สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1186

บทที่ 1186 ตอนพิเศษ (68.1)

บทที่ 1186 ตอนพิเศษ (68.1)

หยางชิงซือเดินออกมา ทั้งยังเอ่ยเรียกซ่งซื่อหนึ่งคำ “ท่านแม่”

ซ่งซื่อกล่าวทักทายอย่างกระตือรือร้น ดึงหยางชิงซือไปหา ก่อนจะยกยิ้มราวกับทาสหน้าประตูหอเมามายอย่างไรอย่างนั้น

“ชิงซือ แม่รู้ว่าเจ้าวาสนาดี แน่นอนว่า บ้านพวกเราเจ้าดูอนาคตสดใสที่สุดแล้ว ตอนนี้ซู่เกินได้เป็นขุนนาง เจ้าก็ได้เป็นฮูหยินขุนนาง เช่นนั้นพ่อแม่ย่อมมีวาสนาแล้วเช่นกัน”

หยางชิงซือดึงมือออกแล้วกล่าว “ท่านแม่ ซู่เกินไม่ได้เป็นขุนนาง ตอนนี้เขาเพียงจัดการธุระให้ผู้อื่น”

“เจ้าอย่าบ่ายเบี่ยงข้าหน่อยเลย ข้าได้ยินแล้ว บุรุษที่นังหนูจิ่วจู๋ผู้นั้นแต่งด้วยไม่ใช่ทาส หากแต่เป็นลูกชายคนเล็กของท่านอ๋องลู่ ได้ยินว่าคุณชายน้อยลู่ผู้นั้นถูกศัตรูคิดร้าย ถึงได้จับพลัดจับผลูมาอยู่ที่บ้านนอกของเรา แน่นอนว่า ตอนนี้เขาต้องกลับไปสกุลลู่ ด้วยตัวตนของหลิวจิ่วจู๋ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่นางจะกลายเป็นภรรยาเอก เพียงแต่นี่ไม่สำคัญ สกุลลู่มีอำนาจเพียงนั้น แม้จะเป็นเพียงอนุผู้หนึ่งก็ยังสามารถเดินเชิดหน้าชูคอในอาณาจักรฮุ่ยได้ หากจิ่วจู๋ท้องโต คลอดลูกชายผู้หนึ่ง ลูกสาวผู้หนึ่งให้กับสกุลลู่ได้ เช่นนั้นสกุลลู่จะไม่ซาบซึ้งต่อน้ำใจนี้ของนางหรือ?”

ซ่งซื่อยังคงพูดต่อไป

สตรีบ้านนอกผู้หนึ่งที่ไม่รู้หนังสือกลับมี ‘หลักการสำคัญ’ มากมายออกมาจากปาก ไม่รู้ว่านางไปได้ยินเรื่องนี้มาจากที่ใด ทั้งยังจดจำหลักการเหล่านี้จนขึ้นใจ นับว่าประเมินนางต่ำไปแล้ว

“ท่านแม่ คนที่แต่งให้คุณชายน้อยลู่ไม่ใช่ข้า ท่านมาบอกข้าเรื่องนี้มีประโยชน์อะไร?”

“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร?” ซ่งซื่อเอ่ย “เจ้ากับจิ่วจู๋เป็นพี่น้องกัน ตอนนี้นางได้ดี เจ้ายังจะไม่ติดตามรุ่งโรจน์ไปกับนางหรือ? หากเจ้ารุ่งโรจน์แล้ว บ้านเราย่อมได้ดิบได้ดีตามไปด้วย พาพี่ชายน้องชายลูกพี่ลูกน้องของเจ้า…”

“ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน” หยางชิงซือขัดจังหวะซ่งซื่อ

ซ่งซื่อสังเกตเห็นว่าท่าทีของหยางชิงซือไม่ถูกต้อง ในใจพลันมีลางสังหรณ์ขึ้นมา

“เจ้าคิดจะพูดอะไร?”

“ข้าคิดจะบอกท่าน จิ่วจู๋แต่งงานได้ดีก็เป็นเรื่องของจิ่วจู๋ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า นอกจากนี้ สามีข้าเป็นเพียงเด็กทำธุระให้สามีจิ่วจู๋ ข้าจึงไม่ใช่ฮูหยินขุนนางอะไร ท่านอย่าได้พูดจาเลื่อนเปื้อนต่อหน้าผู้อื่น เรื่องสำคัญที่สุดคือ ข้ากับพี่ชายจะไปเมืองหลวง พวกเราจะทิ้งเงินก้อนหนึ่งไว้ให้พวกท่าน ท่านกับท่านพ่ออายุมากแล้ว ไม่สะดวกเดินทางไกล พวกท่านก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ดี ๆ เถอะ”

“เจ้ากับพี่ชายเจ้าจะไป ไม่ต้องการข้ากับพ่อเจ้าแล้วหรือ?!” ซ่งซื่อตะโกนเสียงแหลม “พวกเราทำงานหนักมาก คลอดพวกเจ้า เลี้ยงดูพวกเจ้า ยามแก่เฒ่ายังต้องถูกพวกเจ้ารังเกียจอีกหรือ!”

“ท่านแม่ ท่านก็รู้นิสัยข้าดี ในเมื่อข้าตัดสินใจแล้ว ท่านจะโวยวายเพียงใดก็ไร้ประโยชน์” หยางชิงซือมองมารดานิ่ง ๆ “สิ่งที่ท่านทำได้ตอนนี้มีเพียงต่อรองกับข้าเท่านั้น”

ดวงตาของซ่งซื่อเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

“ไม่คิดจะปรึกษากันเลยหรือ?”

“ท่านว่าอย่างไรเล่า?”

“เจ้าเกลียดข้ากับพ่อเจ้ามากเพียงนี้เชียว?”

“ท่านทำอย่างไรกับข้าและพี่ชายคงไม่ต้องให้เอ่ยเตือนกระมัง?” หยางชิงซือกล่าว “มากความไปก็ไร้ประโยชน์ ท่านเพียงแค่บอกมาว่าต้องการเงินมากน้อยเพียงใดก็พอ!”

“หนึ่งพันตำลึง”

“ท่านแม่ ข้ากับพี่ชายไม่ใช่คนใช้จ่ายเงินง่าย ๆ นอกจากนี้ สามีข้าเป็นเพียงเด็กทำธุระ ไม่ได้เป็นฮ่องเต้ ท่านล้อเล่นข้าเล่นหรือ?” หยางชิงซือเหน็บแนม “ข้ากับพี่ชายให้คนละห้าสิบตำลึงเท่านั้น”

“พวกเจ้าไปเที่ยวนี้คงไม่คิดจะกลับมากระมัง? ข้ากับพ่อเจ้าไม่มีแม้แต่ข้าวสารจะกรอกหม้อ พวกเจ้าจะให้พวกเราเพียงแค่ห้าสิบตำลึงหรือ?” ซ่งซื่อกล่าว “ห้าร้อยตำลึง”