สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1169

บทที่ 1169 ตอนพิเศษ (58/2)

บทที่ 1169 ตอนพิเศษ (58/2)

หลิวจิ่วจู๋พยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่ได้ ข้าต้องกลับไปนอนแล้ว” หยางชิงซือว่าพลางลูบคลำเอว “คราวหน้าไม่อาจบ้าระห่ำเช่นนี้”

คืนนั้นหยางชิงซือนอนหลับไม่สนิทนักเพราะมีแขกไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวที่หน้าประตูเรือนลู่

แขกที่ไม่ได้รับเชิญผู้นั้นเป็นบ่าวรับใช้ของบ้านคหบดีจาง

“ฮูหยินลู่ นายท่านของเราเชิญท่านไปที่จวนสักเที่ยวด้วยความจริงใจ นี่เป็นเทียบเชิญขอรับ”

“ข้าไม่ไป”

“ขอเพียงฮูหยินช่วยนายท่านเรื่องนี้ เขาจะมอบหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้กับท่านเป็นการตอบแทนขอรับ”

“นี่ข้าก็ไม่ต้องการ” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ที่นี่เป็นบ้านข้า หากพวกเจ้าบุกรุกเข้ามาในบ้านข้าโดยไม่ได้รับความยินยอม แสดงว่ากำลังล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัว นี่เป็นการกระทำผิดร้ายแรง”

“ได้ยินว่าท่านย่าของฮูหยินลู่เป็นหมอตำแย เคยทำคลอดให้สตรีมาหลายคน ช่วยชีวิตเด็ก ๆ มามาก ตอนนี้ฮูหยินจางมีอาการคลอดยาก ไม่สามารถคลอดลูกได้ หากฮูหยินลู่ช่วยให้นางคลอดเด็กได้อย่างปลอดภัย ไม่เพียงแต่จะมีการตกรางวัลอย่างหนักด้วยหนึ่งร้อยตำลึงเงินแต่นายท่านของเรายังจะขอหนังสือยืนยันการเป็นหมอให้ท่านอีกด้วย”

หลิวจิ่วจู๋กระจ่างในความสามารถของตนเป็นอย่างดี

นางไม่เคยคิดที่จะเป็นท่านหมอจริง ๆ ทว่าเมื่อนึกถึงเด็กไร้เดียงสาในท้องของฝางซิ่วหลานน่ารังเกียจผู้นั้น นางก็ไม่อาจทนนิ่งดูดายได้

“ตอนนี้ฮูหยินของพวกเจ้าเป็นอย่างไรแล้ว?”

“นางเจ็บปวดมาทั้งวันทั้งคืนแล้วขอรับ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าทั้งเด็กและมารดาจะไม่รอด ความหมายของนายท่านของเราคือ ขอเพียงท่านช่วยนายน้อยออกมาได้ หนึ่งร้อยตำลึงเงินก็จะเป็นของท่าน”

ส่วนมารดานั้น…

จะรอดหรือไม่ล้วนไม่สำคัญ

คหบดีจางรู้ว่าฝางซิ่วหลานกับหลิวจิ่วจู๋มีความบาดหมางกัน ในเมื่อส่งคนมาเชิญนาง นั่นคือตัดสินใจแล้วว่าต้องการเพียงเด็กเท่านั้น ไม่สนใจความเป็นความตายของผู้ใหญ่

หลิวจิ่วจู๋ขมวดคิ้ว “ผู้เป็นหมอมีจิตใจดี คราวนี้ข้าย่อมไม่สร้างความลำบากให้นาง”

ความจริงเมล็ดพันธุ์แห่งปัญหาที่นางมองหานั้นถูกปลูกไว้นานแล้ว เพียงแค่รอให้เมล็ดพันธ์ุเหล่านั้นค่อย ๆ หยั่งรากและแตกหน่อ ท้ายที่สุดก็จะกลายเป็นเถาวัลย์พันพวกเขาไว้จนหายใจไม่ออก

หยางชิงซือได้ยินว่าหลิวจิ่วจู๋จะไปที่จวนคหบดีจางก็เรียกคนมาหลายคน โดยให้พวกเขาพาหลิวจิ่วจู๋กับนางไปที่นั่นด้วยกัน

คหบดีจางเดินวนไปวนมา สีหน้าดูกังวลใจ

อนุที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวปลอบโยนเบา ๆ “นายท่านอย่าได้ร้อนใจไป อีกไม่นานฮูหยินก็คลอดแล้วเจ้าค่ะ”

“นับตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งบัดนี้ยังไม่คลอด ไม่รู้ว่าลูกในท้องเป็นอย่างไรบ้าง หากเกิดอะไรขึ้นกับลูกละก็ คอยดูสิว่าข้าจะจัดการกับนางแพศยานั่นอย่างไร!” คหบดีจางสาปแช่ง “ข้าส่งคนไปเชิญนังหนูแซ่ลู่ผู้นั้นมาแล้ว เหตุใดนางยังไม่มาอีก ถึงแม้สตรีแซ่ลู่ผู้นั้นจะยังเยาว์วัย แต่นางติดตามท่านย่าของนางที่เป็นหมอตำแยมาหลายปี ผ่านการฝึกปรือวิชามานาน น่าเชื่อถือยิ่งกว่าหมอตำแยอายุมากหลาย ๆ คนเสียอีก”

“นายท่าน มาแล้วขอรับ” คนรับใช้วิ่งเข้ามาจากด้านนอก “ฮูหยินลู่มาแล้ว!”

“ตอนนี้อยู่ที่ใด?”

“บ่าวพานางไปที่ห้องคลอดฮูหยินจางแล้วขอรับ”

“ได้ พวกเราไปดูกัน!”

คหบดีจางรีบรุดมาถึงหน้าห้องคลอด

เขาเห็นเพียงชายร่างสูงใหญ่กำยำสองสามคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ชายเหล่านั้นมีกระบี่ห้อยอยู่ที่เอว ดูจากสายตาแล้ว แต่ละคนโหดเหี้ยมดุร้ายเป็นอย่างยิ่งจะต้องไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมันอย่างแน่นอน

“พวกเจ้าเป็นผู้ใด?”

“พวกเราเป็นบ่าวรับใช้ฮูหยินลู่”

คหบดีจางมองดู ‘บ่าวรับใช้’ ที่ว่า พบว่าแต่ละคนล้วนมีฝีมือไม่ธรรมดา จักต้องไม่ใช่บ่าวรับใช้ทั่วไปอย่างแน่นอน

คหบดีจางผู้ที่เดิมทียังมีความคิดเพ้อฝันต่อหลิวจิ่วจู๋ เมื่อเห็นนางได้รับการปกป้องเช่นนี้ก็หมดอารมณ์โดยพลัน อย่างไรเสียมองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าสตรีผู้นี้เป็นตัวปัญหา ไม่คุ้มค่าที่จะทำให้นางขุ่นเคือง

เขายืนอยู่ที่ประตู ฟังเสียงที่เกิดขึ้นด้านใน

“ไม่ อย่าไปถามเขา!” ฝางซิ่วหลานกล่าว “ในสายตาของเขา ข้ามีค่าสูงสุดเพียงเพราะลูกในท้อง เขาไม่สนใจไยดีความเป็นความตายของข้า หากเจ้าออกไปถามเขา เขาย่อมมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น…”

นั่นคือการผ่า

ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ขอเพียงเด็กคลอดออกมาได้ก็พอแล้ว

“เช่นนั้นเจ้าตัดสินใจได้หรือยัง?”

“ผ่าเถอะ!”

“ข้าต้องเตรียมของสักหน่อย” หลิวจิ่วจู๋ว่า “แน่นอนว่า ของเหล่านั้นทำไว้พร้อมแล้ว ไม่เช่นนั้นหากจะทำเครื่องมือเหล่านั้นขึ้นมาตอนนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงว่าจะหาวัสดุอย่างเดียวกันไม่ได้ เพราะถึงแม้จะหาวัสดุอย่างเดียวกันได้ก็จะต้องไม่ทันกาลอย่างแน่นอน”

“เช่นนั้น ตอนนี้ของที่ว่าอยู่ที่ใด?”

“ที่บ้านข้า”

“บ้านเจ้า…” ฝางซิ่วหลานเริ่มตื่นกลัวขึ้นมา “ข้าปวดถึงเพียงนี้แล้ว เจ้ายังต้องกลับไปหาของที่บ้านอีกหรือ?”

“ข้าไม่ได้นำเครื่องมือมา ถึงแม้จะรั้งอยู่ที่นี่กับเจ้าก็ไม่อาจทำคลอดให้ได้ เจ้าทนได้หรือไม่ หากทนได้ ข้าจะกลับไปนำกล่องเครื่องมือมา”

ฝางซิ่วหลานปลดเสื้อผ้า เหงื่อกาฬนางไหลอาบท่วมทั้งตัว “เจ้ารีบเถอะ รีบกลับไป เห็นแก่ลูกในท้องของข้า คิดว่าเจ้าคงไม่ใจไม้ไส้ระกำทนมองข้าตายอยู่ที่นี่”

หลิวจิ่วจู๋พาหยางชิงซือกลับไปยังเรือนลู่

นางย่อมไม่ทิ้งหยางชิงซือไว้ที่นั่นเพียงลำพัง

ทั้งสองคนถือล่วมยาแล้วรีบวิ่งกลับไปบ้านคหบดีจาง

“โอ๊ย…” เสียงกรีดร้องของฝางซิ่วหลานเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ

หลิวจิ่วจู๋กำลังจะเข้าประตูไปก็เห็นคนผู้หนึ่งย่องเข้าไปในสวนดอกไม้

คนผู้นั้นหลังงองุ้ม สวมหมวกไม้ไผ่ มองเห็นหน้าตาของเขาไม่ชัดเจนนัก