สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1161

บทที่ 1161 ตอนพิเศษ (54/2)

บทที่ 1161 ตอนพิเศษ (54/2)

“นางตื่นแล้ว” หลี่ก๋วงไห่กล่าว “นางอยู่เฉยไม่ได้ ปกติยามนี้นางจะทำงานเย็บปักถักร้อยอยู่บนเตียง บอกว่าจะเย็บผ้าให้ลูก หลังออกจากอยู่เดือนแล้ว นางจะได้ใช้ห่อเขายามอุ้มออกไปสูดอากาศได้”

“ร่างกายนางยังไม่หายดี ควรพักผ่อนให้เพียงพอ” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยอย่างเป็นกังวล “หากนางไม่พักผ่อนให้เพียงพออาจส่งผลกระทบต่อสุขภาพของนางได้”

“ข้าพยายามโน้มน้าวนางแล้ว แต่ท่านไม่รู้หรอกว่านางดื้อดึงมากเพียงใด”

“อะแฮ่ม” เสียงไอเสียงดังฟังชัดดังมาจากข้างใน

ป้าหลี่ยิ้มพลางกล่าว “เจ้าไม่รู้จักควบคุมปาก อยู่ต่อหน้าฮูหยินลู่ยังพูดจาไร้สาระ ซิ่วเหนียงไม่พอใจแล้วกระมัง?”

“ฮ่า ๆ” หลี่ก๋วงไห่รู้สึกเขินอาย เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่พูดแล้ว ไม่เช่นนั้นซิ่วเหนียงคงไม่ให้ข้าพบนางกับลูก”

“พี่ใหญ่หลี่ช่างเป็นบุรุษที่ดีและรักใคร่ภรรยาจริง ๆ”

“นั่นซี หากผู้ชายทุกคนในหมู่บ้านเรารักภรรยาของตนมากเท่ากับพี่ใหญ่หลี่ ไม่รู้ว่าเรื่องน่าเศร้าจะน้อยลงเพียงใด” หยางชิงซือเห็นด้วย

“นี่เป็นพี่น้องที่ดีของข้า หยางชิงซือ” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ชิงซือเป็นคนตรงไปตรงมา พูดจาก็ตรงไปตรงมา ดังนั้นขออย่าได้ขุ่นเคือง”

“จะพูดอย่างนั้นได้อย่างไร?” ป้าหลี่กล่าว “ข้าว่าแม่นางผู้นี้เป็นคนร่าเริง สหายของฮูหยินลู่ก็เป็นสหายของเรา หากภายหน้ามาเที่ยวเล่นที่นี่แล้วฮูหยินลู่ไม่อยู่บ้าน เจ้าก็มาเป็นแขกที่บ้านเราได้”

หลิวจิ่วจู๋เดินเข้าไปในห้อง

เฝิงซิ่วเหนียงกำลังนั่งเย็บปักถักร้อยอยู่บนเตียง

เมื่อเห็นหลิวจิ่วจู๋เข้ามา นางก็รีบวางของในมือลงแล้วทักทายด้วยรอยยิ้ม “ฮูหยินลู่มาแล้ว รีบนั่งเร็วเข้า”

“พี่สะใภ้ ท่านควรพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าได้หักโหมเกินไป หากท่านใช้ดวงตาระหว่างอยู่เดือน ภายหน้าสายตาท่านจะมีปัญหา ท่านคงไม่อยากรอให้ตนแก่เฒ่าแล้วกลายเป็นหญิงชราตาบอด อะไรก็ล้วนทำไม่ได้กระมัง?” หลิวจิ่วจู๋นั่งลงบนขอบเตียงแล้วเอ่ยกับเฝิงซิ่วเหนียง

“ข้าทนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้” เฝิงซิ่วเหนียงเหลือบมองเด็กในเปล แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความรักของแม่ “อีกอย่าง ข้าเป็นแม่แล้วจึงอยากทุ่มเทให้เขา ไม่อยากให้เขาน้อยเนื้อต่ำใจ ท่านไม่รู้ หมู่นี้พ่อสามีกับสามีของข้ากระตือรือร้นในการทำงานนอกบ้านมากขึ้นแล้ว ยังไม่ใช่เพราะเด็กคนนี้หรือ ครอบครัวพวกเราจึงมีแรงใจมากขึ้น”

หลิวจิ่วจู๋ฟังเฝิงซิ่วเหนียงเล่าเรื่องน่าสนใจที่เกิดขึ้นหมู่นี้ให้ฟัง

นางไม่รีบร้อนจึงไม่ได้ขัดจังหวะอีกฝ่าย

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลิวจิ่วจู๋ก็เอ่ยถึงเรื่องน้ำคาวปลา

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฝิงซิ่วเหนียงหายไป

นางลดเสียงลงแล้วเอ่ย “หากสถานการณ์ไม่ร้ายแรง มีน้ำคาวเพียงเล็กน้อยข้าย่อมไม่กังวล เพียงแต่มันมีมากเกินไป อีกทั้งกลิ่นยังเหม็นยิ่ง ข้าไม่กล้าให้สามีเข้าใกล้ กลัวเขาจะได้กลิ่นบนตัวแล้วภายหน้าจะหวาดกลัวจนไม่กล้าแตะต้องข้าอีก น้องสาวข้าเป็นตัวอย่าง หลังจากคลอดลูก ร่างกายของนางเหม็น ใบหน้าเต็มไปด้วยฝ้ากระ ดูแก่ขึ้นสิบปี น้องเขยข้ายอมจ่ายเงินห้าสิบอีแปะเพื่อไปหานางโลมที่ด้อยที่สุดในซ่องดีกว่ายอมแตะต้องนาง”

“ที่นี่ไม่มีผู้อื่น มีเพียงเราสองคน อีกทั้งยังเป็นสตรีทั้งคู่ ท่านอย่าได้กังวล ขอข้าดูก่อนเถอะ” หลิวจิ่วจู๋กล่าว

เฝิงซิ่วเหนียงลังเล

ถึงแม้จะเป็นสตรีทั้งคู่ แต่เฝิงซิ่วเหนียงก็ยังไม่อยากให้ผู้อื่นเห็นด้านที่น่าเกลียดของตน ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นบุรุษหรือสตรี คนในครอบครัวหรือคนนอกก็ตาม

“พี่สะใภ้ ตอนนี้ท่านเพิ่งคลอดลูก เป็นธรรมดาที่จะมีน้ำคาวปลาในร่างกาย หากรักษาได้ทันกาลก็สามารถแก้ปัญหาน้ำคาวปลาในช่วงอยู่เดือนได้ แต่หากปล่อยปละละเลย ร่างกายของท่านจะย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ มีแนวโน้มที่จะส่งผลต่อการให้นมลูก ท่านคงไม่อยากให้มีผลกระทบต่อการให้นมลูกกระมัง?”

“ไม่แน่นอน ลูกต้องกินนมแม่ถึงจะดี” เฝิงซิ่วเหนียงมองออกไปด้านนอกแล้วกล่าว “เช่นนั้นท่านปิดประตูให้ข้าหน่อยเถอะ ข้าไม่อยากให้ผู้ใดเข้ามา”