สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1168

บทที่ 1168 ตอนพิเศษ (58/1)

บทที่ 1168 ตอนพิเศษ (58/1)

ณ ตลาดกลางคืน ลู่ฉาวจิ่งผูกเสื้อคลุมให้หลิวจิ่วจู๋แล้วกล่าว “ทางนั้นมีร้านปิ้งย่างอยู่ อยากลองดูหน่อยหรือไม่?”

ความผิดหวังภายในใจหลิวจิ่วจู๋หายไป นางพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ดียิ่ง!”

ลู่ฉาวจิ่งมองนางแล้วกล่าว “เจ้ายังไม่เคยมาตลาดกลางคืนหรือ?”

“ไม่เคย” หลิวจิ่วจู๋สั่นศีรษะ “หมู่นี้มีปัญหาเข้ามาไม่หยุดหย่อน แม้กระทั่งออกไปข้างนอกยามกลางวันเรายังต้องระวัง ไม่ต้องเอ่ยถึงยามกลางคืน”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไป”

หลิวจิ่วจู๋วางมือเล็ก ๆ ลงบนฝ่ามือของลู่ฉาวจิ่ง

ลู่ฉาวจิ่งหันกลับมามองนาง

หลิวจิ่วจู๋เอ่ยช้า ๆ “คนเยอะเพียงนี้ ข้ากลัวท่านจะพลัดหลง”

“ไม่หรอก ข้าจะจับมือเจ้าไว้” ลู่ฉาวจิ่งเดินจูมือหลิวจิ่วจู๋เที่ยวชมตลาดกลางคืน

ขณะนี้ข้อบังคับไม่ให้ออกบ้านยามวิกาลในหลาย ๆ พื้นที่ได้ถูกยกเลิกไปแล้ว การออกมาตลาดกลางคืนจึงกลายเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของชาวเมือง กล่าวได้ว่า คนส่วนใหญ่นิยมท่องเที่ยวยามค่ำคืนยิ่งโดยเฉพาะในช่วงฤดูร้อน

หลิวจิ่วจู๋กัดเนื้อย่างเข้าไปหนึ่งคำ สีหน้ามีความสุขเป็นอย่างมาก “อร่อยยิ่งนัก”

ลู่ฉาวจิ่งใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำมันบริเวณมุมปากนาง “เจ้าแมวมอมแมมน้อย ค่อย ๆ กิน เนื้อเพิ่งย่างเสร็จใหม่ ๆ จะร้อนมาก”

“สามี ทางนั้นดูมีชีวิตชีวายิ่ง พวกเราไปดูกันเถอะ!”

ลู่ฉาวจิ่งมองดูแวบหนึ่งแล้วกล่าว “ทางนั้นดูเหมือนมีการละเล่นโยนห่วง”

“โยนห่วงอะไร?”

“คือโยนวงกลมเล็ก ๆ วงหนึ่งออกไป ตรงหน้าจะมีสิ่งของต่าง ๆ วางไว้ โยนคล้องอะไรได้ก็เอาอันนั้นไป เถ้าแก่แต่ละคนจะมีกฎต่างกัน ข้าไม่รู้ว่าเถ้าแก่ผู้นี้ตั้งกฎอย่างไร”

“ฟังดูน่าสนุกทีเดียว พวกเราไปดูกันเถอะ”

หลิวจิ่วจู๋พาลู่ฉาวจิ่งเบียดเข้าไปในฝูงชน

เป็นดังคาด มีแผงให้โยนห่วงแผงหนึ่งตั้งอยู่

ตรงหน้ามีตุ๊กตากระเบื้องเคลือบลายตัววางไว้ แต่ละตัวดูไร้เดียงสาน่ารักเป็นอย่างมาก

“ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเหล่านี้ไม่ใช่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบธรรมดา ทุกตัวที่นี่ล้วนเคยรับกลิ่นธูปที่วัดอวิ๋นอัน มีคุณสมบัติในการขอลูกขอหลาน”

“ห่วงเหล่านี้ของท่านราคากี่มากน้อย?”

“ห่วงละหนึ่งอีแปะ”

หลิวจิ่วจู๋หันไปมองลู่ฉาวจิ่ง

ลู่ฉาวจิ่งหยิบเงินสิบอีแปะออกมา “เล่นก่อน หากชอบค่อยซื้ออีก”

“ท่านพี่ ข้าอยากได้ตัวนั้น…” หลิวจิ่วจู๋ชี้ไปที่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้นหน้าเหมือนท่านมาก!”

