สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1162

บทที่ 1162 ตอนพิเศษ (55/1)

บทที่ 1162 ตอนพิเศษ (55/1)

หลิวจิ่วจู๋เขียนใบสั่งยา เพราะยาสองตัวในใบสั่งยานั้นหายากมาก อีกทั้งยังต้องดูเวลาที่เก็บสมุนไพรด้วย นางกังวลว่าป้าหลี่จะถูกคนในร้านยาหลอกจึงไปจัดการเรื่องยาให้พวกเขาด้วยตนเอง

หยางชิงซือพานางไปที่ร้านยา

ทันทีที่ไปถึงประตูร้านยาก็มีคนพุ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก ทั้งยังชนหลิวจิ่วจู๋เข้าพอดี

“ระวัง…” หยางชิงซือคว้าหลิวจิ่วจู๋ไว้และต่อว่าคนที่เข้ามาชนอย่างดุเดือด “ท่านเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ… หลิ่วจินเปยหรือ?”

หลิ่วจินเปยเห็นคนสองคนตรงหน้า แววตาพลันเต็มไปด้วยความตกใจ เขารีบยัดของใส่แขนเสื้อแล้วจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่กล่าวอะไรสักคำ ราวกับมีภูตผีไล่ตามหลังอย่างไรอย่างนั้น

“เป็นอย่างไรบ้าง?” หยางชิงซือเอ่ยถาม “เจ้าเห็นของที่เขาถืออยู่ในมือหรือไม่?”

“ไม่เห็น”

หยางชิงซือโน้มตัวเข้ามาด้วยท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ “เจ้าอยากรู้หรือไม่?”

“ก็ได้!” หยางชิงซือผิดหวังเล็กน้อย

นางอยากรู้ว่าหลิ่วจินเปยถืออะไรอยู่

ขณะที่หลิวจิ่วจู๋กำลังจ้องมองเด็กขายยาที่กำลังจัดยา หยางชิงซือก็เอ่ยถามท่านหมอที่อยู่ข้าง ๆ เรื่องหลิ่วจินเปย ปากของท่านหมอปิดสนิท ไม่ตอบคำถามใด ๆ ของหยางชิงซือแม้แต่น้อย นางจึงไม่ได้ความอะไรจนกระทั่งจากมา

หยางชิงซือพุ่งเข้าไปหาหลิวจิ่วจู๋ “จักต้องไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นเหตุใดจึงปิดปากเงียบเพียงนี้เล่า?”

“หมอมีจรรยาบรรณล้วนไม่เอ่ยปากเรื่องคนไข้ไปเรื่อย” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “เป็นเรื่องปกติที่หมอจะไม่เปิดปาก หากเปิดปากนั่นจึงจะผิดปกติ เช่นนั้น ภายหน้าพวกเราก็ไม่ต้องไปจัดยาที่นั่นแล้ว”

“ไม่ปกติแน่! หลิ่วจินเปยน่ะ ตอนนี้เขาทำงานอยู่ที่บ้านคหบดีจาง ดูร่างกายแข็งแรงของเขาสิ ยานั่นต้องไม่ใช่เขากินเองแน่ หรือว่าจะเป็นฝางซิ่วหลาน? ฝางซิ่วหลานไม่ต้องการเขาแล้ว เขายังจะเกาะติดนาง รั้งอยู่ที่บ้านคหบดีจางและยอมเป็นทาส ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพี่ชายในนามของเจ้าผู้นั้นกำลังคิดอะไร สมองของเขาเป็นอะไรกันแน่?ฝางซิ่วหลานผู้นั้นมีอะไรดีหรือ?”

“เอาละ พวกเราไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว”

“เอาเถอะ!” หยางชิงซือแอบเสียดายอยู่หน่อย ๆ “เช่นนั้นพวกเรายังจะคิดเรื่องหาเงินต่อหรือไม่?”

หลิวจิ่วจู๋นำยามาให้ป้าหลี่

ป้าหลี่ซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง นางถือว่าหลิวจิ่วจู๋เป็นพระโพธิสัตว์ที่ช่วยเหลือผู้ประสบเคราะห์

“พี่สะใภ้ การมีแม่สามีแบบท่านนับว่าเป็นบุญที่สั่งสมมาแต่ชาติปางก่อน” หลิวจิ่วจู๋กล่าวอย่างจริงใจ

ป้าหลี่ถอนหายใจเบา ๆ “เด็กคนนี้มีชีวิตที่ยากลำบาก นางเป็นพี่คนโตในบ้าน มีน้องสาวสามคนและน้องชายหนึ่งคน นางทำงานหนักมาทุกรูปแบบตั้งแต่ยังเป็นเด็ก กล่าวตามตรง พ่อแม่ของนางคิดจะขายนางให้เป็นอนุของคหบดีจาง เป็นข้าที่เข้าไปขวาง พาเจ้าเด็กนั่นไปสู่ขอนาง คนบ้านนางเปิดปากก็จะเอาแปดสิบตำลึงเงิน เรายืมเงินจากทุกที่ แม้กระทั่งจากญาติพี่น้องทั้งหมดเพื่อให้ได้เงินก้อนนี้ ในสายตาของข้า นางไม่ใช่ลูกสะใภ้ หากแต่เป็นลูกสาว”

“ดีจริง ๆ” หยางชิงซือเอ่ยอย่างอิจฉา

หลิวจิ่วจู๋ดึงหยางชิงซือกลับ

ต่อจากนั้นทั้งคู่ก็ศึกษาเรื่องยาสระผมอย่างขยันขันแข็ง

เพื่อที่จะศึกษาตัวยา หยางชิงซือได้ริเริ่มที่จะเป็นผู้ทดลอง

แน่นอนว่าหลิวจิ่วจู๋จะไม่ยอมให้นางเสี่ยง ทุกครั้งที่ให้สหายลองล้วนต้องมั่นใจ อย่างไรนางก็อยู่กับท่านย่าหลิ่วมานานหลายปี อีกทั้งยังเป็นผู้ช่วยที่ฝีมือดีมากที่สุดของหญิงชรา นางจึงคุ้นเคยกับการใช้ใบสั่งยาเหล่านี้ร่วมกันเป็นอย่างดี

“เหตุใดชิงซือยังไม่กลับมาอีกเล่า?” หลิวจิ่วจู๋มองท้องฟ้าด้านนอก “นับเวลาดูก็ควรกลับมาได้แล้ว พ่อบ้านจาง…”

“ฮูหยิน” พ่อบ้านจางเดินเข้ามาหานาง

“ท่านส่งคนไปตามหาชิงซือหน่อยเถอะ” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ข้าเพียงแค่ให้นางช่วยไปซื้อของ ที่นั่นอยู่ไม่ไกล นางควรจะกลับมาแล้ว ข้าไม่วางใจ ดูจากท้องฟ้า ฝนก็ใกล้จะตกเต็มทีแล้ว”

“ขอรับ” พ่อบ้านจางออกไปเตรียมการทันที

หลิวจิ่วจู๋เตรียมทุกอย่างจนพร้อม จากนั้นก็ใส่ตัวยาลงไปในขวด

ยาสระผมที่เตรียมไว้ครั้งนี้เหมาะที่สุด ทั้งในเรื่องกลิ่นหอมและความเข้มข้น เหมาะให้หญิงสาวใช้เป็นอย่างยิ่ง

นางตั้งใจจะนำไปส่งร้านยาพรุ่งนี้เพื่อทดลองขาย

“ขอบคุณ เจ้าทำได้ดีมาก” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “โชคดีที่เจ้าไปพบทัน ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาย่อมเป็นหายนะ”

หลิวจิ่วจู๋อยู่ข้าง ๆ หยางชิงซือ

นางถูกตีที่ท้ายทอย ทิ้งรอยช้ำไว้ตรงนั้น หลิวจิ่วจู๋ทายาให้หยางชิงซือจากนั้นจึงให้หลิงเยว่ สาวใช้ไปต้มยา

พ่อบ้านจางกลับมาท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก

“ขอทานทั้งสองคนนั้นไปซ่อนตัวแล้วขอรับ บ่าวไร้ประโยชน์จึงหาพวกเขาไม่พบ”

“นี่ไม่ใช่หน้าที่ของท่าน” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “รอชิงซือฟื้นขึ้นมาก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว”

หยางชิงซือฟื้นขึ้นในวันที่สาม

หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมาก็เห็นหลิวจิ่วจู๋นั่งอยู่ข้างเตียง นางจึงร้องไห้ออกมา

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หลิวจิ่วจู๋กำลังงีบหลับ ท้ายที่สุดแล้วนางก็เฝ้าสหายมาถึงสามวัน ตลอดสามวันนี้จึงแทบไม่ได้หลับเต็มตื่นเลย

หยางชิงซือจู่ ๆ ก็ร้องไห้หนักเช่นนี้ หลิวจิ่วจู๋จึงตกใจไปชั่วครู่

“จู๋จือ…” หยางชิงซือพุ่งตัวเข้าไปกอดนาง “ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว”

“เจ้าไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วง” หลิวจิ่วจู๋กล่าว

หยางชิงซือลูบคลำเนื้อตัวตนเอง “ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรกับข้ากระมัง?”

“ไม่ คนของข้าไปช่วยเจ้าได้ทันกาล”

“เช่นนั้นก็ดี” หยางชิงซือถอนหายใจออกมาเบา ๆ “จู๋จือ จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกว่าสามีของเจ้าเก่งจริง ๆ หากไม่ใช่เพราะเขาจ้างบ่าวรับใช้มา ข้าก็คงไม่ถูกหาเจอเร็วเพียงนี้ ไม่เช่นนั้นคราวนี้ข้าคงตายไปแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถาม “ไม่สิ เอาเช่นนี้ดีกว่า ข้าจะให้พวกเขายกอาหารมาให้ เจ้าค่อย ๆ กิน ค่อย ๆ เล่าให้ข้าฟังไปด้วยก็แล้วกัน”