สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1152

บทที่ 1152 ตอนพิเศษ (48/1)

บทที่ 1152 ตอนพิเศษ (48/1)

จงซู่เกินมองเงาร่างหยางชิงซือเดินจากไป

เขาขยุ้มผมอย่างหงุดหงิด

ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?

แน่นอนว่าเขาอยากแต่ง!

เพียงแต่ ตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เดิมทีก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร

ลู่เจ๋อ!

ใช่! ต้องไปถามลู่เจ๋อ

อีกฝ่ายมักจะมีวิธีอยู่เสมอ ในยามนี้มีเพียงเขาที่ช่วยได้แล้ว

จงซู่เกินกลับไปที่บ้านเพื่อใช้เกวียนบึ่งกลับไปที่ ‘ค่ายทหาร’ อย่างใจจดใจจ่อ

“ลู่เจ๋อ… นายร้อยลู่…” จงซู่เกินสอดส่ายสายตามองหาลู่เจ๋อ

ตอนที่เขาพบอีกฝ่าย ลู่เจ๋อกำลังอาบน้ำอยู่ในแม่น้ำ

ที่ค่ายเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก ถึงแม้ลู่เจ๋อจะอยาก ‘เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม’ ก็ไม่สามารถปล่อยให้ตนเองหมักหมมเหงื่อไคลต่อไปได้ แน่นอนว่าการดูแลตนเองนี้ย่อมเป็นไปตามความเหมาะสม

“ร้อนรนถึงเพียงนี้ เกิดอะไรขึ้นหรือ?” ชายหนุ่มขึ้นมาจากน้ำ

“เกิดเรื่องแล้ว”

“เจ้าไม่ได้กลับบ้านหรือ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้าน? จิ่วเอ๋อร์นาง…”

“ฮูหยินของเจ้าสบายดี เป็นทางข้าที่เกิดเรื่องแล้ว”

จงซู่เกินเล่าเหตุการณ์ให้ฟังคร่าว ๆ

“เจ้าว่าตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ข้าจะกล้าแต่งกับชิงซือได้อย่างไร? หากเกิดอะไรผิดพลาด นั่นไม่เท่ากับเป็นการทำร้ายนางหรือ? ตอนนี้ข้าก็เป็นเช่นนี้…”

“แต่งเสียเถอะ!” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “เจ้าเพียงแค่แต่งก็สิ้นเรื่องแล้ว ข้าไม่มีทางปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

“พูดเสียน่าฟัง ตอนนี้สถานการณ์ของเราเป็นอย่างไรเจ้าไม่รู้หรือ? ตั้งแต่แรกข้าก็ไม่กล้าเล่าความจริง ไม่เช่นนั้นคงอยู่ที่หมู่บ้านต่อไม่ได้แล้ว”

“เจ้าเพียงแค่แต่งกับแม่นางหยาง ข้าไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องกับเจ้าอย่างแน่นอน ส่วนเรื่องอื่น ภายหน้าย่อมมีวิธีจัดการ เจ้าเพียงแค่ต้องติดตามข้า ทำตามที่ข้าบอกก็พอ”

“คนเหล่านั้นที่ถูกจับกลับมา ตอนนี้เกลียดพวกเราเข้ากระดูกดำ” จงซู่เกินนึกถึงคนที่ถูกจับกลับมา

เดิมทีเป็นจงซู่เกินที่ช่วยพวกเขาหลบหนี พวกเขาควรจะซาบซึ้งในน้ำใจ ทว่าบัดนี้ลู่ฉาวจิ่งจับคนเหล่านั้นกลับมาอีกครั้ง บุญคุณแต่เดิมหมดสิ้นลงแล้ว ตอนนี้จึงกลายมาเป็นศัตรูกัน

จงซู่เกินสามารถเข้าใจพวกเขาได้

หากไม่หลบหนี พวกเขาจะได้รับการปฏิบัติไม่แตกต่างจากผู้อื่น แม้ว่าจะถูกทุบตีก็ยังเป็นอะไรที่เคยชิน บัดนี้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว หลังจากหลบหนีไปได้ครั้งหนึ่ง ข้อเท้าของพวกเขาถูกล่ามโซ่ไว้ ได้กินอาหารที่แย่ที่สุด หากหยุดพักแม้เป็นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ ก็จะถูกทุบตี

จงซู่เกินไม่เพียงแต่ไม่ถูกลงโทษ แต่ยังกลายเป็นเจ้าหน้าที่ทางการมาเป็นคนควบคุมดูแลพวกเขา

ทุก ๆ วันเมื่อเห็นจงซู่เกิน พวกเขาจะมีสีหน้าดี ๆ ได้อย่างไร? นับประสาอะไรกับสีหน้าดี ๆ หากพวกเขาลุกขึ้นต่อต้านได้ คงพุ่งเข้ามาทุบตีฉีกทึ้งจงซู่เกินเป็นชิ้น ๆ นานแล้ว

“นี่เพียงชั่วคราวเท่านั้น”

“เจ้ามีแผนอะไรใช่หรือไม่?”

“ตอนนี้กำลังพูดเรื่องเจ้าจะไปแต่งภรรยาไม่ใช่หรือ? เจ้ายังอยากแต่งอยู่หรือไม่?”

“อยาก เพียงแต่…”

“ไม่มีเพียงแต่อะไรทั้งสิ้น เจ้าลองใคร่ครวญดูเถอะ หากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก อีกทั้งเจ้ายังอยู่ไกลบ้าน หากแม่นางหยางแต่งงานแล้วจริง ๆ เจ้าจะเสียใจภายหลังหรือไม่?”

“เสียใจ”