ลู่ฉาวจิ่งมองไปทางที่นางชี้ ปรากฏว่าคล้ายคลึงกับตนอยู่หลายส่วนจริง ๆ

“ข้าจะเอาให้เจ้า”

“ไม่ต้อง ข้าอยากทำเอง”

นางอยากจะคว้าเขามาด้วยตนเอง ดูสิว่าชะตากรรมของพวกเราทั้งคู่จะเป็นอย่างไร

หลิวจิ่วจู๋เล็งไปที่ตำแหน่งนั้นแล้วขว้างห่วงในมือออกไป

ดูจากมุมและแรงที่นางขว้างไป นางรู้ดีว่าคงไม่ลงอย่างแน่นอน

“ไม่เป็นไร ยังเหลืออีก”

หลิวจิ่วจู๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ มองดูตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่อยู่ตรงข้ามแล้วโยนห่วงเล็ก ๆ ในมือออกไปอีกครั้ง

ล้มเหลวอีกแล้ว

ห่วงเล็ก ๆ ถูกโยนออกไปทีละห่วงและกระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า ทว่าไม่มีแม้สักห่วงที่คล้องสิ่งใดได้

ลู่ฉาวจิ่งอ้อมไปยืนอยู่ข้างหลังหลิวจิ่วจู๋ เขาคว้ามือนางมาแล้วชักนำให้นางโยนห่วงในมือออกไป

“มีอะไรหรือ?”

“ร่างกายเจ้าแข็งแรงดีนี่” ลู่ฉาวจิ่งตบไหล่เขาปุ ๆ “ทว่าค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปจะดีกว่า ประเดี๋ยวร่างกายจะอ่อนแอลงได้”

คนเหล่านี้ล้วนอาศัยอยู่ในเรือนลู่ พวกเขาได้ยินมาไม่น้อย ตอนนี้ตาของพวกเขาแต่ละคนล้วนดำคล้ำ จงซู่เกินสู้ไม่ถอยเอาเสียเลย

จงซู่เกินเข้าใจความนัยที่ซ่อนเร้น เขาเขินอายอยู่เพียงประเดี๋ยวเดียว ไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติในทันที ทั้งยังตบอกตนกล่าว “ร่างกายข้าไม่ใช่เล่น ๆ แม้นร่างกายพวกท่านจะอ่อนแรง ร่างกายข้าก็ไม่มีทางอ่อนแรง”

หลิวจิ่วจู๋ออกมาจากในครัว ถือของห่อเล็กห่อใหญ่ออกมายื่นให้กับลู่ฉาวจิ่ง “นี่เป็นเนื้อแดดเดียวที่ข้ากับแม่ครัวช่วยกันทำ หากท่านอยู่ที่ใดแล้วรู้สึกว่าอาหารไม่ถูกปากก็นำออกมาแก้อยากได้”

“เหตุใดไม่นอนต่อเล่า?”

“ข้านอนไม่หลับแล้ว”

หลิวจิ่วจู๋เอ่ยกับจงซู่เกินอีกครั้ง “ข้าให้แม่ครัวทำไว้สองส่วน ส่วนของพี่ซู่เกินเก็บใส่ห่อสัมภาระของท่านแล้ว”

“ขอบคุณจู๋จือ”

“พวกท่านอยู่ข้างนอกต้องช่วยเหลือกัน อย่าได้ถูกผู้อื่นรังแกเข้าละ”

“จู๋จือ เจ้าวางใจ ด้วยฝีมือของสามีเจ้า เขาไม่รังแกผู้อื่นก็ไม่เลวแล้ว ยังจะหวังให้ผู้อื่นรังแกเขาได้หรือ?” จงซู่เกินกล่าว “คือว่า จู๋จือ เจ้าช่วยดูแลชิงซือหน่อยได้หรือไม่ เจ้าก็รู้นิสัยนาง นางไม่ยี่หระต่อสิ่งใด บางครั้งยังทำให้ผู้อื่นขุ่นเคืองโดยไม่รู้ตัว”

“วางใจเถิด ข้าจะดูแลนางอย่างดีแน่นอน”

หลิวจิ่วจู๋ส่งคนทั้งกลุ่มกลับไป

นางมองเงาร่างของลู่ฉาวจิ่งที่ค่อย ๆ เลือนหาย

หยางชิงซือเดินออกมา กอดเสาประตูแล้วกล่าว “พวกเขาไปแล้วหรือ?”

“หากเจ้าง่วงก็กลับไปนอนต่อเถอะ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว” หลิวจิ่วจู๋กล่าว

“ดอกไม้เหล่านี้มาจากที่ใด?” หยางชิงซือเห็นดอกไม้ในกระเช้าดอกไม้จึงถามขึ้น

หลิวจิ่วจู๋รีบคว้ากระเช้าดอกไม้มาจากมือสหายแล้วเอ่ยอย่างขัดเขิน “ข้าแต่งงานแล้ว นอกจากบุรุษเพียงผู้เดียวที่ให้ดอกไม้ข้าได้ ยังจะมีใครให้ดอกไม้ข้าอีกหรือ?”

“เหตุใดลู่เจ๋อจึงเก่งเรื่องทำให้สตรีมีความสุขได้ถึงเพียงนี้” หยางชิงซือกล่าว “เพียงแต่ ข้าไม่สนใจสิ่งว่างเปล่าเลื่อนลอยเหล่านี้ แค่คนสองคนอยู่ด้วยกัน เขามีข้าอยู่ในใจ ข้ามีเขาอยู่ในใจ เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว”