สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1167

บทที่ 1167 ตอนพิเศษ (57/2)

บทที่ 1167 ตอนพิเศษ (57/2)

จงซู่เกินส่งสัญญาณมือ สั่งให้ลูกน้องพาตัวโจรเหล่านั้นไป

ลู่ฉาวจิ่งกับจงซู่เกินสาวเท้าเข้ามาหา

จงซู่เกินวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

หยางชิงซือเห็นจงซู่เกินก็ผ่อนคลายลงทันที

ฟึ่บ!

นางทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

จงซู่เกินรีบตั้งท่ากอดนางไว้พลางหัวเราะออกมา

หลิวจิ่วจู๋มองทั้งสองคนด้วยแววตาอิจฉา

ลู่ฉาวจิ่ง “…”

เขาอยู่ที่นี่ทั้งคน ไยนางต้องมองพวกเขาเล่า?

“เจ้าไม่บาดเจ็บกระมัง?” ลู่ฉาวจิ่งดึงมือหลิวจิ่วจู๋ไปตรวจดู “ข้าพึ่งเห็นเจ้าล้ม”

“โชคดีที่พวกท่านมาทันเวลา” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “เพียงแต่ ท่านไม่ได้กลับค่ายทหารไปแล้วหรือ?”

ลู่ฉาวจิ่งหยักยกมุมปากขึ้น “ตอนนี้ไม่รีบร้อนแล้ว”

สิ่งที่เรียกว่าค่ายทหารนั้น ไม่ช้าก็จะได้รับการแก้ไขให้ใสสะอาด

น่าเสียดายที่ยังจับปลาใหญ่เบื้องหลังไม่ได้ ดูเหมือนจะทำได้เพียงควบคุมสถานการณ์ทางนี้ก่อนแล้วค่อย ๆ จับปลาทีหลัง

ถึงอย่างไรเขาก็หว่านแหออกไปแล้ว แม้ว่าปลาจะหลุดรอดไปได้ อย่างไรก็ต้องมีร่องรอยอื่นหลงเหลืออยู่

หยางชิงซือกับจงซู่เกินยังคงหวานหยดย้อยอยู่ตรงนั้น เลี่ยนแทบตายแล้ว

เมื่อเทียบกัน คู่ลู่ฉาวจิ่งกับหลิวจิ่วจู๋กลับดูเหมือนคู่สามีภรรยาเฒ่าอย่างไรอย่างนั้น

“พวกเจ้าพอได้หรือยัง?” ลู่ฉาวจิ่งทนไม่ไหว “กลับไปบ้านก่อนเถอะ มีอะไรพูดคุยค่อยพูดคุยกัน”

“ได้” จงซู่เกินอุ้มหยางชิงซือขึ้นมา “เมื่อครู่ชิงซือหกล้ม ข้ากลัวว่าเข่านางจะเจ็บ ข้าอุ้มนางกลับไปดีกว่า”

หยางชิงซือยกมือขึ้นเกาะคอจงซู่เกินแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สามีของข้าดีที่สุดแล้ว”

แววตาของหลิวจิ่วจู๋คุโชนไปด้วยไฟแห่งความอิจฉา

ลู่ฉาวจิ่งผิวปากขึ้นมาหนึ่งครั้ง

ม้าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาหา

เขายกตัวหลิวจิ่วจู๋ขึ้นไปนั่งบนหลังม้า

หญิงสาวผวาตกใจเกาะหัวม้าเอาไว้อย่างแน่นหนา

ลู่ฉาวจิ่งขึ้นไปบนหลังม้า ช่วยพยุงนางแล้วกล่าว “ไม่ต้องกลัว มันรู้ความ ยอมรับเพียงเจ้าของของมันเท่านั้น”

ทั้งสองควบขี่ม้าผ่านหน้าจงซู่เกินกับหยางชิงซือไปแล้ว

หยางชิงซือถลึงตาจ้องมองพวกเขา ชี้ไปที่ร่างของทั้งคู่แล้วกล่าว “เขาจะต้องจงใจเป็นแน่!”

