สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1151

บทที่ 1151 ตอนพิเศษ (47/2)

บทที่ 1151 ตอนพิเศษ (47/2)

หยางชิงซือเตรียมจะหลบ ทว่าก่อนที่นางจะได้หลบก็มีคนคว้าแขนของซ่งซื่อไว้ ไม่ยอมให้นางตบลงไป

“ซู่เกินกลับมาแล้ว!”

“ไอหยา นี่ไม่ใช่จงซู่เกินหรือ? เจ้าไม่ได้บอกว่าจะเป็นขุนนางหรือ? ตอนนี้เป็นขุนนางแล้วหรือไม่?”

“ซู่เกิน ก่อนหน้านี้ไม่นานคนโกหกผู้หนึ่งปรากฏตัวออกมา เจ้าไม่ได้พบคนโกหกนั่นกระมัง? เจ้ารีบเล่าให้เราฟังเร็วเข้า เจ้าไปเป็นทหารแล้วจริง ๆ หรือ? ครั้งนี้กลับมาหาคนใช่หรือไม่?”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องหาคน สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยนไป โดยเฉพาะบุรุษในหมู่บ้านที่เกือบจะถูกหลิ่วจินเปยหลอกไป ‘ขาย’ พวกเขาแต่ละคนล้วนมองจงซู่เกินอย่างหวาดระแวง

หยางชิงซือเห็นจงซู่เกิน ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

นับแต่จงซู่เกินจากไป หยางชิงซือมักจะสะดุ้งตื่นจากความฝัน บางทีอาจเป็นเพราะนางคิดทั้งวันทั้งคืน นางจึงมักจะฝันว่าจงซู่เกินสภาพไม่ดีนัก ทุกครั้งที่นางมีความฝันเช่นนี้ นางจะหลบอยู่เพียงลำพังเพื่อไม่ให้ผู้อื่นรู้ความคิดของนาง

จงซู่เกินมองซ่งซื่ออย่างเย็นชา “นางเป็นลูกสาวของท่านไม่ผิด แต่ถึงแม้จะเป็นผู้ให้กำเนิดก็ไม่มีเหตุผลให้ทุบตีนางอยู่ร่ำไป”

“เจ้าบอกเองว่านางเป็นลูกสาวของข้า ข้าอยากจะทุบตีลูกสาวตนเองอย่างไรก็จะทุบตีอย่างนั้น เจ้ามาแส่อะไร!” ซ่งซื่อเยาะเย้ย

“ท่านป้า ตอนนี้ข้าแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนแล้ว บางทีอาจควบคุมกำลังของตนเองไม่ได้ เผลอไปทำร้ายผู้อื่นเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ท่านป้าเห็นข้าเติบใหญ่มา คงรู้จักนิสัยของข้า คิดว่าคงเข้าใจกระมัง?”

อิงซื่อเปิดปากขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดัน

“เอาละ ข้าว่านะน้องสามี เจ้าก็เห็น ลูกสาวของเจ้าน่าทึ่งยิ่งนัก นางมีคนรักผู้หนึ่งแล้ว สตรีเช่นนี้ไม่อาจแต่งเข้าบ้านเราได้ ไม่เช่นนั้น ไม่รู้ว่าลูกชายข้าที่ต้องออกไปทำการค้าบ่อย ๆ จะได้สวมหมวกเขียวเพียงใด”

“ท่านแม่ อย่าได้กล่าวเช่นนั้น ญาติผู้น้องไม่ใช่คนเช่นนั้น ญาติผู้น้องกับพี่ใหญ่จงรักกัน ทุกคนในหมู่บ้านล้วนรู้ดี พวกเราไม่อาจแยกผู้อื่นจากกันได้” ซ่งหลินเป่ากล่าว “เพียงแต่ เงินนั้น…”

กล่าวกันตามตรง สตรีน่ะ ไม่ได้มีเพียงหยางชิงซือผู้เดียว ตอนแรกเขาเห็นว่าหน้าตาหยางชิงซือไม่เลว อีกทั้งซ่งซื่อยังรับมือได้ง่าย หากควบคุมซ่งซื่อได้ นั่นไม่เท่ากับควบคุมหยางชิงซือได้หรือ เขาจึงต้องการให้งานแต่งนี้เกิดขึ้น

ทว่าตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว หยางชิงซือแข็งกร้าวเกินไปจริง ๆ การแต่งงานกับสตรีเช่นนี้รังแต่จะทำให้ครอบครัวระส่ำระสาย

จุดประสงค์ของเขามีเพียงต้องการเงินคืน

ซ่งซื่อเหลือเงินเพียงไม่กี่ตำลึง

ยามนี้หากอยากให้นางคืนเงินกลับไป นั่นเท่ากับต้องการชีวิตนางแล้ว

“ข้าไม่มีเงิน”

“บ้านของเจ้าเล่า…”

ซ่งซื่อมองพวกเขาอย่างหวาดระแวง “หากให้บ้านนี้แก่พวกท่านไป พวกเราจะไปอยู่ที่ใด? ไม่ได้การ ข้าให้ไม่ได้”

หยางชิงซือเอ่ย “นี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้าแล้ว เช่นนั้น ข้าไปได้แล้วกระมัง?”

“ชิงซือ…” ซ่งซื่อดึงหยางชิงซือไว้ “เจ้าจะไม่สนใจแม่ไม่ได้นะ!”

หยางชิงซือพยายามสะบัดตัวออก “ท่านแม่ เรื่องที่ท่านก่อ ท่านยังคงจัดการเองเถอะ! ครอบครัวอื่นล้วนเป็นพ่อแม่กำบังลูกจากลมฝน ข้ากับท่านพี่ไม่ได้คาดหวังให้พวกท่าน คนแก่สองคนทำอะไร เพียงขอร้องพวกท่านว่า อย่าได้สร้างความเดือดร้อนให้เราอีกเลย”

สิ้นคำ นางก็จูงจงซู่เกินสาวเท้าออกไป

จงซู่เกินกลับมาแล้ว หินก้อนใหญ่ในใจนางถูกยกออกไป ยามนี้นางมีคำถามมากมายที่จะถามเขา ไม่มีความสนใจที่จะอยู่พัวพันกับพวกเขาอีก

เมื่อจงซู่เกินเห็นสีหน้าเยือกเย็นของหยางชิงซือ เขาก็รู้สึกผิด

เขาบอกตนเองว่า ในสถานการณ์นี้เขาไม่ควรมาพบนาง ทางที่ดีที่สุดคืออยู่ให้ห่างจากนาง อย่างไรก็ตามเมื่อได้รับโอกาสพักผ่อนจากลู่ฉาวจิ่ง เขาจึงอยากกลับบ้านมาหาครอบครัว พอกลับมาถึงหมู่บ้านก็ได้ยินข่าวว่าหยางชิงซือถูกบังคับให้แต่งงาน เขาจะทนได้อย่างไร? จึงตามชาวบ้านมาดู แล้วก็เป็นดังคาด…