สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1210

บทที่ 1210 ตอนพิเศษ (81.1)

บทที่ 1210 ตอนพิเศษ (81.1)

วัวแก่ทำเสียงฟึดฟัด กัดกินหญ้าอ่อนไม่ยอมไป

ชูอีหวดแส้ในมือ แส้ส่งเสียงดังแหวกผ่านอากาศ แต่กลับไม่ได้ตกลงบนตัววัวแก่

ลู่จื่ออวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ มองดู อดที่จะหัวเราะเยาะเขาไม่ได้ “มันมองการขู่ขวัญตบตาคนของท่านออก ไม่กลัวท่านแม้แต่น้อย”

“วัวตัวนี้ขี้เกียจจริง ๆ” ชูอีเอ่ยอย่างจนปัญญา “รอคราวหน้าเข้าเมือง ข้าจะไปซื้อรถม้าสักคัน”

“ดีเลย!” ลู่จื่ออวิ๋นมองเขาด้วยรอยยิ้ม “แต่ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? มันไม่ยอมไป พวกเราจะปล่อยมันไว้เช่นนี้ไม่ได้”

“ท่านนั่งดี ๆ ข้าจะลงไปจูงมัน”

ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ลู่จื่ออวิ๋นชี้ไปทางแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกล “ทิวทัศน์ที่นั่นไม่เลว พวกเราไปพักที่นั่นสักประเดี๋ยวเถอะ รอมันกินอิ่มดื่มน้ำและพักผ่อนพอแล้วคงยอมเดิน วัวตัวนี้แก่แล้ว มันย่อมขี้เกียจอย่างเลี่ยงไม่ได้”

“ดี” ชูอีเอ่ย “ข้าจะจูงมันไป”

ริมแม่น้ำเป็นผืนหญ้าเขียวขจี พวกเขาเลือกที่หนึ่งผูกเกวียนไว้ จากนั้นก็หาที่ที่มีร่มเงานั่งลงพักผ่อน

“ท่านจะไปที่ใด?”

“ข้าจะไปจับปลา”

ชูอีลงไปในแม่น้ำเพื่อจับปลา

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา

ลู่จื่ออวิ๋นตะโกนมาจากบนฝั่ง “ระวังเล่า”

ชูอีตกลงไปในน้ำเสียงดังตู้ม

ใต้น้ำ ในสมองของเขาพลันปรากฏเศษเสี้ยวบางอย่างขึ้นมา

‘ท่านพ่อ…’

‘สามี…’

ชูอีรู้สึกปวดหัวราวกับศีรษะจะแยกออกจากกัน

ในยามนี้เอง มีมือหนึ่งมาคว้าเขาขึ้นไป

ชูอีลืมตาขึ้น เห็นลู่จื่ออวิ๋นปรากฏตัวอยู่ในน้ำ

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” ลู่จื่ออวิ๋นมองเขาอย่างตื่นตระหนก

ชูอีเห็นลู่จื่ออวิ๋น จู่ ๆ ก็คว้านางมากอด

“เป็นอะไรไป?” ลู่จื่ออวิ๋นที่ถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขนเอ่ยถาม “ไม่สบายที่ใดหรือไม่?”

“ข้า…”

ชูอีจดจำภาพที่แวบขึ้นมาเมื่อครู่ได้

มีคนเรียกเขาว่าท่านพ่อและยังมีคนเรียกเขาว่าสามี หรือว่าที่นางคาดเดาว่าเขามีภรรยาและลูกแล้วจะเป็นจริง เพียงแต่เพราะความจำเสื่อม เขาจึงจำไม่ได้?

หากเป็นเช่นนั้น แล้วยามนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา? เขาจะหลงรักผู้อื่นได้อย่างไร?

“หัวท่านไปโขกเข้ากับที่ใดหรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นโบกมือไปมาต่อหน้าเขา “เหตุใดดูทึ่มทื่อเพียงนี้? เพียงเพราะลงน้ำครั้งเดียว คงไม่ได้สมองเลอะเลือนไปแล้วกระมัง?”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ” ชูอีดึงลู่จื่ออวิ๋นขึ้นฝั่ง

ก่อนขึ้นฝั่งเขาจับปลาได้สองตัวด้วยสายตาอันเฉียบคมจึงโยนปลานั้นขึ้นฝั่งทันที

“ท่านพกตะบันไฟติดตัวตลอดเลยหรือ?”

“บางครั้งยามไปล่าสัตว์ เพื่อที่จะเฝ้าเหยื่อต้องหาของง่าย ๆ บนเขา ยามเดินทางตะบันไฟเป็นสิ่งจำเป็น”

“ดูเหมือนท่านจะชอบชีวิตเช่นนี้ ตอนนี้ท่านมีความสุขหรือไม่?”

“แน่นอน”

“เช่นนั้นท่าน… เคยคิดจะรื้อฟื้นความทรงจำให้กลับมาหรือไม่?”

มือของชูอีที่กำลังผ่าปลาหยุดชะงัก

เคยคิดหรือไม่?

เมื่อก่อนเคยคิด