สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1205

บทที่ 1205 ตอนพิเศษ (78.2)

บทที่ 1205 ตอนพิเศษ (78.2)

ลู่จื่ออวิ๋นมองเขาด้วยความประหลาดใจ

ชูอี “…”

เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นนางสะดุดก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างยิ่ง เขาคิดเพียงอยากจะกอดนางปลอบโยนนางให้สบายใจ แล้วค่อยหาที่ที่ปลอดภัยวางนางลง

“ข้า…”

“ข้าเจ็บเท้า” ลู่จื่ออวิ๋นกอดคอเขา “เดินไม่ได้แล้ว”

ในเมื่ออุ้มขึ้นมาแล้ว คิดจะวางนางลงย่อมไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้น

ชูอีได้กลิ่นหอมจาง ๆ ลอยออกมาจากร่างบาง

เขากอดนางแน่นขึ้นแล้วเดินออกไป

ไป๋จื่อกับติงเซียงกำลังถือจอบกับเสียมออกมาพอดี เมื่อเห็นภาพนี้ ทั้งสองคนก็มองหน้ากันไปมา จากนั้นจึงปลีกตัวออกไปอย่างเข้าใจตรงกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย

“คุณชายชูอี ข้ากับน้องสาวจะออกไปจัดการแปลงผัก เช่นนั้นพวกเรารบกวนท่านดูแลเจ้านายแล้ว”

“ใช่แล้ว แปลงผักมีวัชพืชมากเกินไปทำให้ผักรสชาติไม่ดี เช่นนั้นพวกเราไปแล้วนะเจ้าคะ”

ชูอีอุ้มลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปในบ้าน

บ้านหลังนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่เดิมเป็นบ้านเก่าที่ซื้อมาจากหมู่บ้าน ดังนั้นเครื่องเรือนจึงเก่ามากเช่นกัน แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น สตรีขยันขันแข็งทั้งสามคนก็ยังคงจัดบ้านเสียหรูหรา

“ห้องท่านอยู่ที่ใด?”

“ทางนั้น…” ลู่จื่ออวิ๋นชี้ไปที่ห้องข้าง ๆ

ชูอีอุ้มนางเดินเข้าไปในห้อง

ทันทีที่เข้ามาในห้องก็เห็นดอกไม้ในแจกัน

เป็นดอกไม้ป่าดอกหนึ่ง มีเพียงก้านเดียว กิ่งไม้ที่ตายแล้วประกบอยู่ด้วยกัน ดูแล้วค่อนข้างมีเอกลักษณ์ทีเดียว

เขาวางลู่จื่ออวิ๋นลงบนเตียง

ลู่จื่ออวิ๋นเห็นชูอีกำลังจะไปก็คว้าชายเสื้อเขาไว้

ชูอีหันกลับมามองนางแล้วเอ่ย “ข้าจะหายาให้ท่าน ท่านไม่ได้เท้าแพลงหรือ?”

“ที่บ้านไม่มียา” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ช่างเถิด พักสักสองสามวันคงไม่เป็นอะไรแล้ว”

“มีสุราหรือไม่?”

“มี”

“อยู่ที่ใด?”

ลู่จื่ออวิ๋นชี้ไปที่มุมห้อง

ชูอีไปหยิบสุรามา จากนั้นก็นั่งลงแล้วถอดรองเท้ากับถุงเท้าของนางออก

“ชูอี ท่านทำอะไร?”

ชูอีมองเท้าเล็ก ๆ กลมมน แก้มเขาพลันแดงเรื่อขึ้นมา

เหตุใดเท้าเล็ก ๆ นั่นถึงได้น่ารักเพียงนี้?

เท้าของสตรีเป็นเช่นนี้ทุกคนหรือ?

ไม่ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นเท้าของสตรีอื่น แต่ก็แน่ใจว่าเท้าสตรีอื่นจักต้องไม่น่ามองเท่านางเป็นแน่ ไม่ว่าจะใบหน้าหรือเท้า นางล้วนเป็นผลผลิตเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้

สตรีผู้นี้…

สวรรค์ส่งมาเพื่อทดสอบเหล่าบุรุษจริง ๆ

“ซี้ด…” ลู่จื่ออวิ๋นตีมือเขาแล้วเอ่ยอย่างเคือง ๆ “เจ็บ”

ชูอีมองเท้าที่บวมแดงเล็กน้อย ความเจ็บปวดฉายขึ้นในแววตาแวบหนึ่ง

เท้าที่น่ามองบาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ข้าจะเบามือ…”

การเคลื่อนไหวของชูอีเบาลงจริงๆ

ลู่จื่ออวิ๋นมองใบหน้าชูอีแล้วเอ่ย “ข้ามียาขวดหนึ่ง สามารถลบรอยแผลเป็นบนใบหน้าท่านได้”

มือของชูอีหยุดชะงัก

เขาหลุบตาลง แสงเย็นเยือกแวบผ่านแววตาเขา

“ไม่ต้อง”