สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1153

บทที่ 1153 ตอนพิเศษ (48/2)

บทที่ 1153 ตอนพิเศษ (48/2)

พี่สะใภ้หยางมองดูเด็กน้อยในอ้อมแขนแล้วกล่าว “เจ้าเด็กคนนี้โชคดีจริง ๆ ได้พบอาที่ดีเช่นนี้ โตขึ้นเจ้าจะต้องกตัญญูรู้คุณกับท่านอารู้หรือไม่?”

หลิวจิ่วจู๋อาศัยอยู่ที่บ้านของหยางชวน ในห้องเดียวกันกับหยางชิงซือ

วันรุ่งขึ้น หยางชิงซือรอตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายก็ยังไร้วี่แววของจงซู่เกิน

นางหยิบตะกร้าขึ้นมาแล้วเอ่ยกับหลิวจิ่วจู๋ “พวกเราไปเก็บสมุนไพรกันเถอะ!”

นางไม่อยากรออยู่ที่บ้านแล้ว

หลิวจิ่วจู๋เข้าใจความทุกข์ของสหายจึงกล่าว “ได้ ข้ากำลังขาดสมุนไพรพอดี”

พี่สาวน้องสาวทั้งสองอยู่บนภูเขาเป็นเวลาสองชั่วยาม เฝ้าชมพระอาทิตย์ตกดิน

หลิวจิ่วจู๋หันกลับมามองหยางชิงซือที่นั่งยอง ๆ เหม่อลอยอยู่อย่างนั้น

“ชิงซือ ไม่เช่นนั้น พวกเราลงเขาเถอะ?”

หยางชิงซือยิ้มน้อย ๆ “เอาสิ!”

เวลาเหลือไม่มาก ควรได้คำตอบแล้ว

นางหยางชิงซือแต่ไรมาไม่เคยเป็นคนดื้อดึง ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร นางล้วนยอมรับได้

ทันทีที่ลงมาถึงตีนเขา ชาวบ้านเห็นหยางชิงซือแล้วต่างก็มีสีหน้าแปลก ๆ

“ชิงซือ เจ้าอย่าโมโหไปเลยนะ!”

“ป้าอวี๋ มีเรื่องอะไรหรือ?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถาม

“โถ่เอ๊ย จงซู่เกินเจ้าเด็กคนนั้นไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป เขาพาแม่นางสวยหยาดเยิ้มราวบุปผาดุจหยกเนื้อดีผู้หนึ่งกลับมา บอกว่าต้องการแต่งงานกับนาง”

หยางชิงซือสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

หลิวจิ่วจู๋พยุงนางไว้ได้ทันเวลา

“ชิงซือ ตอนนี้จงซู่เกินเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแล้ว ทุกเดือนหาเงินได้เดือนละสิบตำลึง! บุรุษก็เช่นนี้ มีเงินแล้วก็เปลี่ยนไป เจ้าอย่าได้เก็บไปใส่ใจ อย่างไรใต้หล้าก็ไม่ได้มีบุรุษเพียงผู้เดียว”

“จู๋จือ พวกเราไปกันเถอะ” หยางชิงซือเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชา

คนในหมู่บ้านเห็นนางเดินจากไปแล้ว คำพูดเหน็บแนมประชดประชันทุกรูปแบบที่บ่งบอกว่ายินดีปรีดาในความทุกข์ของผู้อื่นจึงดังขึ้นอีกครั้ง

“สมแล้ว! นังเด็กผู้นี้เย่อหยิ่งทะนงตนเกินไป ข้าว่านะ เจ้าเด็กสกุลซ่งผู้นั้นไม่เลวเลย ผู้อื่นเขาเป็นพ่อค้าหาบเร่ หาเงินได้มากมาย! อีกทั้งพวกเขายังเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ญาติกันแต่งงานกันมีอะไรไม่ดี? นางยังก่อเรื่องวุ่นวายถึงเพียงนั้น ไม่ไว้หน้าสกุลซ่งแม้แต่น้อย จงซู่เกินเจ้าเด็กคนนั้นแต่ก่อนโง่ปานใด ตามติดนางเป็นลูกกะจ๊อกทั้งวี่ทั้งวัน นางก็หาได้เกรงใจไม่ สั่งการผู้อื่นเขาไปทั่ว…”

“ชิงซือ อย่าไปสนใจพวกเขา” หลิวจิ่วจู๋รู้จักหญิงปากยืดปากยาวพวกนั้นดี อย่างไรคนที่เผชิญความทุกข์จากสตรีเหล่านั้นมาก่อนหน้านี้ก็คือนาง “ข้าจะไปถามพี่ซู่เกินว่าเกิดอะไรขึ้น จากความเข้าใจของเราที่มีต่อพี่ซู่เกิน ถึงแม้เขาจะมีแผนการอื่นก็ไม่มีทางจงใจปล่อยให้เจ้าต้องสงสัยอย่างแน่นอน หากเขาไม่อยากแต่งงานก็สามารถบอกเจ้าตรง ๆ ไม่จำเป็นต้องตัดขาดไม่เป็นแม้แต่สหายกันเช่นนี้”

“ไม่ต้องถาม ไม่มีอะไรให้ถามแล้ว” หยางชิงซือเอ่ย

ขณะเดินผ่านประตูบ้านจงซู่เกิน นางได้ยินเสียงหัวเราะเฮฮาดังมาจากข้างใน หยางชิงซือพลันเม้มริมฝีปากแน่น

“ซู่เกิน ในที่สุดเจ้าก็ทำให้แม่หมดห่วงเสียที” ป้าจงกล่าว “แม่นางซู่ซู่ผู้นี้เป็นคนที่ใดหรือ?”

“ข้า…”

หยางชิงซือแค่นเสียงหึแล้วสาวเท้าฉับ ๆ จากไปทันที

“พี่ชิงซือ พี่ชิงซือ…” เด็กน้อยในหมู่บ้านวิ่งเข้ามาหา

หยางชิงซือนั่งคุกเข่าลงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “น้องชายมีอะไรหรือ?”