สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1159

บทที่ 1159 ตอนพิเศษ (53)

บทที่ 1159 ตอนพิเศษ (53)

“ถึงแล้ว” จงซู่เกินปล่อยหยางชิงซือลง

หยางชิงซือมองดูต้นอ้อที่อยู่ตรงหน้าแล้วกล่าวด้วยความโมโห “เหตุใดเจ้าจึงพาข้ามาที่นี่กลางดึก? น่าขนลุกขนชันพาให้คนกลัวจะตายไป”

“เจ้าหลับตาลงก่อน” จงซู่เกินเอ่ย

หยางชิงซือมองเขาอย่างสงสัย “จักเล่นอะไรกันแน่?”

“เจ้าหลับตาลงก่อนเถอะ”

หยางชิงซือยอมหลับตาลง

“เสร็จหรือยัง?”

เสียงหนึ่งดังขึ้น นางได้ยินเพียงเสียงแปลก ๆ

“เสร็จแล้ว” จงซู่เกินกล่าว

หยางชิงซือลืมตาขึ้นมา

ท้องฟ้าเต็มไปด้วย ‘ดวงดาว’ ที่บินออกมาจากต้นกก เป็นจุดเล็ก ๆ สวยงามยิ่ง ราวกับแสงประกายของดอกไม้ไฟ ทว่างดงามยิ่งกว่าดอกไม้ไฟเสียอีก

“เจ้าทำได้อย่างไร?” หยางชิงซือยกมือขึ้นปิดปาก น้ำเสียงของนางแหบแห้ง

จงซู่เกินมองนางแล้วเอ่ยเบา ๆ “ข้าบังเอิญพบเช่นกัน อันที่จริงวันนี้ข้าไม่รู้ว่าจะได้เห็นทิวทัศน์งดงามเช่นนี้หรือไม่ ข้าคอยมาดูเรื่อย ๆ จึงพบว่าพวกมันอยู่ที่นี่ตลอดเลยตัดสินใจว่าจะพาเจ้ามาดูวันนี้ หากวันนี้พวกมันไม่อยู่ที่นี่ ข้าจะหาโอกาสอีกครั้ง แต่ข้าจะต้องให้เจ้าได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของที่นี่อย่างแน่นอน”

“เจ้าเก่งเรื่องทำให้เด็กผู้หญิงมีความสุขถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ข้าไม่หล่อเหลา อีกทั้งยังไม่ได้มีความสามารถเท่าลู่เจ๋อ ไม่ได้เก่งทั้งบู๊ทั้งบุ๋นอย่างเขา ยิ่งไม่รู้ว่าจะทำให้สตรีมีความสุขได้อย่างไร ข้าเพียงแค่อยากดีต่อเจ้า ดีต่อเจ้าจากใจ เรื่องอื่นข้าไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร”

“เจ้าโง่ เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว” หยางชิงซือเข้าไปกอดเอวของเขา “ซู่เกิน เจ้าจะดีกับข้าตลอดไปได้หรือไม่?”

จงซู่เกินชะงักไปครู่หนึ่ง

ในอนาคตเขาไม่รู้ว่าต้องเผชิญกับอะไร อีกทั้งยังไม่มีความมั่นใจที่จะกล่าวออกไป

หยางชิงซือหยิกเนื้อนุ่มรอบเอวเขาพลางเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “เจ้ายังลังเลอยู่อีกหรือ? หรือที่เจ้าทำทุกอย่างวันนี้ก็เพื่อปลอบข้า?”

“ไม่ใช่ ข้าเพียงกังวลว่าจะเกิดเรื่องกับตน…”

“ถุย…” หยางชิงซือตีท้องเขาเบา ๆ “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร? วันนี้เป็นคืนแต่งงานของเรา เจ้าไม่พูดเรื่องน่าฟัง แต่กลับพูดเรื่องไม่เข้าหูเหล่านี้”

“ขอเพียงข้ายังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน ข้าก็จะดีต่อเจ้า”

“เช่นนั้นเจ้าจะมีชีวิตยืนยาว”

“อืม”

“พวกเรากลับบ้านเถอะ ทุกอย่างที่นี่ก็เห็นแล้ว ข้าเหนื่อย อยากพักเร็ว ๆ” หยางชิงซือกล่าวด้วยน้ำเสียงเขินอาย “อีกอย่าง เท้าข้ายังเจ็บอยู่เจ้าต้องแบกข้ากลับ”

“แน่นอนว่าต้องแบก หากเจ้าคิดจะเดินกลับเองข้าย่อมไม่มีความสุขแล้ว!”

หลิวจิ่วจู๋เห็นว่าเรื่องระหว่างหยางชิงซือกับจงซู่เกินเรียบร้อยแล้วจึงกลับเข้าเมือง

หลังจากกลับเข้ามาในเมืองก็ได้ยินว่าคุณชายถังผู้นั้นมาหา นางจึงไปสอบถามที่ร้านผ้าไหมของเขา

“เจ้านายเราไม่อยู่ขอรับ”

“เช่นนั้นเขาจะกลับมาเมื่อไหร่?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถาม

“ตอนนี้ยังไม่รู้ขอรับ เจ้านายเราหาตัวน้องสาวที่หายไปนานพบแล้วจึงอยากพาน้องสาวกลับไปบ้านเกิด เกรงว่าในระยะเวลาสั้น ๆ นี้จะยังไม่กลับมาขอรับ”

“เช่นนั้นก็แล้วไปเถิด” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ข้าได้ยินว่าเขามาหาข้าจึงอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรหรือไม่เท่านั้น”

“อันที่จริงเป็นคุณชายน้อยที่อยากเล่นกับท่านขอรับ” ผู้จัดการร้านกล่าว “เพียงแต่ตอนนี้คุณชายน้อยกลับไปที่บ้านเกิดพร้อมกับเจ้านายแล้ว”

“ข้าทราบแล้ว”