จงซู่เกินพลันกระดากอาย “พวกเราไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก”

จงซู่เกินพลันรู้สึกผิดขึ้นมา

อันดับแรกเขาไม่มีม้า ถึงแม้จะมี… เขาก็ขี่ไม่เป็น

การเดินทางครั้งนี้เขาก็ขี่ม้าไม่เป็น ทำได้เพียงให้พี่น้องคนอื่น ๆ ขี่ม้าให้นั่ง

“คราวหน้าข้าก็จะขี่ม้าเช่นกัน”

“ได้!”

เขาจดจำไว้แล้ว

ภายหลังค่อยซื้อม้าก็แล้วกัน

ไม่ว่าภรรยาเขาต้องการสิ่งใด เขาก็จะหาวิธีทำให้นางพึงพอใจ

หลิวจิ่วจู๋กับลู่ฉาวจิ่งกลับถึงบ้านก่อน

ถึงตอนนี้คนของลู่ฉาวจิ่งก็ใกล้จะไต่สวนโจรเหล่านั้นเรียบร้อยแล้ว

“สามี พวกเราไม่ส่งพวกเขาให้ศาลาว่าการหรือ?”

“ไม่ต้อง ส่งไปก็ไร้ประโยชน์” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “พวกเราตรวจสอบเองก็พอ”

ศาลาว่าการปล่อยปละละเลย เดิมทีก็ไม่มีทางตัดสินเพื่อราษฎร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ให้เขาตัดสินใจเองแล้วกัน

จงซู่เกินฉวยโอกาสนั้นเปิดปากขึ้น “ข้าก็ซื้อของขวัญมาให้เจ้าเช่นกัน”

“ต้องกลับไปดูที่ห้องใช่หรือไม่?” หยางชิงซือคว้าคอเสื้อจงซู่เกิน “ไปเถอะ ข้าอยากดูใกล้ ๆ หน่อย”

บ่าวรับใช้หลายคนแถวนั้น “…”

การกลั้นหัวเราะช่างยากเหลือเกิน

หยางชิงซือกับจงซู่เกินสองสามีภรรยาคู่นี้เป็นคู่ข้าวใหม่ปลามัน ความรักหวานชื่นปานน้ำผึ้ง คืนนั้นไม่ได้ออกมากินข้าว หากแต่ให้คนนำอาหารไปวางไว้ที่ประตูแทน

ส่วนเหตุใดไม่ส่งถึงข้างในห้องนั้น…

แน่นอนว่าไม่สามารถทำได้

บ่าวรับใช้ไม่กล้ารบกวนพวกเขาโดยไม่ตั้งใจ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องสำคัญในครอบครัว

หลิวจิ่วจู๋รู้สึกเขินอายยิ่ง

เดิมทีนางคิดว่าเรือนค่อนข้างใหญ่โต ห้องค่อนข้างไกลกัน ทว่าตอนนี้นางตระหนักได้ว่ามันไม่ใหญ่พอจึงต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนเช่นนี้

นางนอนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น สองมือกำผ้าห่มที่วางอยู่บนหน้าอกแน่น แก้มของหญิงสาวร้อนผ่าวจนน่าหวาดหวั่น

มือหนึ่งยื่นมาหา

อุณหภูมิร่างกายของหลิวจิ่วจู๋พุ่งพรวดขึ้นยิ่งกว่าเดิม

แก้มของนางร้อนระอุ

ลู่ฉาวจิ่งโน้มตัวมากระซิบข้างหูหญิงสาว “เจ้านอนไม่หลับหรือ?”

“อืม…” หลิวจิ่วจู๋ตอบท่ามกลางความมึนงง

“เช่นนั้น… อยากทำอย่างอื่นหรือไม่?” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบพร่า โดยเฉพาะยามเคลื่อนไหว

หลิวจิ่วจู๋ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วกล่าวเสียงค่อย “ท่านอยากทำอะไรเล่า?”

น่าอายจริง ๆ

นางยังไม่ได้ซื้อเสื้อชั้นในตัวใหม่เลยนะ

วันนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม!