สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1206

บทที่ 1206 ตอนพิเศษ (79.1)

บทที่ 1206 ตอนพิเศษ (79.1)

ป้าหลินยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เงื่อนไขเหล่านี้สอดคล้องกับสาวน้อยข้างบ้านผู้นั้น นี่จักต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

นางถามชูอีอย่างไม่แน่ใจ เมื่อไม่ได้ยินคำตอบของเขา นี่จึงยืนยันการคาดเดาของนางแล้วจริง ๆ

“เจ้าชอบพอสาวน้อยผู้นั้นหรือ?”

“ท่านแม่ ข้าจะประคองท่านนั่ง ท่านนั่งพักประเดี๋ยว ข้าจะไปตักน้ำ”

“ช้าก่อน…” ป้าหลินตะโกนเรียกชูอี ทว่าเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าไกลออกไปเรื่อย ๆ จึงรู้ว่าเขาจากไปด้วยความเขินอายแล้ว “เจ้าเด็กคนนี้…”

เพียงแต่ เมื่อรู้ว่าเขามีคนที่ชอบพอก็จัดการได้ง่ายแล้ว เพียงแค่ต้องรู้ว่าสาวน้อยผู้นั้นมีความตั้งใจจะแต่งงานใหม่หรือไม่ หากไม่มี เจ้าเด็กคนนั้นเกรงว่าจะต้องน้อยเนื้อต่ำใจ

เพราะอยู่ด้วยกันมานาน หญิงชราไม่เพียงแต่รู้จักเขาดีเท่านั้น แต่ยังรู้ด้วยว่าเขามีนิสัยบางอย่าง อย่างเช่นว่า เขาค่อนข้างดื้อรั้น ขอเพียงเขาเชื่อมั่นแล้ว แม้แต่ม้าแปดตัวยังฉุดกลับมาไม่ได้

“ท่านป้า ท่านมาได้อย่างไร?” ติงเซียงเห็นป้าหลินยืนค้ำไม้ค้ำอยู่ที่ประตูบ้านจึงรีบเข้าไปประคอง

“ข้าอยากขอความช่วยเหลือจากแม่นางสักอย่าง” ป้าหลินกล่าว “เสื้อผ้าของข้าขาดแล้ว เจ้าก็รู้ หญิงชราตาบอดอย่างข้าทำงานเย็บปักถักร้อยไม่ได้ ทำได้เพียงรบกวนแม่นางช่วยเหลือแล้ว”

“ท่านป้าอย่าได้กล่าวเช่นนั้น พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกันก็ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” ติงเซียงช่วยประคองป้าหลินเข้ามาในบ้าน “ข้าจะช่วยพาท่านไปนั่งพักประเดี๋ยว”

ป้าหลินเงี่ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงของผู้อื่นจึงเอ่ยถาม “คนอื่น ๆ อีกสองคนเล่า?”

“คุณหนูบ้านเราออกไปเดินเล่นแล้วเจ้าค่ะ ส่วนไป๋จื่อบอกว่าที่บ้านไม่มีผักจึงออกไปเก็บผัก” ติงเซียงค่อย ๆ ให้ป้าหลินนั่งลงแล้วจึงไปหยิบตะกร้าเย็บผ้าจากข้างในออกมาเย็บปะให้ป้าหลิน “ท่านป้า อากาศร้อนเพียงนี้ ท่านอย่าได้ออกไปเดินเล่นที่ใดเลย หากภายหน้ามีเรื่องเช่นนี้ เพียงแค่ตะโกนมาทางข้างบ้าน หากพวกเราอยู่ที่บ้านก็จะไปหา”

“พวกเจ้าเป็นหญิงสาวที่ใจดีจริง ๆ หลายปีมานี้ ผู้คนในหมู่บ้านไม่ค่อยพูดคุยกับข้านักเพราะกังวลว่าโชคร้ายของข้าจะไปกระทบโชคลาภของผู้อื่น เพียงแต่ไม่โทษพวกเขา ผู้ใดให้ข้าชะตาอาภัพเล่า?” ป้าหลินเอ่ย “โชคดีสวรรค์ยังเมตตาให้ข้าได้พบกับชูอี จริงสิ แม่นาง คุณหนูบ้านพวกเจ้าเล่า? ก่อนหน้านี้ได้ยินพวกเจ้าเคยเอ่ยถึงเด็กทั้งสอง ตอนนี้อยู่ที่บ้านพ่อเขา มีคนคอยดูแล ข้าก็คิดว่าเด็ก ๆ ยังเล็ก เกรงว่าจะไม่อยากจากแม่ เช่นนั้นคุณหนูพวกเจ้าไว้วางใจให้พ่อแม่สามีดูแลได้อย่างไร หรือว่านางไม่คิดถึงลูกแล้ว?”

“จะไม่คิดถึงได้อย่างไร? นั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณหนูเรากับท่านเขย คุณหนูรักพวกเขายิ่งกว่าอะไรดี เพียงแต่คุณชายกับคุณหนูเติบใหญ่ รู้ความแล้ว พวกเขามักจะเขียนจดหมายถึงมารดา คุณหนูของข้าก็เพิ่งเขียนจดหมายตอบหนึ่งฉบับกำลังคิดว่าจะเข้าเมืองไปส่งข่าวคราว”

“ถึงแม้ข้าจะมองไม่เห็นเจ้า แต่ได้ยินว่าคุณหนูพวกเจ้าหน้าตาสะสวยทั้งยังมีกลิ่นกายหอม เป็นคำนี้กระมัง? ก่อนหน้านี้เคยเดินผ่านโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง นักเล่าเรื่องที่นั่นล้วนกล่าวเช่นนี้”

“ใช่เจ้าค่ะ” ติงเซียงหัวเราะออกมาดัง ๆ

หญิงชราผู้นี้น่าสนใจจริง ๆ

ป้าหลินบีบมือตนแล้วเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “คุณหนูพวกเจ้าเคยคิดจะมองหาบุรุษอื่นหรือไม่? นางยังเยาว์วัยเพียงนั้น หน้าตาก็ดูเหมือนบุปผา หากมีความคิดนี้ ข้าจะเตรียมการให้นางทันที”

“นี่…” ติงเซียงนับว่าฟังเข้าใจแล้ว ที่แท้เย็บปะเสื้อเป็นเรื่องเท็จ สอบถามข้อมูลจึงจะเป็นเรื่องจริง เพียงแต่ หญิงชราต้องการทราบเองหรือเพื่อชูอี?

คงเป็นความคิดของตนเอง หากเป็นชูอี เขาคงไม่ยอมให้แม่เฒ่าเดินทางมาที่นี่อย่างแน่นอน

“ท่านป้า เรื่องของเจ้านาย เราที่เป็นบ่าวจักถามไปเรื่อยได้อย่างไร?” ติงเซียงปัดออกไป “เอาละ ปะเรียบร้อยแล้ว ท่านป้ามาลองคลำดูเถิด”

ป้าหลินสัมผัสรอยตะเข็บแล้วเอ่ย “ฝีมือดีจริงเชียว!”

“ท่านเยินยอข้าแล้ว”

“เจ้าพูดคุยเรื่องแต่งงานหรือยัง?” ป้าหลินกล่าว “เจ้าว่าลูกชายข้าเป็นอย่างไร?”

ติงเซียงกำลังเก็บตะกร้าเย็บผ้า เมื่อได้ยินสิ่งที่ท่านป้าหลินเอ่ยก็รู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที

ชูอี? ท่านเขยน่ะหรือ? สวรรค์! แม่เฒ่า ได้โปรดอย่าพูดจาเหลวไหล ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามปี!