สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1170

บทที่ 1170 ตอนพิเศษ (59/1)

บทที่ 1170 ตอนพิเศษ (59/1)

“มีอะไรหรือ?” หยางชิงซือเห็นนางหยุดเดินก็มองไปตามสายตาของสหาย เห็นเพียงชายหลังค่อมผู้หนึ่ง “คนผู้นั้นมีปัญหาอะไรหรือ?”

“หลิ่วจินเปย”

“หา?”

หลิวจิ่วจู๋ลดเสียงลงแล้วกล่าว “คนที่ข้าเกลียดชังเพียงนี้ แม้จะกลายเป็นเถ้าถ่านข้าก็ยังจำได้”

“เช่นนั้นตอนนี้…”

“อีกประเดี๋ยวค่อยคุยกัน ตอนนี้ช่วยคนก่อนเถอะ”

แม้ฝางซิ่วหลานจะน่ารำคาญเพียงใด แต่ลูกในท้องของนางก็บริสุทธิ์ ถึงแม้ว่าจะมีความหวังเพียงหนึ่งส่วน หลิวจิ่วจู๋ย่อมไม่นิ่งดูดายที่เห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วย

ส่วนหลิ่วจินเปย เพียงแค่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ก็ย่อมง่ายดายแล้ว

คหบดีจางเห็นหลิวจิ่วจู๋กลับมาจึงเอ่ยถาม “นางส่งเสียงกรีดร้องอยู่ข้างใน ท่านหมอบอกว่าหากไม่ทำอะไร ทั้งเด็กและผู้ใหญ่จะต้องตาย เจ้าแน่ใจหรือ?”

“หากท่านไม่ไว้ใจนาง เช่นนั้นก็อย่าได้เรียกนางมา พวกเราจะไปตอนนี้ ท่านหาท่านหมอที่ท่านเชื่อใจมาช่วยเองเถอะ!”

“ช้าก่อน…” คหบดีจางเอ่ย “ขอเพียงช่วยลูกชายข้าได้ ข้าจะให้พวกเจ้าสองร้อยตำลึงเงิน!”

“หากท่านไม่หลีกทาง พวกเราจะเข้าไปได้อย่างไร?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “หากไม่รั้งพวกเราไว้แล้วพูดพล่ามไร้สาระเช่นนี้ บางทีลูกของท่านอาจจะคลอดออกมาแล้ว”

คหบดีจางทำได้เพียงเบี่ยงตัวหลบ

อนุเจ้าเสน่ห์เดินเข้ามา กอดแขนคหบดีจาง นางเอ่ยออดอ้อนอ่อนหวาน “นายท่าน ท่านไม่ต้องร้อนใจไป ท่านไม่ได้มีเพียงลูกในท้องของฮูหยินผู้เดียวเท่านั้น ท่านยังมีลูกอยู่ในท้องข้าด้วย!”

คหบดีจางจู่ ๆ ก็หันไปมองอนุแล้วมองไปที่ท้องแบน ๆ ของนาง “เจ้าก็มีแล้วหรือ?”

อนุพยักหน้าน้อย ๆ “นายท่านขยันขันแข็งทุกวัน ข้าจะมีลูกก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“ประเสริฐ! ประเสริฐ!” คหบดีจางดีอกดีใจมาก “ยังเป็นเจ้าที่มีความสามารถ เข้าจวนมาได้ไม่นานก็จะมีเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าแล้ว พ่อบ้าน ต่อไปนี้เงินเดือนของอนุเพิ่มเป็นสองเท่า ทำสำรับกับข้าวที่แตกต่างกันออกไปให้นางด้วย อย่าได้ผิดต่อคุณชายน้อยในท้องของนางเป็นอันขาด!”

หยางชิงซือกลอกตาแล้วเอ่ยกับหลิวจิ่วจู๋ “พวกเรายังต้องช่วยอยู่หรือไม่? ผู้อื่นเขามีลูกชายอีกคนแล้ว เดิมทีก็ไม่สนใจว่าลูกชายผู้นี้จะเป็นจะตายแม้แต่น้อย”

“ช่วย ย่อมต้องช่วย!” คหบดีจางกล่าว “ผู้ใดจะรังเกียจการมีลูกชายเยอะ ๆ เล่า?”

ฝางซิ่วหลานได้ยินเสียงข้างนอกก็แทบหายใจไม่ออก

“ฮูหยิน ฮูหยิน… ท่านหมอ รีบมาดูเร็วเข้า ฮูหยินเป็นลมไปแล้วเจ้าค่ะ”

“มิรีบร้อน ข้ากำลังจะผ่าคลอดพอดี นางเป็นลมไปก็นับว่าช่วยข้าไว้แล้ว” หลิวจิ่วจู๋วางเครื่องมือไว้ข้าง ๆ”พวกเจ้าออกไปให้หมด มีเพียงชิงซือรั้งอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยข้าก็พอแล้ว”

หยางชิงซือที่อยู่ข้าง ๆ อกสั่นขวัญแขวนเป็นอย่างมาก

“จู๋จือ นี่ไม่ใช่ลูกแมวลูกหมา นี่เป็นคนผู้หนึ่งเชียวนะ!”

“ก่อนหน้านี้ที่ข้าผ่าคลอดกระต่าย เจ้าก็คอยเป็นผู้ช่วยข้าไม่ใช่หรือ?”

“แต่นั่นเป็นกระต่าย…” หากมีอะไรผิดพลาดยังสามารถกินเนื้อกระต่ายตุ๋นได้

แม้ฝางซิ่วหลานจะน่ารังเกียจเพียงใดก็เป็นคนตัวเป็น ๆ หากเกิดอะไรขึ้นกับนางก็เท่ากับสูญเสียชีวิตคนผู้หนึ่งไป

“หากข้าไม่ช่วยนาง ทารกในท้องของนางผู้นี้ย่อมไม่รอด สภาพของนางในตอนนี้ไม่อาจคลอดลูกตามปกติได้แล้ว”

หยางชิงซือสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ตายเป็นตาย! เช่นนั้นข้าจะอยู่กับเจ้า”

คหบดีจางรออยู่ข้างนอก

นางอนุยกมือลูบท้อง จากนั้นก็นำมือคหบดีจางวางทาบลงไปบนท้องแบน ๆ ของนาง

เมื่อได้ยินว่าข้างในไม่มีเสียงความเคลื่อนไหว คหบดีจางจึงถามท่านหมอข้าง ๆ “เป็นไปได้จริง ๆ หรือ หากไม่ได้การ เช่นนั้นลูกข้า…”

“ฮูหยินจะรอดหรือไม่นั้นข้าไม่รู้ ทว่าคุณชายน้อยจะต้องรอดเป็นแน่” ท่านหมอที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย

“ได้ ขอเพียงเด็กยังมีชีวิตอยู่ก็พอ!” คหบดีจางกล่าว