สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1154

บทที่ 1154 ตอนพิเศษ (49/1)

บทที่ 1154 ตอนพิเศษ (49/1)

ป้าจงร้องห่มร้องไห้โวยวายไม่หยุดว่าจะแขวนคอตายที่บ้าน คนทั้งหมู่บ้านจึงแห่กันมาดู

เมื่อไม่กี่วันก่อนนางโอ้อวดมากเพียงใด ตอนนี้นางก็อับอายมากเพียงนั้น

จงซู่เกินตัดสินใจแน่วแน่ที่จะแต่งกับ ‘ซู่ซู่’ ผู้นั้น ชาวบ้านจึงเล่าลือกันไปต่าง ๆ นานา

ป้าจงฟังคนยืนพูดไม่ปวดเอว*[1] พวกนั้นแล้วก็เริ่มมีปากเสียง สตรีพวกนั้นถึงกับพูดว่า ‘แม้เป็นบุรุษก็ถือเป็นลูกสะใภ้เช่นกัน จงซู่เกินชอบก็ใช้ได้แล้ว’ และอื่น ๆ อีกมากมาย จากที่ป้าจงได้ยิน เห็นได้ชัดว่าพวกนางกลัวโลกจะวุ่นวายโกลาหลไม่พอจึงจงใจราดน้ำมันบนกองเพลิงให้ครอบครัวของนาง

“หากรู้ว่าจะมีวันนี้ เหตุใดตอนนั้นจึงทำเช่นนั้นเล่า” อวี๋ซื่อพูดพลางแทะเมล็ดแตงโม “เมื่อก่อน ซู่เกิน เจ้าเด็กคนนั้นพึงใจหยางชิงซือ นางก็ขวางเขา ตอนนี้ดีนัก เขาไม่ชอบสตรีเปลี่ยนมาชอบบุรุษแล้ว ในความคิดข้า ซู่เกิน เจ้าเด็กนั่นซื่อจะตาย เพราะถูกมารดาบีบบังคับ ผู้นี้มิเข้าตาผู้นั้นมิพอใจ เขาเลยหาบุรุษสักคนมาแทน อย่างไรแม่เขาก็ไม่ชอบสตรีอยู่แล้ว”

“ป้าอวี๋ ใช้ได้นี่นา ช่างสำบัดสำนวนเสียจริง” สตรีข้าง ๆ เอ่ย “ท่านรู้หนังสือถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด? ข้าไม่เคยได้ยินคำพวกนี้มาก่อนเลย”

“เมื่อไม่กี่วันก่อนลูกเขยชวนข้าไปฟังงิ้วในเมือง นั่นเป็นบทเพลงที่ร้องในงิ้วเชียวนะ ลูกเขยข้าเล่าเรียนมา อีกทั้งยังทำงานเป็นคนทำบัญชีอยู่ในเมือง พวกเจ้าก็รู้ ”

“ยังเป็นท่านที่โชคดี ลูกชายลูกสะใภ้กตัญญูรู้คุณ ลูกสาวกับลูกเขยก็กตัญญูเช่นกัน ไม่เหมือนบางคน ครอบครัวดี ๆ ครอบครัวหนึ่งถูกนางบงการจนไก่บินวัวกระโดดแล้ว…”

“สุนัขกระโดดต่างหาก”

“ไม่ต่างกันหรอก อย่างไรก็หมายความเช่นนั้น”

ป้าจงหวาดหวั่นอยู่เป็นทุนเดิม ยามนี้สตรีในหมู่บ้านต่างจับจ้องมาที่บ้านนางเพื่อรอชมละคร พวกนางดูละครติดต่อกันหลายวันแล้ว แถมยังมาพึมพำใกล้ ๆ หูนาง ช่างเกะกะสายตาเสียจริง

นางคว้าไม้กวาดข้าง ๆ ไล่ตีสตรีเหล่านั้น แผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด “นังหญิงสารเลวพวกนี้ มารดายังไม่ถึงคราวให้พวกเจ้ามาวิจารณ์มั่ว ๆ ออกไป๊ ไสหัวไปจากที่นี่ประเดี๋ยวนี้!”

“โอ๊ย ระวังหน่อย นี่เป็นเสื้อใหม่ข้านะ!” สตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้น “ลูกสะใภ้ของข้าซื้อมาให้ ราคาแพงเชียวละ ไอหยา ลูกสะใภ้ของพี่สะใภ้จงคงมิได้เอาใส่ใจเพียงนั้น อย่างไรเสียบุรุษน่ะ…”

สตรีข้าง ๆ ต่างก็หัวเราะร่วน ป้าจงยิ่งโกรธมากขึ้นเพียงใดพวกเขาก็ยิ่งตื่นเต้นยินดีเพียงนั้น อย่างไรเสียไม่กี่วันก่อนป้าจงก็ล่วงเกินคนไปไม่น้อย

จงซู่เกินเดินออกมาแล้ว

ซู่ซู่ผู้นั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นแบบบุรุษ คนงามผู้หนึ่งกลับกลายเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแทน

ชายหนุ่มผู้นี้หน้าตาสะสวย หากไม่ถูกคนเห็น ‘ร่างกายที่แท้จริง’ เกรงว่าจะไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นความแตกต่างของเขา

“ซู่เกิน เจ้ายังจะทำเรื่องเหลวไหลอยู่อีกหรือ!” หลินซื่อลูกสะใภ้คนโตของจงซื่อกล่าว “ท่านแม่ถูกเจ้าทำให้โกรธจนป่วยแล้ว”

“แยกบ้านเถอะ!” จงซู่เกินกล่าว “ภายหน้าพวกเราอยู่ใครอยู่มัน พวกท่านไม่ต้องห่วงว่าข้าจะทำให้ขายหน้า พวกเราจะใช้ชีวิตของเราเอง จะไม่ทำให้พวกท่านอับอายอีกต่อไป”

“ซู่เกิน เจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้” หลินซื่อไม่พอใจ “ท่านพ่อท่านแม่ยังอยู่ ผู้ใดจะแยกบ้านกัน?”

“พี่หยางชวนก็มิใช่แยกบ้านแล้วหรือ? ถึงแม้ท่านพ่อกับท่านแม่จะยังอยู่ แต่นี่เป็นสถานการณ์พิเศษย่อมต้องจัดการเป็นกรณีพิเศษ” จงซู่เกินเอ่ย “ยิ่งกว่านั้น ไม่ใช่พวกท่านคิดว่าข้าทำให้พวกท่านขายหน้าหรือไร? ตอนนี้ข้าก็คิดแก้ปัญหาเพื่อพวกท่านเช่นกัน”

จงซู่เกินตอนนี้มีเบี้ยเลี้ยงสิบตำลึงเงิน ก่อนหน้านี้หลินซื่อไม่เคยคิดจะแยกบ้าน ตอนนี้ยิ่งไม่คิดจะแยกบ้านเข้าไปใหญ่