ พวกเราจะไปประเดี๋ยวนี้”

“นายท่าน เรื่องที่ท่านให้พวกเราสืบหาคราวก่อนมีเบาะแสแล้วขอรับ” ลูกน้องของเขาเข้ามารายงาน “กรมกลาโหมที่นี่มีปัญหาจริง ๆ”

หลังจากได้ยินสิ่งที่ลูกน้องเอ่ย ถังลี่เฉิงก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ดังนั้น ผู้ที่พวกแม่นางหลิวต้องการสืบหาก็ถูกกรมกลาโหมควบคุมตัวไว้อย่างนั้นหรือ?”

“นายท่าน เรื่องนี้ไม่อาจเข้าไปเกี่ยวข้องได้นะขอรับ มังกรแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่อาจข่มงูเจ้าถิ่นได้ นับประสาอะไรกับเราที่ไม่ได้เป็นมังกรแข็งแกร่ง”

“ผู้ตรวจการหลินโจวเป็นคนมั่นคง ซื่อตรง ไม่ประจบสอพลอผู้ใดใช่หรือไม่?”

“ใต้เท้าท่านนั้นเป็นคนของท่านอ๋องลู่ เป็นขุนนางซื่อตรงเที่ยงธรรม ไม่ประจบสอพลอผู้ใด แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะควบคุมได้นะขอรับ!”

“ไม่ว่าจะควบคุมได้หรือไม่ อย่างน้อยก็ต้องส่งข่าวที่นี่ออกไป” ถังลี่เฉิงกล่าว “ก่อนอื่นเจ้าส่งคนไปหาผู้ตรวจการหลินโจว เล่าสถานการณ์ทางนี้ให้เขาฟัง”

ถังลี่เฉิงพาถังจื่อหลิงออกไปเที่ยวเล่น เมื่อนึกถึงเรื่องที่หลิวจิ่วจู๋ฝากฝังไว้จึงไปที่ร้านยาเพื่อถามถึงที่อยู่ของนาง หลังจากได้รู้ที่อยู่ของหลิวจิ่วจู๋จากร้านยาจึงไปเยี่ยมอีกครั้ง ทว่าประตูถูกลงกลอนจากด้านนอก เห็นได้ชัดว่าไม่มีผู้ใดอยู่บ้าน

“ท่านเป็นอะไรกับคนบ้านนี้?” จางซื่อบังเอิญเดินกลับบ้านพอดี เมื่อเห็นนายท่านผู้มั่งคั่งยืนอยู่หน้าประตูจึงเอ่ยปากถาม

ถังลี่เฉิงเอ่ยอย่างสุภาพ “ท่านป้า ไม่ทราบว่าคนบ้านนี้ไปที่ใดแล้ว? ข้าน้อยมีการค้ากับฮูหยินท่านนั้น อยากจะหารือเรื่องการค้ากับนางต่อ”

แววตาของจางซื่อเต็มไปด้วยความอิจฉา “ข้าไม่เห็นนาง นางทำการค้าอะไร ลูกค้าจะมาจากที่ใดกัน?”

เมื่อเห็นว่าสตรีนางนั้นไม่ตอบ ถังลี่เฉิงจึงไม่ต่อความยาวสาวความยืด ยกมือขึ้นประกบแล้วกล่าว “เช่นนั้นรบกวนแล้ว”

จางซื่อมองดูเงาร่างของถังลี่เฉิงแล้วถอนหายใจออกมา “หน้าตาราวกับจิ้งจอก ดังคาด ยั่วยวนบุรุษไปทุกหนทุกแห่งจริง ๆ ทำการค้าอะไร๊ ข้าว่าเป็นการค้าเนื้อหนังกระมัง! แถมยังบอกอีกว่าสามีเป็นเจ้าหน้าที่ทางการ เรื่องเหลวไหลทั้งเพ!”

หมู่บ้านสกุลหลิ่ว อิงซื่อพาฮั่วหลางหรือซ่งหลินเป่าลูกชายของนางมาสู่ขอแต่งงานที่สกุลซ่ง

ซ่งหลินเป่าเป็นพ่อค้าหาบเร่ ฝีปากเขาคมคายเพียงใด ขอเพียงเคยพบย่อมรู้ได้

เขาพบผู้ใดล้วนยิ้มแย้ม หน้าตาสุภาพเรียบร้อย ยามมองหยางชิงซือ สีหน้าของซ่งหลินเป่าเปี่ยมไปด้วยความรัก

“ญาติผู้น้อง พวกเราเติบโตมาด้วยกัน เจ้าล้วนรู้ดีว่าข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร หากญาติกันได้แต่งงานกัน ชีวิตนี้ข้าจะต้องปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแน่นอน ท่านอาก็คือมารดาแท้ ๆ ของข้า ข้าจะดูแลนางเหมือนอย่างแม่ของข้า”

สิ่งที่ซ่งซื่อต้องการก็คือคำพูดนี้

เพื่อภรรยาของเขาแล้ว หยางชวนถึงกับแยกบ้านกับนาง นั่นทำให้นางรู้สึกเหน็บหนาว นางใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนคิดว่าลูกชายของนางพึ่งพาไม่ได้ นางกลัวว่าจะไม่มีผู้ใดดูแลตนจนกระทั่งถึงวันตายจึงตั้งความหวังไว้ที่ลูกสาว หวังจะใช้ความสัมพันธ์ของนางหาลูกเขยดี ๆ สักคน

หยางชิงซือกลอกตา “ที่ควรพูดล้วนพูดไปเกือบหมดแล้ว ญาติผู้พี่ ท่านก็รู้นิสัยข้าดี หากท่านต้องการภรรยาที่ซื่อสัตย์และเชื่อฟังก็อย่าได้มายุ่งกับข้า ข้าวุ่นวายเพียงใด พวกท่านคงรู้กระมัง? เรื่องฉาวโฉ่ระหว่างท่านกับแม่หม้ายหยางหมู่บ้านสือโถว ในฐานะญาติผู้น้องของท่านข้าจะปิดหูปิดตา แต่หากท่านแต่งข้าเข้าบ้านจริง ๆ ดูเถอะว่า ข้าจะทำให้พวกท่านวุ่นวายจนไก่หมาไม่สงบหรือไม่”

สีหน้าของซ่งหลินเป่าแปรเปลี่ยนฉับพลัน เขาเหลียวมองไปรอบ ๆ ช้า ๆ แล้วกล่าวด้วยใจไม่เป็นสุข “ญาติผู้น้องเจ้ากำลังเอ่ยอะไร? ข้ามองออกแล้ว หากเจ้าไม่ต้องการแต่งงานกับข้าจริง ๆ เช่นนั้นพวกเรายังคงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเถอะ เพียงแต่ข้าอายุไม่ใช่น้อย ๆ ถึงวัยที่ต้องแต่งเมียแล้ว หากเจ้าไม่ยินดีแต่งให้ข้า เช่นนั้นเงินก็ต้องคืนให้ อย่างนี้ข้าจึงจะมีเงินไปสู่ขอเจ้าสาว”

“หลินเป่า ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ได้กล่าวกันดิบดีแล้วหรือ?” ซ่งซื่อได้ยินดังนี้ก็เริ่มกังวล

“ท่านอา ข้าไม่อยากฝืนใจญาติผู้น้อง”

“ฝืนใจที่ใดกันเล่า? นางแต่งให้เจ้าได้ นั่นก็เป็นโชคดีที่ได้รับไปชั่วชีวิตแล้ว”

หยางชิงซือกล่าวเย้ยหยัน “ท่านแม่ชื่นชมเขาเพียงนี้ เช่นนั้นท่านก็แต่งให้เขาเสียสิ”

ซ่งซื่อได้ยินดังนั้นก็โกรธมาก นางเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดลงบนหน้าหยางชิงซือ