สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1160

บทที่ 1160 ตอนพิเศษ (54/1)

บทที่ 1160 ตอนพิเศษ (54/1)

หลังจากจงซู่เกินแต่งงานเสร็จแล้ว เขาก็กลับมาหาลู่ฉาวจิ่งเพื่อออกเดินทางไปพร้อมกัน

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินทางออกจากเมือง หลิวจิ่วจู๋กับหยางชิงซือก็มาส่งที่หน้าประตูเมือง

หลิวจิ่วจู๋กับลู่ฉาวจิ่งพูดจากันเพียงไม่กี่คำ เมื่อมองย้อนกลับไปที่หยางชิงซือกับจงซู่เกิน ทั้งคู่กลับพูดคุยกันด้วยสีหน้าเขินอาย โดยเฉพาะสีหน้าเขินอายของหยางชิงซือที่แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง หลิวจิ่วจู๋พึมพำกับตนว่าแปลกจริงแล้วมองทั้งสองด้วยสายตาสงสัย

หยางชิงซือดึงมือจงซู่เกินมากล่าวกำชับสองสามประโยค นางจัดเสื้อผ้าให้เขาแล้วกล่าว “มีเสบียงอยู่ในห่อสัมภาระของเจ้า ข้าเพิ่งทำเมื่อเช้า หากเจ้ากินคนเดียวไม่หมดก็แบ่งให้สามีของจู๋จือกิน ระหว่างทางยังต้องให้เขาดูแลเจ้า พบเห็นอันตรายก็ไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง อย่าได้ทะนงตน”

หลิวจิ่วจู๋มองลู่ฉาวจิ่ง “เจ้าก็ต้องปกป้องตนเองเช่นกัน หากพบเจออันตราย จำไว้ว่าให้พาพี่ซู่เกินไปซ่อนตัว อย่าได้เข้าไปเผชิญซึ่ง ๆ หน้า ชิงซือกับข้าจะรอพวกท่านกลับมาอยู่ที่นี่”

“ได้” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “หากมีเรื่องอะไรเจ้าเพียงแค่ไปหาพ่อบ้านจางก็พอ”

“เรื่องที่บ้านไม่ต้องให้ท่านกังวล” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “รอท่านกลับมา ข้ามีเรื่องจะเล่าให้ท่านฟัง”

“เรื่องอะไร?”

“ตอนนี้เป็นความลับ รอท่านกลับมาค่อยบอก หากบอกตอนนี้ก็จะไม่เรียกว่าความลับ เช่นนั้นท่านก็จะไม่รีบกลับมาน่ะสิ”

หยางชิงซือเฝ้ามองขบวนของพวกเขาจากไป

“จู๋จือ พวกเขาออกไปทำอะไรอยู่ข้างนอก เจ้ารู้หรือไม่?”

หลิวจิ่วจู๋ส่ายหน้า

หยางชิงซือกล่าวด้วยความโมโห “คนบ้านข้าผู้นี้ฐานะต่ำต้อย พูดจาไม่มีน้ำหนัก เดิมทีก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไร คนบ้านเจ้ากลับไม่เหมือนกัน เหตุใดเจ้าไม่ลองถามสามีดูเล่า?”

“นั่นเป็นเรื่องที่พวกเขาต้องจัดการ ถึงแม้พวกเราจะถามก็ช่วยอะไรไม่ได้ รังแต่จะเพิ่มภาระให้แทน สิ่งที่พวกเราต้องทำยามนี้คืออยู่ที่นี่รอให้พวกเขากลับมา” หลิวจิ่วจู๋ดึงมือสหายไป “เจ้าอยากอยู่กับข้าในเมืองจริง ๆ หรือ? เจ้าไม่อยากกลับไปที่ชนบทหรือ?”

“ข้าไม่อยากกลับไป” หยางชิงซือส่ายหัว “หากข้ากลับไปตอนนี้ก็รังแต่จะถูกแม่เขาทรมาน ยังไม่สู้ทำการค้าอยู่กับเจ้าในเมือง อยู่ไกลเพียงนี้ นางคงมาหาเรื่องข้าถึงที่นี่ไม่ได้กระมัง? อันที่จริงข้าไม่ได้กลัวมารดากับพี่สะใภ้ของสามี เพียงแต่ไม่อยากเสียเวลาทะเลาะตบตีกับพวกเขา เพราะมีแต่จะทำตนอารมณ์เสียไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร”

“เช่นนั้นเจ้าก็อยู่กับข้าในเมืองรอพี่ซู่เกินกลับมา” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “พอดีสามีข้าจ้างพ่อบ้านคนใหม่มาผู้หนึ่ง พ่อบ้านผู้นั้นซื้อบ่าวรับใช้อีกสองสามคนมาทำความสะอาดเรือนแล้ว ตอนนี้คนมากขึ้น มีงานให้ทำน้อยลง แต่ข้าก็มักจะทำตัวไม่ถูก เจ้ามาอยู่ด้วยจะได้พูดคุยเป็นเพื่อนข้าพอดี”

“ข้านึกออกแล้ว!” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยขึ้น “ท่านย่าอายุหกสิบปียังไม่มีผมหงอกสักเส้น มีประสบการณ์ในการดูแลเส้นผมมากเสียจนเรียบเรียงเป็นหนังสือได้เล่มหนึ่ง พวกเราลองดูเถอะว่าจะทำผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผมออกมาได้หรือไม่ เส้นผมกับผิวพรรณเป็นบิดามารดาที่ให้มา ทั้งบุรุษและสตรีล้วนต้องการดูแล ดังนั้นนี่เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้”

“ความคิดนี้ดีมาก เช่นนั้นพวกเรามาลองดูกันเถอะ!” หยางชิงซือกล่าว “พี่ใหญ่หวังจากหมู่บ้านข้าง ๆ ข้าเห็นว่าผมของเขาตอนอายุเพียงสามสิบห้าก็ขาวไปกว่าครึ่งแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีปัญหากับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก หากเจ้าคิดค้นของที่มีผลต่อการปรับสภาพเส้นผมขึ้นมาได้จริง ๆ แม้นเขาต้องแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างเขาก็จะต้องซื้อ เพียงเพราะผมขาว ๆ ของเขา แม้กระทั่งภรรยาสักคนจึงยังไม่ได้สู่ขอ!”