สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1155

บทที่ 1155 ตอนพิเศษ (49/2)

บทที่ 1155 ตอนพิเศษ (49/2)

“ข้าจะตามท่านไปดู” ซู่ซู่ กล่าว

“เจ้าจะไปทำอะไร?” ป้าจงไม่พอใจ “นั่นไม่เท่ากับสร้างปัญหาให้แม่นางบ้านอื่นเขาหรือ?”

“ใช่ หมู่นี้เรื่องของเราฮือฮาไปทั่ว หยางชิงซืออาจไม่เต็มใจแต่งให้ เอาอย่างนี้ เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ หากทางนั้นปฏิเสธการแต่งงาน ข้าจะพาเจ้ากลับไปค่ายทหาร ภายหน้าพวกเราก็ใช้ชีวิตอยู่ทางนั้น”

ป้าจงกังวลว่าจงซู่เกินจะกลับคำพูด เมื่อได้ยินว่าเขาจะตามแม่นางปลอมผู้นั้นไปที่ค่ายทหารก็รีบพาไปขอแต่งงานทันที

เพียงแต่เพราะรีบร้อนจึงไม่ได้เตรียมสิ่งใดมา การขอแต่งงานเช่นนี้ขาดความจริงใจอยู่บ้าง ยังดีที่คนในชนบทไม่ได้พิธีรีตองเพียงนั้น ขอเพียงพวกเขาให้เงินมากพอ เรื่องอื่น ๆ ล้วนละเลยได้

ซ่งซื่อแบกถังน้ำกลับบ้าน

พอเข้าไปในลานบ้าน เท้าก็ลื่นไถล ถังบนไหล่หล่นลงกับพื้นทันที น้ำในถังสาดกระจายเต็มพื้น ถังก็แตกแล้ว

ซ่งซื่อนั่งลงกับพื้นส่งเสียงร้องโอดโอย

เมื่อก่อนงานหนักที่บ้านล้วนเป็นหยางชวนทำ งานละเอียดอ่อนเป็นหยางชิงซือทำ ลูกสะใภ้ก็เป็นคนขยันขันแข็ง ดังนั้นจึงมีคนดูแลเรื่องภายในบ้านและนอกบ้าน นางจึงไม่จำเป็นต้องกังวล บัดนี้แยกบ้านแล้ว ลูก ๆ ไม่ยินดีติดตามพ่อแม่ แถมนางยังติดหนี้ครอบครัวเดิมอีก หยางฟู่ผู้ที่ซื่อสัตย์มาแต่ไหนแต่ไรเริ่มตำหนิภรรยาผู้นี้แล้ว หากนางยังไม่ทำงาน เกรงว่าคงจะไม่มีอาหารกินเสียด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม ไม่นานนางก็ทนคืนวันเช่นนี้ต่อไปไม่ไหว

ซ่งซื่อเริ่มเสียใจแล้ว นางไม่ควรแยกบ้าน ไม่ควรบีบให้ลูกสะใภ้ออกไปเลย

ลูกสะใภ้ของนางยังเยาว์วัย ขอเพียงสามารถให้กำเนิดได้ อีกไม่กี่ปีนางก็จะมีหลานชายตัวอ้วนให้ เหตุใดเรื่องนี้จึงพลาดไปได้นะ? ตอนนี้คิดจะเกลี้ยกล่อมพวกเขากลับมาย่อมไม่ง่ายดาย ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือนางยังไปทำให้พวกเขาขุ่นเคืองมากขึ้นอีก!

“นี่มันอะไร?” หยางฟู่เดินแบกฟืนเข้ามา เขาเกือบลื่นล้มเพราะคราบน้ำบนพื้นแล้ว

โชคดีที่เขารักษาการทรงตัวได้ถึงได้ไม่ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับภรรยา

“ข้าหกล้ม” ซ่งซื่อกล่าว “สามี ท่านว่าลูกชวนจะทิ้งพวกเราไว้เพียงลำพังโดยไม่สนใจไยดีจริง ๆ หรือ?”

หยางฟู่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าถามข้า ข้าจะถามผู้ใด? เจ้าไปถามลูกคนดีของเจ้าเองเถอะ”

“ลูกชวนซื่อสัตย์มาตั้งแต่เด็ก หากเขาไม่แต่งกับคนเจ้าปัญหาผู้นั้นย่อมไม่แยกบ้านกับเรา เราเป็นพ่อแม่แท้ ๆ ของเขา ลูกชายจะไม่ฟังพ่อแม่แต่ไปฟังภรรยาได้อย่างไร?”

เท้าของนางลื่นไถลล้มลงกับพื้น

“อูย…”

ซ่งซื่อรีบเข้าไปช่วย “พี่สะใภ้หลี่ เจ้าไม่ได้เป็นอะไรกระมัง?”

ป้าหลี่จับเอวด้านหลังแล้วกล่าวด้วยความโมโห “เจ้าว่าข้าบาดเจ็บหรือไม่เล่า? พวกเจ้าทำอะไรกัน? เหตุใดบ้านมีน้ำเจิ่งนองอยู่เต็มพื้น? อู๊ยยยยย เอวของข้า เกรงว่าข้าคงอายุขัยน้อยลงไปหลายปีแล้ว”

“ขออภัย ๆ พวกเราก็ไม่ระมัดระวังเช่นกัน เมื่อครู่ท่านบอกว่าเกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องอะไรหรือ?”

“ข้าจะบอกพวกเจ้า…” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เอวของป้าหลี่ก็ไม่เจ็บอีกต่อไป แม้กระทั่งซ่งซื่อจะพยุง นางยังปฏิเสธ ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยไฟแห่งการนินทาที่ลุกโชน “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้…”

ซ่งซื่อกำลังรอฟังแต่ป้าหลี่กลับพูดสองประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จู่ ๆ นางก็เริ่มหมดความอดทน

“เกี่ยวข้องกับสกุลจงใช่หรือไม่?” ซ่งซื่อคาดเดาออกไปโต้ง ๆ

“ใช่ ๆ เกี่ยวกับบ้านพวกเขา”

“ใช่แต่ก็ไม่ใช่” ป้าหลี่ส่ายหัว “ข้าขอบอกพวกเจ้า เรื่องนี้น่าตื่นเต้นจริง ๆ เมื่อครู่นี้…”

ป้าหลี่เล่าไปเรื่อย ๆ ว่าจงซื่อเอะอะก็ร้องไห้ เอะอะก็โวยวาย เอะอะก็จะผูกคอตาย นางกอดต้นขาของจงซู่เกินขอร้องไม่ให้แต่งงานกับบุรุษ ต่อรองกับจงซู่เกินให้จงซู่เกินแต่งงานกับแม่นางสกุลหยาง

ซ่งซื่อฟังอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็จับประเด็นสำคัญได้

“แต่งงานกับแม่นางบ้านข้าหรือ?”